Καλημέρα φιλαράκια μου. Δυο μέρες εκτός δράσης μένει το site (ένεκα της απεργίας) κι είπα να μην σας αφήσω χωρίς… πνευματική τροφή. Υπολόγιζα να το γράψω αύριο, αλλά έπρεπε να προλάβω την έναρξη της 48ωρης απεργίας, διαφορετικά θα αργούσα και -πού ξέρετε- μπορεί να το έβλεπα αλλού γραμμένο, αν κι αυτά λίγοι ασχολούνται να τα γράψουν.
Αυτό το café στο Μαρούσι είναι μικρός θησαυρός. Εκεί κάνουν το διάλειμμά τους διάφοροι τύποι, που μπαινοβγαίνουν στα γραφεία της ΕΟΚ (κοντινή η απόσταση) κι όταν χαλαρώνουν αρχίζουν και λένε διάφορα. Άκουσα, λοιπόν, τις προάλλες που είχα πάει για έναν προπονητή, ο οποίος πρέπει να ήταν στην Ομοσπονδία, πριν τη σύστασή της.
Ο εν λόγω προπονητής είχε μια χαρά δουλειά (πάντα με αντικείμενο το μπάσκετ), όμως κάποια πράγματα στράβωσαν και βρέθηκε στον δρόμο. Έχει, βέβαια, τη δουλειά στην Ομοσπονδία, αλλά οι πληρωμές απέχουν από το να χαρακτηριστούν… τακτικές. Κι ακόμα κι αν πληρώνεται στην ώρα του (τι ώρα;) δεν βγαίνει η ζωή με τον μισθό του Ομοσπονδιακού.
Αποφάσισε, λοιπόν, να κάνει ατομικές προπονήσεις. Παράλογο; Όχι δα! Παράτυπο; Μπα… Και για να μην ταλαιπωρείται, χάνει χρόνο, καίει βενζίνη και κάνει έξοδα, είπε να τις κάνει στο ΟΑΚΑ (τόσοι χώροι υπάρχουν, να μην πάνε χαμένοι).
Είπαν και το όνομά του, αλλά εγώ είμαι Περαστικός και το τελευταίο που θα έκαναν ήταν να μειώσω την αξία και την ευθυκρισία του. Είμαι βέβαιος πως καλεί στην ομάδα αυτούς που είναι καλύτεροι και γι’ αυτό βάζω και… υπογραφή. Αλήθεια, όμως, δεν είναι λίγο αμήχανο, να έχεις δικός σου “μαγαζί” και να είσαι παράλληλα εκλέκτορας;
Δηλαδή, αν εσείς που με διαβάζετε ήσασταν γονείς δεν θα περνούσε από το μυαλό σας να πάτε το παιδί για ατομικές στον εν λόγω προπονητή, όχι για να αποκτήσουν την εύνοιά του, αλλά για να γνωρίσει το ταλέντο τους; Ότι είναι τίμιο, είναι και ηθικό; Βλέπετε κι εσείς ότι υπάρχει ένα κάποιο μικρό προβληματάκι, ή μόνο εγώ το βλέπω;
Οι Ομοσπονδιακοί δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν μιλούν. Μην ρωτήσει κανείς ποιος είναι. Αν θέλουν οι παράγοντες της ΕΟΚ τον βρίσκουν αμέσως, δίχως καν να ξεπαρκάρουν τα αυτοκίνητά τους. Όχι πως δεν γνωρίζουν, αλλά να ‘χαμε να λέγαμε. Παιδί (δικό τους) της… διπλανής πόρτας είναι, ας ανοίξουν να δουν.
