Η FIBA κι η Ευρωλίγκα, η επικράτηση των θερμοκέφαλων κι οι ψευτοτσαμπουκάδες, η αέναη προσπάθεια να εξακριβώσουν ποιος είναι πιο… μάγκας, άνοιξαν τα παράθυρα κι έκλεισαν τις τηλεοράσεις, καθώς δεν βλέπεται αυτή η εικόνα. Η προσπάθεια των παιδιών είναι αξιέπαινη, αλλά η Εθνική δεν είναι το σύνολο συγκινητικών ιστοριών. Είναι ο αφρός του ελληνικού μπάσκετ, που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη κι εδώ και δεκαετίες συγκαταλέγεται στην ελίτ.
Ως εκ τούτου, αδιαφορώντας για το θέαμα από το… παράθυρο, είπα να δω λίγο ποδόσφαιρο. Σπάνια το πράττω και μάλλον δεν έχω την τύχη με το μέρος μου. Ένας ανεγκέφαλος, ένα ρολό χαρτί και οι τίτλοι τέλους σ’ ένα ντέρμπι που περίμεναν όλοι. «Σκοτωμός» στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ανάμεσα σε αυτούς που θυμήθηκαν τον Ίβιτς, τους άλλους που θυμήθηκαν πόσο… μάγκας ήταν ο Αναστασίου, τους τρίτους που έλεγαν πως «έχει ο καιρός γυρίσματα» και τους διαμαρτυρόμενους ΠΑΟΚτσήδες για το θέατρο του προπονητή του Ολυμπιακού.
Λες κι έχει σημασία το εύρος του τραυματισμού κι όχι το γεγονός. Θα έπρεπε κάθε φορά που τραυματίζεται παράγοντας του αγώνα να διακόπτεται ο αγώνας, σε κάθε γήπεδο, σε κάθε άθλημα, για να γλιτώσουμε από την κατάρα των τσαμπουκάδων της εξέδρας. Αλλά κι αυτή είναι μεγάλη κουβέντα.
Όσο έψαχνα στο facebook να δω τις αναρτήσεις φίλων (και «φίλων»), περνούσαν από μπροστά μου οι εικόνες με τον Σύρο (κι όχι Σύριο) πατέρα, που κρατούσε σφιχτά το άψυχο σώμα του παιδιού του. Η φωτογραφία με το κοριτσάκι που έκλεινε τα μάτια της κούκλας, αλλά και σκηνές με διαμελισμένα πτώματα.
Σκέφτηκα πως κανένα από αυτά τα παιδιά δεν θα γίνει χούλιγκαν, δεν θα έχει την… ευκαιρία να πετάξει ρολό χαρτιού (ή κουτάκι μπύρας) από την εξέδρα. Δεν θα έχει την ευκαιρία να γίνει αποδέκτης και να… τραυματιστεί από αντικείμενο. Δεν θα έχει την ευκαιρία να παίξει σε κάποια διοργάνωση. Γιατί απλά… δεν του δώσαμε την ευκαιρία να ζήσει.
Αίφνης ένιωσα τυχερός που εδώ τσακωνόμαστε για το βαθμό τραυματισμού του Γκαρθία (άσχετο, αλλά ο τύπος όταν θα φύγει από την Ελλάδα θα έχει να θυμάται μόνο τα… νοσοκομεία της), για το αν φταίει η FIBA, ή η Ευρωλίγκα. Είμαστε τυχεροί που μας απασχολεί ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, ποιος θα φτάσει στο φάιναλ φορ, αν θα ανεβάσει νέο post ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο instagram.
Κάποιοι από εμάς (η βλακεία είναι ανίκητη) ονειρεύονται πολέμους με τα Σκόπια, με τους Τούρκους, γύρευε με ποιους. Λες κι ο πόλεμος είναι βιντεοπαιχνίδι. Από τον καναπέ, ακόμα κι από μια συγκέντρωση, είναι εύκολο να μιλάς για πόλεμο, μακάρι να μην δούμε ποτέ τέτοιες σκηνές με παιδιά της διπλανής πολυκατοικίας.
Περίμενα να δω και σημαίες της Συρίας σε προφίλ, αλλά δεν είναι trendy. Άσε που οι δειλοί δεν μένουν να πολεμήσουν κι έρχονται στη χώρα μας…
Δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτ’ άλλο. Προτιμώ να αγκαλιάσω τις κόρες μου, που εδώ και ώρα διαφωνούν με τη μάνα τους για το τι θα φορέσουν στο σχολείο. Γιατί αυτό πρέπει να κάνουν τα παιδιά όλου του κόσμου
