Έπρεπε να φτάσουμε στις 6/9, να φτάσουμε στο… μη παρέκει και στο “βόηθα Παναγιά“, για να εμφανιστεί η Εθνική Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ. Γιατί αυτό που βλέπαμε τις προηγούμενες ημέρες ήταν καρικατούρα, κακέκτυπο, μια μουτζούρα. Όχι πως η νίκη επί της Εθνικής Πολωνίας είναι επιτομή της επιτυχίας κι απαρχή θριάμβου, όχι πως θα γεμίσει κόσμο η Ομόνοια, όχι πως θα το διασκεδάσουμε το βράδυ για να συγκεντρωθούμε αργότερα με τη Λιθουανία. Είναι “τόσο… όσο“.
Εδώ δεν θα βρείτε πανηγυρτζήδες, που γκρινιάζουν στις ήττες και δοξάζουν τους νικητές. Οι διεθνείς έδωσαν δικαιώματα με τη συμπεριφορά τους εντός κι εκτός τεσσάρων γραμμών και με μια (επιβεβλημένη) νίκη δεν διαγράφονται μονοκονδυλιά οι αρνητικές εικόνες. Πρέπει οι ίδιοι να μας πείσουν ότι αξίζουν το χειροκρότημά μας, ότι δικαιωματικά βρίσκονται εκεί. Το ταλέντο το έχουν, περί της συνειδητοποίησης δεν είμαστε ακόμα βέβαιοι.
Στα της ημέρας, σαφέστατα βελτιωμένη εικόνα. Εν αρχή ην ο προπονητής. Ο Κώστας Μίσσας, άκουσε πολλά. Αρκετά δικαιολογημένα, ορισμένα υπερβολικά. Όπως το είδα, σταμάτησε τις δημόσιες σχέσεις κι όπως εύστοχα μου έγραψε ο φίλος Γιώργος (τον ευχαριστώ δημόσια για τα καλά του λόγια) “το να προσπαθεί να τους έχει όλους χαρούμενους, δηλώνει ή ότι κάνει πολιτική, ή ότι δεν νιώθει ικανός να ανταπεξέλθει στον ρόλο του“.
Έβαλε αυτούς που χρειάζονταν, όταν έπρεπε. Κοουτσάρισε και κέρδισε. Θύμισε “στρατηγό” κι όχι… συνταγματάρχη εν αποστρατεία. Το έγραψα και την προηγούμενη φορά, το γράφω και τώρα: Δεν με νοιάζει αν θα χάσεις, αλλά χάσε με τον δικό σου τρόπο κι ας μην γουστάρουν να σου μιλήσουν κάποιοι.
Η Εθνική είχε αρχή, μέση και τέλος, αλλά και πάλι δεν είχε σπουδαία αμυντική συμπεριφορά. Όταν τελειώνεις το ματς με 13/20 τρίποντα, τέσσερα εκ των οποίων από τον Καλάθη, δεν έχεις ανάγκη τίποτα. Όταν, όμως, δεν θα είσαι σε τόσο καλή μέρα, τι θα συμβεί αν η πίσω ζώνη υπολειτουργεί;
Το Ελσίνκι περνά στο χθες. Πλέον μπορούμε να λέμε χωρίς ντροπή “ήμασταν κι εμείς εκεί“, όταν θα συζητούν στο μέλλον για τον όμιλο της Φιλανδίας. Η Εθνική πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη για το Ευρωμπάσκετ που τώρα αρχίζει. Ευτυχώς με την “επίσημη αγαπημένη” παρούσα.
Θα ήταν άδικο για όλους να μην είναι εκεί, γιατί η εικόνα του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι αυτή που δείχναμε τόσες μέρες. Δεν ήταν κι αυτή που πιστεύαμε, ότι “εμείς είμαστε κι άλλοι δεν είναι“, ότι “από εμάς εξαρτώνται όλα“, αλλά δεν ήταν κι αυτό το χάλι.
Κάτι μαζέψαμε, σώσαμε την παρτίδα. Δεν πανηγυρίζουμε, γιατί δεν βάλαμε ποτέ χαμηλά τον πήχη. Εμείς έχουμε υψηλές προσδοκίες από την Εθνική. Περιμένουμε ανάλογες συμπεριφορές, περισσότερο πάθος στην άμυνα, λιγότερες άστοχες δηλώσεις και κάποια στιγμή να γίνει “ομάδα“.
Υ.Γ.: Δεν είμαστε υπέρ των αποδοκιμασιών, όμως η στάση του Τάκη Τσαγκρώνη απέναντι στους καθολικά διαμαρτυρόμενους Έλληνες φιλάθλους ήταν τραγική, ανάλογη της εικόνας της Ομοσπονδίας.
Υ.Γ.1: Η πρόκριση σηματοδοτεί και νέο κύμα αφίξεων στην Κωνσταντινούπολη. Να μην μείνει κανείς από τους αυλικούς παραπονεμένους. Να τα λέμε κι αυτά…
