Ο Γιάννης Γιαννούλης δεν μάσησε τα λόγια του και μίλησε με επικριτικό τρόπο για τους παίκτες που δεν αγωνίστηκαν με την Εθνική Ελλάδας στο πρώτο “παράθυρο” για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου 2019. Ο παλαίμαχος σέντερ θεωρεί ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού, αλλά κι όσοι αρνήθηκαν να φορέσουν τη φανέλα της “γαλανόλευκης” είναι αδικαιολόγητοι.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στην εφημερίδα documento:
-Πώς αισθάνθηκες, όταν είδες την Εθνική να παρατάσσεται στο Λέστερ με τα τρίτα;
Είναι ντροπή αυτό που γίνεται. Παρακαλάνε να παίξουν στην Εθνική και μόλις νιώσουν δυνατοί στρίβουν διά του αρραβώνος. Όπως κάτι τραγουδίστριες, που μόλις γίνονται φίρμες κρύβονται πίσω από μεγάλα μαύρα γυαλιά, για να μη τις αναγνωρίζουν. “Δεν μπορούμε”, λένε, “έχουμε τα συμβόλαιά μας”. Τι πάει να πει αυτό; Ωφελήθηκες και οφείλεις να ανταποδώσεις.
-Ναι, αλλά η συμμετοχή στην Εθνική είναι εθελοντική και αφιλοκερδής.
Είναι μύθος, αυτό το τελευταίο. Κάθισα και υπολόγισα ότι ένας παίκτης με ανελλιπή συμμετοχή από το 2009 μπορεί να πληρώθηκε 680 χιλιάρικα! Από πριμ, οδοιπορικά, ημερήσια αποζημίωση, από τις χορηγίες, από την Πολιτεία. Υπάρχει λοιπόν και υλικό όφελος. Περισσότερο, όμως, κερδίζει το ειδικό βάρος που αποκτά ένας παίκτης με τη συμμετοχή στην Εθνική ομάδα. Αν δεν είσαι διεθνής, δεν μετράς.
-Και τι μπορούσαν να κάνουν; Αντάρτικο;
Να εξηγηθούν έντιμα. Ας έλεγαν καθαρά, ότι βάζουν πάνω απ’όλα το συμφέρον τους. Έγιναν έρμαιο της ομάδας τους και εξέδωσαν μια ανακοίνωση την οποία έγραψαν άλλοι. Μπορούσαν να πουν ευθέως, ότι δεν γουστάρουν. Δεν είναι δικαιολογία η κούραση. Το καλοκαίρι όμως θα περιμένουν στο ακουστικό τους, μήπως τους ξανακαλέσουν…
-Θα μπορούσαν, ίσως, οι Ευρωπαίοι καλαθοσφαιριστές να ακολουθήσουν κοινή γραμμή, μέσω κάποιου συνδικαλιστικού οργάνου.
Η κοινή γραμμή είναι το κάλεσμα της πατρίδας σου. Πρέπει να πας να πολεμήσεις, αυτή είναι η κοινή γραμμή. Τι θα πουν, δηλαδή, αν γίνει αληθινός πόλεμος και τους φωνάξουν στο μέτωπο; Ότι θα καθίσουν σπίτι επειδή τους κουράζει να ταξιδεύουν στο εξωτερικό;
-Είσαι εξίσου σκληρός και με όσους εγκαταλείπουν την Εθνική από τα 30 τους;
Έχουν λάθος και αυτοί. Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει πια. Έκαναν τα λεφτά και τώρα σκουπίζονται. Απαγορεύεται κύριε να χρησιμοποιείς την Εθνική. Μόνο η Εθνική έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί εσένα.
-Άλλοι βέβαια συνέχισαν μέχρι τα 35 και σταμάτησαν σε προχωρημένη ηλικία.
Τον Σπανούλη, αν τον πίεζες λίγο, θα έπαιζε και σήμερα στην Εθνική. Και ο Παπαλουκάς δήλωσε διαθέσιμος στα 34 του. Ο Μπουρούσης δεν αγωνίστηκε με σπασμένο χέρι; Άλλο να παίξεις μία δεκαετία και να αποχωρήσεις με ωραίο τρόπο, άλλο να λες ξαφνικά “φτάνει”. Τι φτάνει, ρε μεγάλε; Έλληνας είσαι. Η Εθνική σε καλεί.
-Πολλοί είπαν ότι είναι ανήθικο, να πληρώνουν οι παίκτες τη διαμάχη μεταξύ FIBA και Euroleague.
Eίναι πράγματι ανήθικο. Δεν είναι δουλειά του αθλητή να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Τσακώνονται ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ, ποιος την έχει πιο μεγάλη. Ας βγάλουν μόνοι τους την άκρη, όπως στο ποδόσφαιρο. Σιγά τη διαφορά πια, ανάμεσα στους 55 και στους 60 αγώνες τον χρόνο. Τις ομάδες δεν τις κακίζω, κοιτάζουν το συμφέρον τους. Δεν τις ενδιαφέρει η πρόοδος της Εθνικής, αλλά να πάνε στο φάιναλ-φορ και να πάρουν το πρωτάθλημα.
-Θα προτιμούσαν, νομίζω, να μην έχουν καθόλου παίκτες στην Εθνική.
Συμφωνώ. Δεν τους αρέσει η Εθνική. Φοβούνται ότι οι παίκτες θα τραυματιστούν ή θα επιστρέψουν κουρασμένοι. Το θυμάμαι από τότε που ήμουν εν ενεργεία. “Αν πονάς, μη κάνεις προπόνηση”, μου έλεγαν. Στην ομάδα, όμως, με έβαζαν να παίξω με ένεση! Για τους συλλόγους, οι αθλητές δεν είναι άνθρωποι, αλλά κρέατα.
-Και αν η Εθνική κατορθώσει να προκριθεί στο Μουντομπάσκετ με σύνθεση ανάγκης;
Τότε θα πρέπει να κληθούν στο Παγκόσμιο αποκλειστικά όσοι αγωνίστηκαν στα προκριματικά. Εξαιρώ μόνο τον Γιάννη και τα άλλα παιδιά από το ΝΒΑ. Εκείνοι έχουν άλλους νόμους και δικαιολογούνται. Όσοι είπαν τώρα “όχι”, να τιμωρηθούν όπως λέει ο κανονισμός. Και οι ομάδες να το αποδεχθούν αντρίκεια. Όχι να πάνε στα γραφεία της ΕΟΚ και να απειλούν ουρλιάζοντας, όπως συνηθίζουν.
-Τι γεύση σου άφησε το φετινό Ευρωμπάσκετ;
Φέτος έγιναν όλα μπακαλίστικα. Από τον τρόπο επιλογής του προπονητή μέχρι το επικοινωνιακό θέμα. Και εμείς παίζαμε μπουνιές κάθε τρίτη μέρα, αλλά δεν γινόμασταν βούκινο. Όλα λάθος έγιναν φέτος, από την αρχή ως το τέλος.
-Επαιξες 12 χρόνια στις Εθνικές ομάδες. Ποια είναι η πιο ζωηρή σου ανάμνηση;
Έχω κρατήσει όλα τα χαρτάκια με το όνομά μου, όλα τα προσκλητήρια. Ξέρεις, γεννήθηκα στον Καναδά και είμαι παιδί μεταναστών. Όταν είπα στον πατέρα μου ότι θα γίνω μπασκετμπολίστας, μου είπε να μη του ξαναμιλήσω για μπάσκετ, μέχρι να φορέσω τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Είμαι περήφανος, που αξιώθηκα να το πετύχω.
