Αν δει κανείς το αποτέλεσμα, μπορεί να υποστηρίξει πως η άποψη του Τσάβι Πασκουάλ δικαιώθηκε. Έλεγε πριν τον αγώνα ότι θα χρειαστεί 85 πόντους (εντέλει έφταναν οι 82) για να νικήσει ο Παναθηναϊκός τη Ρεάλ. Προφανώς δεν εννοούσε ότι οι παίκτες του μπορούσαν να ΜΗΝ παίξουν άμυνα και να δεχθούν 54 πόντους στο ημίχρονο.
Ναι, η Ρεάλ έχει παίκτες με ταλέντο, όταν όμως οι “πράσινοι” κοίταξαν και το πίσω μέρος του γηπέδου, τα πάντα άλλαξαν. Όταν τελειώνει το ημίχρονο και τα ριμπάουντ είναι 9-20, τότε έχεις πρόβλημα, τότε κυνηγάς, τότε… χάνεις. Όταν, όμως, κάνεις αυτά που δεν χρειάζεται ταλέντο αλλά πάθος, όταν βάζεις τα πόδια κάτω και παίζεις άμυνα, όταν σπρώχνεις και κυνηγάς τα ριμπάουντ, όλα αλλάζουν.
Ο Παναθηναϊκός προσέγγισε λάθος την αναμέτρηση, αλλά διόρθωσε το λάθος κι εντέλει πέτυχε κάτι παραπάνω από μια απλή νίκη, κάνοντας ακόμα καλύτερη την ψυχολογία του και χτίζοντας τον… μύθο του.
Ο Τζέιμς Γκιστ μπορεί εκτός παρκέ να μην είναι… παιδί του κατηχητικού, όμως καλά θα κάνουν όσοι θέλουν να παίξουν μπάσκετ υψηλής ποιότητας να δουν τα βίντεο με τα κατορθώματά του.
Το έγκλημα του Λάσο
Υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται με το σπορ και δεν συμφωνεί ότι ο Λούκα Ντόνσιτς είναι (by far) το μεγαλύτερο ταλέντο στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού; Κι όμως, ο συγκεκριμένος ήταν αιτία για την ήττα της Ρεάλ, καθώς στο μεγαλύτερο διάστημα αποτέλεσε τον… καλύτερο παίκτη του Παναθηναϊκού.
Με οκτώ λάθη, με σουτ από το κέντρο, με μπάσκετ που παραπέμπει σε αλάνα, δίχως αρχή μέση και τέλος, με επιλογές που δεν διδάσκονται σε καμία προπόνηση, έδειξε πώς μπορεί ένα ταλέντο να αυτοκαταστρέφεται και να “τιμωρεί” την ομάδα του.
Βεβαίως, τη μεγάλη ευθύνη έχει ο Πάμπλο Λάσο, που αντί να τραβήξει το αυτί του πιτσιρικά, του επιτρέπει να κάνει ό,τι θέλει, φορώντας μια από τις βαρύτερες φανέλες της Ευρώπης. Ακόμα και οι κορυφαίοι του είδους έφτασαν ψηλά γιατί υπερίσχυσε το “εμείς”. Ο Ντόνσιτς χθες έδειξε ότι έχει “υπερεγώ”, που δεν το χρειάζεται. Του φτάνουν όλα τα άλλα που διαθέτει.
