Διαβάσαμε με προσοχή την ανακοίνωση του Ιωνικού Νικαίας, κατά του Στυλιανού Συμεωνίδη. “Το ότι ο κ. Λέλος είναι γιος ενός αρχιδιαιτητή, αποτελεί το μοναδικό του προσόν και κατά τ’ άλλα είναι ανίκανος και επικίνδυνος στο χειρισμό σημαντικών παιχνιδιών” είναι η φράση που μας έκανε εντύπωση.
Θα πάμε ανάποδα. Ο Στυλιανός Συμεωνίδης είναι καλός διαιτητής. Εξαιρετικός! Όμως, από τη στιγμή που ο πατέρας του επιμένει να κάθεται στη θέση του ΚΕΔάρχη, είναι πολύ λογικές αυτού του είδους οι αντιδράσεις. Πόσο μάλλον όταν ο “μικρός” μιλά με θράσος (στα όρια της απαξίωσης) στον Μάριο Γούναρη, έναν προπονητή που δεν έχει δώσει δικαιώματα.
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η ιστορία. Προσπερνάμε τα σφυρίγματα, ενδεχόμενα λάθη, κακές αποφάσεις, ακόμα κι αν πήρε παραπάνω χώρο από αυτόν που ανήκει στον τρίτο διαιτητή. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Όταν οι δύο πρώτοι, διαιτητές υψηλής εμπειρίας και αποδοχής, διαχειρίζονται τον αγώνα με ηρεμία, δεν μπορεί ο τρίτος (και μικρότερος ηλικιακά) να βγάζει… ύφος.
Πρώτη σκέψη, αντανακλαστική: Θα το έβγαζε αν δεν τον έλεγαν Συμεωνίδη; Ίσως και ναι, αλλά η πλειοψηφία θα πει “όχι”. Δεν είναι κακό να ακολουθεί ο γιος τα βήματα του πατέρα, όμως η διαιτησία δεν είναι ούτε εργοστάσιο, ούτε κληρονομικό δίκαιο. Από τη στιγμή που ο “μικρός” είχε ταλέντο, ο πατέρας έπρεπε να κάνει ένα βήμα πίσω.
Δεν περιμέναμε την ανακοίνωση του Ιωνικού για να το γράψουμε, οι παλιότεροι γνωρίζουν την άποψή μας επί του θέματος. Η συνύπαρξη ΚΕΔάρχη και γιου διεθνή διαιτητή είναι καθόλα προβληματική και για τους δύο. Παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες, αλλά πολλές φορές τα αυτονόητα χρειάζονται συζήτηση και ανάλυση.
Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία. Δύο Συμεωνίδηδες να δραστηριοποιούνται παράλληλα στον ίδιο χώρο, κάνουν κακό ο ένας στον άλλον. Αν λέγονταν Παπαδόπουλος, η ανακοίνωση δεν θα μπορούσε να απευθύνεται στον Στέλιο. Κι αν ο Στέλιος δεν ήταν ΚΕΔάρχης, δεν θα απευθύνονταν με αυτόν τον τρόπο στον Λέλο.
Όπως και να ‘χει, αν δεν το καταλαβαίνει ο πατήρ Συμεωνίδης, υπάρχουν (;) κι ανώτεροι που πρέπει να του το πουν. Κι ο νεαρός πρέπει να αντιληφθεί πως το όνομα που κουβαλά δεν είναι μόνο ευχή, αλλά και κατάρα και πως δεν είναι παρά πρωτόπειρος διεθνής κι όχι κληρονομικώ δικαίω “αφεντικό” στη διαιτησία.
