Είναι απρόσφορο μέσο να ψάξει κανείς για τον άνθρωπο του αγώνα. Ο Νικ Καλάθης υπέγραψε τη νίκη, χάρη στο τελευταίο σλάλομ και καλάθι που πέτυχε. Η άμυνα των Λιθουανών ήταν επιπέδου… ΕΣΚΑ, αλλά το μπάσκετ είναι παιχνίδι λαθών κι ο Παναθηναϊκός το δέχθηκε ευχάριστα.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να καταγράψω αριθμούς, γιατί όσο λαμπερό είναι το 14 πόντοι, 8 ριμπάουντ κι 9 ασίστ, τόσο κακό είναι το 2/10 δίποντα. Έλα, όμως, που το τελευταίο δίποντο άξιζε όσο το βάρος του Νικ Καλάθη σε χρυσάφι, οπότε αφήστε κατά μέρους τη στατιστική. Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν λέει πάντα την αλήθεια.
Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάστηκε να… πάθει για να μάθει. Κι ο Τσάβι Πασκουάλ, που είναι κι έξυπνος άνθρωπος και καλός προπονητής, που δουλεύει με μεθοδικότητα κι έχει μοντέρνες ιδέες, πρέπει να μάθει. Γιατί, αν έχαναν οι «πράσινοι» αυτός έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη.
Παραπέμπω στην προηγούμενη… συζήτησή μας. Τότε τέθηκε από τον υπογράφοντα το ερώτημα αν το μπάσκετ θέλει κυνισμό. Η απάντηση θαρρώ δόθηκε… χθες (αφού άλλαξε η μέρα). Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τόσα αποθέματα ενέργειας, όσα απαιτούσε ένα τέτοιο ματς, ξοδεύοντας καύσιμα για μια νίκη, που -σε τελική ανάλυση- δεν πρόσφερε τίποτα (αναφέρομαι στη διπλή παράταση του Λαυρίου).
Πάμε, όμως, παρακάτω, καθώς ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει διαφορετικά την ιστορία και πολλοί να πουν «δεν θέλουμε να χάνουμε ούτε σε οικογενειακό διπλό». Σωστό κι αυτό.
Ο Τσάβι είχε χθες μια πολυτέλεια, που σπάνια έχει στον Παναθηναϊκό. Οι… δεύτερες φωνές έμοιαζαν να πατούν στις νότες καλύτερα από τις πρώτες. Οι… τενόροι (Ρίβερς, Σίνγκλεντον και Γκιστ) ήταν για μεγάλο διάστημα εκτός αγώνα. Ο Ντένμον, αντίθετα, ξεκίνησε εντυπωσιακά, αλλά μετά έμεινε να κοιτάζει το ματς από τον πάγκο. Κι όμως, ο Παππάς δεν ήταν σε καλή βραδιά.
Ο Βουγιούκας ήταν εξαιρετικός κι όταν η γραμμή των ψηλών της Ζαλγκίρις φορτώθηκε με φάουλ δεν μπήκε για να δώσει παιχνίδι στο χαμηλό ποστ. Μόνο ο Λεκαβίτσιους χρησιμοποιήθηκε σωστά κι ίσως (άλλη ενδεχομένως κι αυθαίρετη ερμηνεία) αυτό να βοήθησε σημαντικά τον Καλάθη να τρέξει σε 4.7’’ το γήπεδο και να ευστοχήσει.
Είναι απόλυτα λογικό να έχει κατηγοριοποιήσει τους παίκτες του και να θέλει όταν… καίει η μπάλα να έχει τους καλύτερους στο παρκέ. Όταν, όμως, κάποιοι φωνάζουν «είμαι έτοιμος» οφείλει να τους ακούσει. Κι ο Ντένμον -για τον οποίο δεν έχω γράψει τα καλύτερα- αδικείται από τον χρόνο συμμετοχής για δεύτερο ευρωπαϊκό αγώνα (άξιζε να παίξει περισσότερο και κόντρα στην ΤΣΣΚΑ).
Όλα αυτά έχουν περιορισμένη σημασία. Κι ο Γιασικεβίτσιους, που δούλεψε πάρα πολύ το ματς, θαρρώ ότι το παράκανε με τις αλλαγές χάντμπολ και περισσότερο μπλέχτηκαν Καβαλιάουσκας και Ουλάνοβας.
Όπως και να ‘χει, η νίκη ήταν αναγκαία, άρα είναι και καθοριστική. Αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό, τώρα θα κάναμε προσθαφαιρέσεις και το ταμείο θα έβγαινε μείον, ακόμα και απέναντι στους Λιθουανούς. Ο Καλάθης ήταν από μηχανής Θεός κι αν θυμηθείτε και το ανέκδοτο «ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα»…
