Ο Κώστας Μίσσας ως… στρατηγός γνωρίζει από επιστρατεύσεις. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν επιλέχθηκε για τον πάγκο της Εθνικής, αλλά επιστρατεύτηκε, καθώς δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος. Αυτό μεταφράζεται σε δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος από αυτούς που ήθελε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Γιατί υπήρχαν ουκ ολίγοι διαθέσιμοι -και ικανοί-, αλλά δεν ήταν της αρεσκείας του προέδρου. Όμως, δεν έχει πλέον καμία σημασία, καθώς η “επίσημη αγαπημένη” έχει προπονητή.
Τι… φρούτο είναι, λοιπόν, αυτός ο Μίσσας; Θα πάμε… ανάποδα. Έχει σερβιριστεί με τον πιο λάθος τρόπο που υπήρχε. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε μπορεί να αποτελέσει θέμα ανάλυσης και σεμιναρίων για το πώς ΔΕΝ πρέπει να παρουσιάζεις μια επιλογή (εν προκειμένω έναν προπονητή).
Θα συμφωνήσουμε ότι ανεξάρτητα με το πώς σερβίρεται κάτι, στο τέλος η γεύση είναι που μένει. Από την άλλη δεν υπάρχει επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του και δεν προστατεύει το προϊόν, δεν το χτίζει, δεν το… σουλουπώνει.
Ο Κώστας Μίσσας έχει την ατυχία να εμφανίζεται ως λύση ανάγκης κι όχι ως ικανή λύση για τον ελληνικό πάγκο. Και μια και μιλήσαμε πριν για… φρούτο, έπρεπε να είχε κοπεί και σερβιριστεί όταν ήταν ώριμο. Όταν, δηλαδή, έκανε την εξαιρετική πορεία με τη “μικρή” Εθνική, όταν μαζί με τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο έδειξαν ότι είναι “αχτύπητο δίδυμο“. Τότε ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει ο εκλέκτορας των εκλεκτόρων (βλέπε Βασιλακόπουλος).
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη διαδικασία. Η ουσία είναι πως ο “στρατηγός” έχει αναλάβει πολλές επικίνδυνες αποστολές, έχει δώσει εξετάσεις, έχει πετύχει. Όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν πως είναι συνηθισμένος στα δύσκολα και ότι το λέει η περδικούλα του. Έχει καιρό να κοουτσάρει ομάδα, αλλά αυτό δεν αποτελεί αιτία για να του απαγορευτεί να καθίσει στον πάγκο της Εθνικής.
Αν ξεκινούσαμε από μηδενική βάση κι έπεφτε εξ αρχής το όνομά του στο τραπέζι, θα ήταν μεταξύ αυτών που θα… πρότεινα. Όμως είμαστε στο φινάλε της διαδικασίας. Κι ο ίδιος γνωρίζει πως αν η Εθνική πάει καλά, ο Βασιλακόπουλος θα βγει και θα πανηγυρίζει. Όπως έκανε με τον Κώστα Κεραμιδά, τον οποίο είχε διώξει, αλλά αναγκάστηκε να κρατήσει, από τη στιγμή που αρνήθηκε ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος να επιστρέψει στην Εθνική Γυναικών.
Αν πάλι αποτύχει, τότε θα είναι μόνος του απέναντι σε όλους. Ως εκ τούτου εκ των πραγμάτων οφείλουμε όλοι να στηρίξουμε όχι την προσπάθειά του (αυτό γράφεται και λέγεται, αλλά είναι άτοπο), αλλά ενδεχόμενη αποτυχία. Προσωπικά πιστεύω ότι θα πετύχει, γιατί το έχει στο DNA του. Εκεί που λες “πάει ξεμπερδέψαμε με αυτόν“, βρίσκει τρόπο να επιστρέψει.
Είναι μαχητής, είναι καλός προπονητής, καλός άνθρωπος κι έχει ένα μεγάλο αβαντάζ. Δεν έχει να πάρει τίποτα από ενδεχόμενη επιτυχία της “επίσημης αγαπημένης“. Δεν ενδιαφέρεται να ξεκινήσει νέα καριέρα, δεν έχει ανασφάλειες, δεν έχει… απωθημένα. Είναι ώριμος, είναι πραγματιστής, είναι αξιοπρεπέστατος.
Είναι κρίμα να ακολουθήσει την τύχη των προηγούμενων και να δοθεί βορά στα κέφια των τσαρτεριστών, που θα αναζητήσουν εύκολο θύμα, προκειμένου να μην μεταφερθεί κόκκος σκόνης από ενδεχόμενη αποτυχία στον… ταξιδιωτικό τους πράκτορα.
Άσχετο: Αλήθεια, όλος αυτός ο συρφετός θα δείξει κάποια στιγμή την απόδειξη ενός αεροπορικού εισιτηρίου, που να πλήρωσε από την τσέπη του, για να ακολουθήσει την Εθνική; Τι ώρα;
Επιστρέφουμε στον “στρατηγό“: Μας συνδέουν χρόνια φιλίας για να μπορώ να είμαι αντικειμενικός κριτής. Ό,τι κι αν συμβεί, προσωπικά θα τον χειροκροτήσω. Εύχομαι να πετύχει όλα όσα πέτυχαν όλοι οι άλλοι μαζί. Του αξίζει (ακόμα) μια μεγάλη επιτυχία…
