Μπορούμε να μιλάμε ώρες, να αναλύουμε, να γράφουμε… εκθέσεις ιδεών, όμως ένα πράγμα μας ξεπερνά: Οι τραυματισμοί και δη οι σοβαροί. Ο Κιμ Τιγί ήταν ο άτυχος της πρεμιέρας, καθώς θα μείνει τέσσερις μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης, ως εκ τούτου η όποια ανάλυση για τα ματς των “αιωνίων” στην Ευρωλίγκα είναι δευτερευούσης σημασίας. Να του ευχηθούμε περαστικά και γρήγορα να επιστρέψει πιο δυνατός στα παρκέ…
Ο καλός
Ο Ολυμπιακός ήταν προχθές πολύ καλός. Δεδομένων των απουσιών του, δίχως τους δύο παίκτες (Σπανούλη – Ρόμπερτς) που θα κουβαλήσουν πολύ νερό στον μύλο του σκοραρίσματος, με το πρόβλημα της τελευταίας στιγμής του Γάλλου, πιστοποίησαν αυτό που γνωρίζουμε.
Όταν μια ομάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, οι παίκτες αυξάνουν τις αισθήσεις τους, ανεβάζουν τα επίπεδα συγκέντρωσης και στοχοπροσήλωσης. Πόσο μάλλον οι “ερυθρόλευκοι”, που λες και τέλειωσαν το ίδιο σχολείο. Έχουν συναντίληψη για την αξία της άμυνας, μοιάζουν με πρόσκοπους που δηλώνουν “πάντα έτοιμοι“, περιμένουν απλά τη στιγμή τους.
Ο Δημήτρης Αγραβάνης μετά το DNP στο ματς με τον Παναθηναϊκό ήταν σαν να φώναζε “εδώ είμαι μάγκες“, ο Κώστας Παπανικολάου μετά την αποπομπή του από τον πάγκο επέστρεψε δριμύτερος, ακόμα κι ο Γιώργος Μπόγρης σηκώθηκε από την άκρη του πάγκου και μάζεψε δύο συνεχόμενα επιθετικά ριμπάουντ, για να αποδείξει ότι δεν βρήκε χώρο κι έκατσε, αλλά έχει θέση.
Το μπάσκετ θέλει και τύχη κι οι “ερυθρόλευκοι” δεν την έχουν με το μέρος τους. Αν δεν τους κάνει πλάκα ο… θεός του μπάσκετ, με αυτή τη φιλοσοφία και την προσέγγιση των αγώνων, δεν μπορούν παρά να είναι ανταγωνιστικοί στο έπακρο.
Ο κακός
Ο Παναθηναϊκός ήταν στην άλλη πλευρά του ποταμού. Ασύνδετος, απρόθυμος, ανώριμος και πολλά άλλα… “α“. Δεν έπαιξε άμυνα, άφησε τον Ερτέλ να επαναλαμβάνει σαν σε προπόνηση τις πάσες στους παίκτες που έκοβαν από τον κεντρικό διάδρομο, έστρωσε στον Σεραφέν… βούτυρο στο κρουασάν, έμοιαζε στην πίσω πλευρά του γηπέδου με τον… μαρμαρωμένο βασιλιά.
Όχι πως στην επίθεση οι παίκτες του έπαιξαν καλύτερα. Έχτισαν ένα κλειστό ακόμα, πέταξαν βολές στα σκουπίδια, τα τρίποντα ήταν πληγή, τίποτα (πλην Παππά) δεν λειτούργησε. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο Μάρκους Ντένμον δεν έχει προσαρμοστεί κατ’ ελάχιστο.
Βεβαίως είναι νωρίς, βεβαίως ο Παναθηναϊκός διαθέτει πολύ πιο γεμάτο ρόστερ, βεβαίως έχει τους παίκτες που μπορούν να τον… ταξιδέψουν, όμως η χθεσινή εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Κάτι σαν… “λευκή νύχτα”, ή μήπως η επήρεια από την ξεχωριστή για τους προληπτικούς “Παρασκευή και 13“;
Όπως και να ‘χει, από την πρώτη αγωνιστική κανείς δεν προκρίθηκε, κανείς δεν αποκλείστηκε. Ο Ολυμπιακός έκανε το αυτονόητο (για μια ομάδα με υψηλές βλέψεις), ο Παναθηναϊκός φορτώθηκε με μια βαριά διαφορά, που κανείς δεν ξέρει αν και πόσο θα επηρεάσει τη συνολική του πορεία.
