Η πλατεία Συντάγματος γέμισε ανθρωπιά και μπάσκετ, γέμισε συναίσθημα. Ο αθλητισμός (μπάσκετ με αμαξίδιο) ενώθηκε με τον πολιτισμό (χορός) και προέκυψε αγάπη… Όλα αυτά, για να τιμηθεί η παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία, σε μια μοναδική εκδήλωση, που ολοκληρώνεται αύριο.
Είχα την τύχη να είμαι από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό εκεί. Να παρακολουθώ το πάθος των παιδιών που μέσα από το μπάσκετ διεκδικούν την ισότιμη θέση στην κοινωνία. Διεκδικούν το δικαίωμα να τους βλέπεις όχι με λύπη, αλλά με σεβασμό, γιατί κατόρθωσαν -παρά τις τεράστιες δυσκολίες που συνάντησαν- να παραμείνουν δυνατοί. Διεκδικούν το δικαίωμα να σταματήσεις να παρκάρεις σαν μαλάκες μπροστά στις ράμπες, στις διαβάσεις ανθρώπων με περιορισμένη όραση και στα σημεία που υπάρχει το ειδικό σήμα ΑμεΑ.
Παρακολούθησα την προσπάθεια δυο κοριτσιών, με περιορισμένη κινητικότητα, να εκφραστούν μέσα από τον χορό, δίπλα σε άλλους χορευτές. Συγκλονιστική προσπάθεια, που μας έκανε να δακρύσουμε και να χειροκροτήσουμε.
Παρακολούθησα τον Μιχάλη Κακιούζη να κάθεται σε αμαξίδιο και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάρει ριμπάουντ (πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι). Αλλά κυρίως να αντιμετωπίζει με σεβασμό τους συμπαίκτες του, που δεν πίστευαν ότι παίζουν μαζί με τον παλιό αρχηγό της Εθνικής. Να μαθαίνει στα παιδιά του πόσο σημαντική είναι η προσπάθεια των αθλητών που αγωνίζονται πάνω στο αμαξίδιο.
Παρακολούθησα τα κορίτσια του Φάρου, που χάρηκαν με την ψυχή τους την παρουσία τους στην εκδήλωση, έπαιξαν σαν μικρά παιδιά, πανηγύριζαν κάθε σουτ, κάθε καλάθι, κάθε… ροδιά. Και πιο δίπλα, έβλεπα τον Βαγγέλη Τσάπα να τις κοιτάζει και να χαμογελά, γιατί στο Κερατσίνι η ομάδα μπάσκετ δεν είναι μόνο ομάδα μπάσκετ…
Έβλεπα ανθρώπους που έχουν τον τίτλο του προέδρου να κουβαλάνε νερά, να μαζεύουν τα σκουπίδια, να κάθονται αποκαμωμένοι στην εξέδρα και ξανά μανά. Έβλεπα τον Μάικ Φουντεδάκη να βγάζει ενέργεια, λες κι είχε σύστημα επαναφόρτισης. Έβλεπα τον κόσμο να στέκεται, να χειροκροτεί, να θαυμάζει τα παιδιά. Να λέει «μπράβο παλικάρι μου» κι ας μην τους γνώριζε. Να βγάζει φωτογραφίες.
Δεν είδα ούτε έναν παράγοντα από την ΕΟΚ. Από την Ομοσπονδία του μπάσκετ. Κι άντε, να μην λαϊκίσω, δεν ήταν δική τους εκδήλωση. Εδώ ο πρόεδρος δεν θα πάει (κατά τα συνήθη) στον τελικό του Κυπέλλου, στο Σύνταγμα θα έρχονταν. Όχι πως μου έλειψε ο Τσαγκρώνης κι οι υπόλοιποι.
Αλλά, ρε γαμώτο, γιατί εκείνοι που έχουν τη διοίκηση του αθλήματος δεν σκέφτηκαν να κάνουν μια αντίστοιχη εκδήλωση. Αν όχι για την παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία, ας έκαναν για την παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS, ας έκαναν για την παγκόσμια ημέρα κατά της βίας που ασκείται ενδοοικογενειακά στις γυναίκες. Ας έκαναν του Αγίου Γεωργίου, να τιμήσουν και τον πρόεδρό τους.
Τι είναι το μπάσκετ αν δεν είναι δίαυλος επικοινωνίας; Τι αξία έχει να σήκωσες πρωτάθλημα Ευρώπης, αν δεν μπορείς να καθίσεις στο καρότσι και να παίξεις με ένα παιδί, που λίγοι γνωρίζουν το όνομά τους; Αν δεν το κάνεις, έχω λόγο να σε ξέρω κύριε Κακιούζη; Αντίθετα, τώρα θέλω να σε γνωρίσω, τώρα θα λέω (όπως κι οι άλλοι) πόσο μεγάλος άνθρωπος είσαι.
Είδατε το βίντεο που έβαλε ο Νίκος Γκάλης. Ο κορυφαίος των κορυφαίων. Αλήθεια, η ΕΟΚ, ο ΕΣΑΚΕ, τι περιμένουν για να βγάλουν βίντεο, αφίσες, οτιδήποτε που θα κάνει το μπάσκετ πιο ανθρώπινο, που θα κάνει τον κόσμο να αγαπά το μπάσκετ, γιατί αγαπά τους πρωταγωνιστές.
Το δυστύχημα είναι πως οι προαναφερόμενοι παράγοντες πιστεύουν ότι είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές κι όχι ο Γκάλης, ο Κακιούζης κι οι άλλοι. Και το μόνο βίντεο που θα μπορούσαν να βγάλουν -μπαίνοντας αυτοί μπροστά- ήταν βίντεο για την τρίτη ηλικία. Μόνο που θαρρούν ότι είναι ακόμα έφηβοι (αιώνιοι, τρομάρα τους).
Είμαι ευτυχισμένος που ανήκω στην οικογένεια του μπάσκετ και θεωρώ ότι είναι άδικο να διοικείται από αυτούς τους ανθρώπους…
