Η επιστροφή του Παναγιώτη Γιαννάκη γέμισε (καλώς) ενθουσιασμό τους φίλους της ομάδα. Η νίκη – πρόκριση στο Κύπελλο επί του συμπολίτη και μετά η επικράτηση επί της ΑΕΚ για το πρωτάθλημα, επέτειναν τον ενθουσιασμό και το σύνθημα «κάνε την ομάδα πάλι πρώτη» έγινε σήμα κατατεθέν του νέου Άρη, που βουτούσε στο παρελθόν για να αποκτήσει «παρών» και να δει με βάσιμες ελπίδες το μέλλον.
Ο Άρης τα είχε όλα. Έναν «θρύλο» στην άκρη του πάγκου, ο οποίος έδειξε να εμπνέει τα ελληνόπουλα, τρεις παίκτες που ξέρουν γιατί πατάνε στο παρκέ (Τσαϊρέλης, Βασιλόπουλος, Αθηναίου) και τον Μούρτο που έχει συνδέσει το όνομά του με τον «Αυτοκράτορα». Πού πας, όμως, δίχως χρήματα και ξένους;
Ο Άρης έχει και ιστορία και στις αναλύσεις, στις συζητήσεις, στα… τσιτάτα έχει και… βαριά φανέλα, αλλά τίποτα από τα δύο δεν προσθέτει πόντους στη στατιστική. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις και το επαγγελματικό μπάσκετ είναι χρηματιστήριο. Έχει και τις… φούσκες, αλλά σε γενικές γραμμές έχει αξιολογική ικανότητα και τιμολόγηση.
Οι ξένοι που έχει δεν μπορούν να τον βγάλουν από τη μετριότητα. Κι όσο περνά ο καιρός ξεθωριάζει η εικόνα της ομάδας. Ήττα από τον Κόροιβο με κατεβασμένα χέρια, «σφαλιάρα» στην Πάτρα από τον Προμηθέα (30 πόντοι διαφορά, 40 πόντοι που σηματοδότησαν τη χαμηλότερη επιθετική επίδοση από καταβολής Α1) και τώρα η Κύμη ήρθε να αναδείξει το πρόβλημα.
Δεν υπάρχει ομάδα που να παλεύει για τη σωτηρία της και να μην θεωρεί εξ αντικειμένου ότι το ματς με τον Άρη μπορεί να το κερδίσει. Ο βαθμολογικός πίνακας φέρνει τους «κίτρινους» οριακά πάνω από τους δύο που βρίσκονται κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού.
Με αυτό το έμψυχο δυναμικό και δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη, δεν μπορεί να προχωρήσει ο Άρης. Κι αν άμεσα δεν γίνουν διορθωτικές κινήσεις (αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο), τότε η επόμενη μέρα θα έχει πολλή αγωνία και λίγες χαρές. Η περιπέτεια του Νίκου Λάσκαρη έχει βάλει σε περιπέτεια τον Άρη κι ο Γιαννάκης δεν είναι «μάγος» για να αλλάξει τα δεδομένα.
Πλέον ο Άρης είναι επισήμως σε κρίση, η κατάσταση είναι αποπνικτική κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας μείνει κολλημένος στο χθες. Ναι, ο Άρης μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ (τουλάχιστον τη δική μου γενιά), αλλά εκείνος ο Άρης κι αυτός ο Άρης είναι απλή… συνωνυμία.
