Όποιος έχει παρακολουθήσει επισταμένως τους αγώνες των δύο “αιωνίων“, μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν υπήρξε καμία έκπληξη. Όχι ως προς το αποτέλεσμα, αυτό μπορούσε να είναι και διαφορετικό, αλλά ως προς τον τρόπο έκφρασης κι ανάπτυξης. Κατά το κοινώς λεγόμενο “αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάνει“. Μόνο που οι… αγελάδες δεν ήταν παχιές και με το… στανιό γέμισαν ένα “σφηνάκι“.
Περί θεάματος ουδείς λόγος. Νίκησε ο λιγότερο κακός κι αυτός (ο Ολυμπιακός δηλαδή) όταν αντιλήφθηκε πως στο streetball δεν είχε τύχη και πήγε σε δομημένες επιθέσεις. Έστω κι αν αυτό διήρκησε κάτι λιγότερο από δύο λεπτά (τα τελευταία, όπου έτρεξε σερί 8-0). Τόσο χρειάστηκε για να καταδείξει πως χωρίς “σημάδι” δεν πάει κανείς πουθενά.
Οι γηπεδούχοι ήταν κακοί. Κάκιστοι! Ο Γκριν με 1/9 σουτ ήταν… μουτζούρα (εξαιρουμένων των 7 ριμπάουντ), ο Γιανγκ έπαιξε ελάχιστα φορτωμένος με φάουλ, ο Αγραβάνης δεν βρέθηκε στη μέρα του, ο Μάντζαρης ήταν διστακτικός, ο Ουότερς έπαιξε λίγο, ο Μπιρτς δεν προβλημάτισε κανέναν.
Ο Σπανούλης είχε τεράστια επίδραση σε όχι και τόσο κεφάτη βραδιά κι αυτό έχει πολλαπλή ανάγνωση. Με 11 πόντους, 10 ασίστ, 6 ριμπάουντ, μόλις 2 λάθη και 34.27” λεπτά μεροκάματου, με αφόρητη πίεση απ’ όλη την αντίπαλη άμυνα, ήταν παράγοντας νίκης. Ο Μιλουτίνοφ ήταν ο καλύτερος ψηλός, ο Πρίντεζης -αν κι άστοχος- πρόσφερε λύσεις και οι δύο “ΠΑΠ” (Παπανικολάου και Παπαπέτρου) είχαν ρόλο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ίσως ο Ιωάννης αδικήθηκε λίγο με τον χρόνο συμμετοχής του.
Στην άλλη πλευρά ο Ρίβερς απέδειξε πως έχει πολλούς τρόπους για να προβληματίσει τον Σφαιρόπουλο, ο Μπουρούσης έβαλε λιγότερα απ’ όσα έφαγε, αλλά κάτι προσπάθησε, ο Σίνγκλεντον είχε πρόβλημα με τα φάουλ, καλές και κακές στιγμές.
Γκιστ και Φώτσης θύμισαν το παλιό καλό σκεπτόμενο μπάσκετ του Παναθηναϊκού, ο Παππάς ήταν θετικός αλλά υπέρμετρα διστακτικός, ο Καλάθης έχει παίξει και καλύτερα κι ο Τζέιμς ήταν ο απόλυτος εκφραστής του beach basket (μπάσκετ παραλίας). Α, έπαιξαν κι ο Φελντέιν με τον Γκάμπριελ…
Είχατε δει κάτι διαφορετικό όλο τον χρόνο; Ταλέντο από τη μια (λίγο περισσότερο, λόγω καλύτερης ποιότητας των ξένων), οργανωμένο μπάσκετ από την άλλη. Σε τελικούς, όταν το καλάθι “μικραίνει” το μυαλό λειτουργεί καλύτερα από το ένστικτο.
