Από τη στιγμή που τα σπορ έχουν το στοιχείο της βαθμολογίας, του ανταγωνισμού, πολλές φορές το πάθος για τη νίκη ακυρώνει τη λατρεία για το άθλημα. Πλέον δεν βλέπεις αλλά μετράς. Δεν μπορείς να απολαύσεις ένα υπέροχο καλάθι, ακριβώς επειδή το έβαλε ο αντίπαλος. Αντιθέτως ένα «τούβλο», το οποίο κατέληξε στο αντίπαλο καλάθι γιατί ο… Θεός του μπάσκετ ήταν καλός μαζί μας, μπορεί να μας απογειώσει.
Αν σε αυτή τη σκέψη προσθέσουμε και την ανάγκη να ανήκουμε κάπου, να είμαστε αποδεκτοί σ’ ένα κομμάτι κοινωνικού συνόλου, άρα να είμαστε μέλη της ομάδας (πόσο μάλλον όταν αποδεχόμαστε την τιμητική προσφώνηση του… 6ου παίκτη), το αγαπημένο σπορ μετατρέπεται συχνά πυκνά σε… αγχωμένη μαλακία.
Υπάρχουν στιγμές που το «πρέπει» χάνεται, που ο πίνακας είναι αδιάφορο τι γράφει και το θέαμα είναι προαπαιτούμενο. Στιγμές All Star Game. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Γιώργος Χαλβατζάκης ήταν εκ των πλέον πετυχημένων προέδρων, που έχει περάσει από τον ΕΣΑΚΕ. Το είχαμε συζητήσει, το ξέρει κι εκείνος, ήταν λάθος που σταμάτησε το All Star Game. Υπήρχαν αιτίες, εμπόδια (ενδεχομένως κι αξεπέραστα) όμως η γιορτή πρέπει να συνεχίζεται.
Στην Πάτρα δεν έγιναν όλα σωστά. Βγήκε λάθος MVP, καθώς είθισται να αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης από τους νικητές. Ε, και; Ενδεχομένως θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα στον διαγωνισμό τριπόντων, αν οι μπαλιέρες ήταν δεξιά (αφού ο Βαγγέλης Σακελλαρίου είναι δεξιόχειρας) αντί γι’ αριστερά. Ε, και;
Είχα δίπλα μου έναν 12χρονο γιο καλής μου φίλης. Μένει στην Αμαλιάδα και παρακολουθεί με… πάθος τα παιχνίδια του Κοροίβου. Ο Αλέξης ήταν με τον Τζαχί Κάρσον, εγώ εξ αρχής του έλεγα ότι θα χάσει από τον Στέφαν Μούντι. Όταν έκανε το άλμα της νίκης, περνώντας πάνω από τον Θανάση Αντετοκούνμπο και παίρνοντας από τα χέρια του την μπάλα για να καρφώσει, ο Αλέξης τρελάθηκε! Άρχισε να πανηγυρίζει, φώναζε…
Έβλεπα στα μάτια του το πάθος, να ρουφά κάθε στιγμή, να χαίρεται αυτά που ζούσε. Τον είδα να πατά πιο έντονα τις υπογραφές στην μπάλα, υπογραφές που είχε πάρει από το ξενοδοχείο και συνέχισε να μαζεύει στο γήπεδο. Τον είδα να κυνηγά τις μασκότ για μια αναμνηστική μπλούζα (την οποία του έκλεψαν στην πορεία), για λίγες σοκολάτες, τις οποίες μετά πετούσε στα παιδιά στην εξέδρα.
Τον είδα να διασκεδάζει. Όπως διασκέδαζαν οι κόρες μου, ένας καταπληκτικός πιτσιρίκος που με… σταύρωσε, δεν με άφηνε να γράψω λέξη, αλλά τον απολάμβανα γιατί είχε τουλάχιστον μια ερώτηση για κάθε μου κίνηση.
Μα συγνώμη, τι είναι το μπάσκετ; Διασκέδαση είναι. Χαρά για τα παιδιά (πρώτα απ’ όλα γι’ αυτά), χαρά για όσους θέλουν να περάσουν λίγη ώρα μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κι επειδή το μπάσκετ είναι χαρά, όσο το χάρηκαν φέτος οι αθλητές μπάσκετ με αμαξίδιο δεν το έχουν χαρεί ποτέ. Μπήκαν κι έξι, κι επτά, και… 12 κάποια στιγμή στο γήπεδο. Οι διαιτητές είχαν σαστίσει. «Δεν μετράμε» τους φωνάζαμε, αλλά όταν μπήκε όλος ο πάγκος δεν ήξεραν τι να κάνουν. Το βρήκαμε, το φτιάξαμε, το χαρήκαμε.
Υπήρξε μια παραφωνία. Δεν έχει σημασία. Ας καταλάβει ο ίδιος ότι πριν από χρόνια καταστρατηγήθηκαν οι κανονισμοί του παιχνιδιού κι έπαιξε παρανόμως. Τον έβαλε με το ζόρι, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στο κλειστό του Πύργου, ο Αργύρης Πεδουλάκης, για να χαρεί, γιατί τότε ήταν… παιδί. Κι όταν τα παιδιά ζητούν κάτι, ΔΕΝ έχει δικαίωμα να δυστροπεί.
Ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος έχει πολλά πράγματα να διορθώσει. Το σημαντικό είναι πως έχουμε ξανά λόγους να χαιρόμαστε. Πρέπει ΟΛΟΙ μας να βοηθήσουμε, να γίνει ακόμα καλύτερο. Ακόμα πιο εντυπωσιακό. Όχι για μας. Για τον Αλέξη…
