Είναι μια εξαιρετική περίπτωση σωματείου, καθώς σπάνια συναντάς δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κινήσεις. Η μία προς το μέλλον, κίνηση που ζηλεύεις, που θα μπορούσε να αποτελεί πυξίδα για κάθε σωματείο. Η άλλη προς την απαξίωση, προς ό,τι χειρότερο έχει εμφανιστεί στον χώρο του μπάσκετ. Κι έγιναν ταυτόχρονα, στην ίδια σεζόν, από το ίδιο σωματείο! Απίστευτο, αλλά αληθινό.
Στο ημίχρονο του πρώτου “τελικού” (πριν τον τελικό της ανόδου) με τον Φάρο, δεκάδες παιδάκια γέμισαν τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Παιδιά διαφόρων ηλικιών, που μαθαίνουν μπάσκετ σε μια ομάδα με υποδομές.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιτσιρικάδες του Κώστα Παπαδόπουλου κατέκτησαν το πρωτάθλημα, δεν είναι τυχαία η πορεία των τμημάτων υποδομής του Δούκα. Συνυπολογίστε ότι πίσω από την ομάδα υπάρχει ένας εκπαιδευτικός κολοσσός, ένα σχολείο υπόδειγμα, που παρέχει στα νέα παιδιά (εκτός όλων των άλλων) κι εξαιρετικές εγκαταστάσεις.
Άρα έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που έχει συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό ταλαντούχων παιδιών, η οποία διαθέτει τις εγκαταστάσεις και παράλληλα κάνει πρωταθλητισμό σχεδόν σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα. Αν αυτή δεν είναι “ομάδα πρότυπο“, αναρωτιέμαι ποια είναι;
Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όμως, έχουμε τις εξέδρες να φιλοξενούν “μυστήριους” οπαδούς. Την ίδια ώρα που οι πιτσιρικάδες γέμιζαν το παρκέ, πάνω από τον πάγκο του Φάρου κάποιοι ασχημονούσαν. Απόφοιτοι του σχολείου δεν μπορεί να ήταν.
Η ενδυμασία, το στρατιωτικό τους κούρεμα, η τάση να εκτείνουν την παλάμη, παραπέμπει στη Χρυσή Αυγή. Κι αλήθεια, αυτό θέλουμε να μάθουν οι πιτσιρικάδες; Να φτύνουν τον αντίπαλο πάγκο, να βρίζουν και να λειτουργούν ως… αγέλη; Θαρρώ πως η λογική του ευπατρίδη κι εξόχως σοβαρού κυρίου Κώστα Δούκα (χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά) απέχει παρασάγγας. Παίρνω όρκο ότι δεν γνωρίζει…
Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε η απόφαση να ρίξει η ομάδα λευκή πετσέτα στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς. Αλήθεια, τι θα άλλαζε αν τέλειωνε ο Δούκας όπως ξεκίνησε; Μήπως δεν υπήρχε η πιθανότητα να νικήσει μέσα στον Φάρο; Αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχε, το να κοπούν τελευταία στιγμή κάποιοι παίκτες, δεν είναι σαν μπασκετικό ανάθεμα;
Προσπερνώ την απολύτως ατυχή δήλωση για τον Γιώργο Πατούλη. Κακές στιγμές έχουν όλοι. Όμως εδώ είναι σαν να έχουμε δύο διαφορετικές όψεις, που δεν μπορεί να είναι του ίδιου νομίσματος. Από τη μια ομάδα πρότυπο, από την άλλη ομάδα κερκόπορτα εισόδου στον αθλητισμό ανθρώπων, που δεν τους θέλουμε στα γήπεδα.
Είναι πρόδηλο ότι δεν μπορείς να κάνεις μαθηματικές πράξεις μεταξύ ανόμοιων πραγμάτων. Πώς αφαιρείς από ένα σωματείο που λειτουργεί σωστά, την τάση να μαζεύει αυτούς, που δεν τόλμησαν να πάνε οργανωμένα σε κανένα γήπεδο; Είναι επίσης πρόδηλο ότι οι συχνές εμφανίσεις έχουν ενεργοποιήσει αντιφασιστικά αντανακλαστικά (χαρακτηριστική η ανακοίνωση των “Πανθήρων” και το σύνθημα από την… υποδοχή της αποστολής), εκτός αλλά κι εντός Βουλής (κρατήστε το αυτό).
Ποια είναι η επόμενη μέρα του Δούκα; Ελπίζουμε η σκηνή με τα πιτσιρίκια, η απόφαση να προωθηθούν στην πρώτη ομάδα ταλαντούχα παιδιά (η διαδικασία ήταν λάθος, όχι η σκέψη). Διαφορετικά ο Δούκας δεν έχει επόμενη μέρα. Θα απομονωθεί…
