Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση πέρασε και το ελληνικό μπάσκετ έφυγε με άδεια χέρια. Όπως πήγε, έτσι επιστρέφει, δίχως να δείξει ουσιαστικά βήματα προόδου. Κι επειδή εδώ έχουμε συνηθίσει να λέμε τα πράγματα όπως είναι, δίχως να χαϊδεύουμε αυτιά, πρέπει να κάνουμε αποτίμηση και ανάλυση των δεδομένων.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ο Κώστας Μίσσας πήγε με ένα πλάνο στο μυαλό του. Έκλεισε (εντελώς) το ρόστερ κι αποφάσισε να “ζήσει και να πεθάνει” με αυτούς που εμπιστεύονταν, χρησιμοποιώντας τους υπόλοιπους (όσους χρησιμοποίησε) ως… θερμοσίφωνες (άναψε / σβήσε).
Όσο είχαν αέρα στα πνευμόνια, όσο άντεχαν, φαίνονταν πάνω στο παρκέ η ποιοτική διαφορά του σκεπτόμενου, από το μπάσκετ παιδικής χαράς. Όταν, όμως, βάρυναν τα πόδια, όταν οι δύο μονομάχοι έμοιαζαν με μποξέρ στον 15ο γύρο, που έχουν κατεβάσει τα χέρια και δέχονται ο ένας τα χτυπήματα του άλλου, προσδοκώντας να πέσει πρώτα ο αντίπαλος, κυριάρχησε το μπάσκετ ενστίκτου.
Εύκολο το… ανάθεμα στον Κώστα Μίσσα, έχοντας δει το έργο, όμως παρότι θεωρώ πως έπρεπε να δώσει ανάσες στους “βασικούς” και να έχει.. ζεστούς τους υπόλοιπους, αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματα, που αναδείχθηκαν σε αυτό το Ευρωμπάσκετ.
Με τον Νικ Καλάθη να κάνει το παιχνίδι της ζωής του και συνολικά σπουδαίο τουρνουά, ήταν εμφανής η απουσία ΗΓΕΤΗ. Με τον Γιάννη Μπουρούση να είναι εμφανώς βελτιωμένος στην Κωνσταντινούπολη, ήταν εμφανής η απουσία ΣΕΝΤΕΡ.
- Πρώτο ζητούμενο: Να σκεφτούμε γιατί δεν ήταν στη 12άδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κι ο Κώστας Κουφός. Γιατί με αυτούς, αφενός θα είχαμε περισσότερους ενεργούς παίκτες, αφετέρου παίκτες με ποιότητα και ικανότητα.
Ήταν εμφανές πως ο Κώστας Μίσσας δεν είχε για μεγάλο διάστημα την εμπιστοσύνη των παικτών του. Τον αγκάλιασαν όταν είδαν τους Λιθουανούς να τον “χτυπάνε” αναίτια κι αλύπητα. Και πάλι του έδειξαν συμπάθεια, όχι εμπιστοσύνη.
- Δεύτερο ζητούμενο: Να σκεφτούμε πώς και γιατί επιστρατεύτηκε ο “στρατηγός” και αν είχε έστω μία ελπίδα να πετύχει, από τη στιγμή που ΔΕΝ έκανε καν αυτός τις κλήσεις. Τον χρόνο, τον τρόπο, τις συνθήκες…
Ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, εγκατέλειψε την Εθνική (για δικούς του λόγους), ο Γενικός Γραμματέας, Τάκης Τσαγκρώνης, είπε σε δημόσια θέα ότι δεν έχουμε παίκτες. Αυτοί είναι οι πρώτοι στην κορυφή της Ελληνικής ομοσπονδίας.
- Τρίτο ζητούμενο: Να σκεφτούμε αν αυτή η ΕΟΚ, με αυτή τη γερασμένη κι αδύναμη διοίκηση είναι μέρος της λύσης, ή μέρος του προβλήματος.
Η Εθνική, η “επίσημη αγαπημένη” είναι η κορυφή της πυραμίδας των αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων, τα οποία -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- απέτυχαν παταγωδώς.
- Τέταρτο ζητούμενο: Να σκεφτούμε αν φτάνει ένα χρυσό μετάλλιο, σε εργαστηριακές συνθήκες (στην Κρήτη), με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο να διαπρέπει ως… 5άρι (πότε θα ξαναπαίξει στη ζωή του σ’ αυτή τη θέση;), για να θεωρήσουμε ότι το πρόγραμμα λειτουργεί.
Η Εθνική Ελλάδας είναι καθρέπτης του ελληνικού μπάσκετ, που δεν έχει πια κραταιές ομάδες παραγωγής (Πανιώνιος, Ηρακλής, Περιστέρι, Μαρούσι, Ολύμπια Λάρισας, κτλ.), εξ ου και η συμμετοχή μόνο παικτών των δύο “αιωνίων” και του… εξωτερικού.
- Πέμπτο ζητούμενο: Αυτός ο ΕΣΑΚΕ, που δεν μπορεί να κάνει μια κλήρωση της ανθρωπιάς, που δεν έχει κλείσει τηλεοπτικό συμβόλαιο, που έχει “αόρατους προέδρους” (μετά την εποχή Χαλβατζάκη) είναι μέρος της λύσης, ή μέρος του προβλήματος.
Αντί επιλόγου: Επειδή πολλοί φίλοι (καλοπροαίρετα) με ρωτούν “δεν έχει κάνει τίποτα καλό ο Βασιλακόπουλος;“, να απαντήσω -αν κι ακατάλληλη στιγμή για (πικρό) χιούμορ- πως… χάρη σ’ αυτόν μπορούμε να λέμε ότι η Εθνική αποκλείστηκε, αλλά συνεχίζει ένας Έλληνας προπονητής. Τι, δεν είναι Έλληνας (και δη από τον Βόλο) ο Σεργκέι Μπαζάρεβιτς;
