Την ώρα που σε όλες τις βαθμίδες του κοινωνικού μας βίου συζητιέται η “άρση της μονιμότητας“, την ώρα που σε όλα τα αξιώματα υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί, την ώρα που ακόμα κι ο πλανητάρχης (τρομάρα μας) δεν μπορεί να μείνει πάνω από δύο θητείες στη θέση του, ό,τι έχει να κάνει με την ΕΟΚ… ακουμπά την αιωνιότητα.
Όχι δεν θα μιλήσω για το Δ.Σ., που ηλικιακά συναγωνίζεται τα σημαντικότερα Μαυσωλεία, τα μουσεία με τους βροντόσαυρους, αφήστε δε που κάνει το σώμα της Γερουσίας στις ΗΠΑ να μοιάζει με… παιδικό σταθμό. Το θέμα μας είναι η ΚΕΔ/ΕΟΚ.
Επί 20 χρόνια βλέπουμε τον Στέλιο Συμεωνίδη στην ίδια θέση. Όχι πως είναι… χθεσινοί οι υπόλοιποι, με πρώτο και καλύτερο τον Κώστα Κορομηλά. Αλήθεια, ο νέος Αθλητικός Νόμος θα προβλέψει όριο θητειών, ή θα συνεχίσουμε να έχουμε ισόβιους ΚΕΔάρχες;
Ακόμα κι αν πάρουμε ως υπόθεση εργασίας πως όλα βαίνουν καλώς στην ελληνική διαιτησία, δεν είναι προφανές πως όταν κάποιος είναι μόνιμος, ενδέχεται να εμπλακεί σε άλλου είδους επαφές; Δεν θα αποκτήσει συμπάθειες, αντιπάθειες, επιρροές; Εντάξει, στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά, αλλά δεν είναι καλό να το προβλέψουμε;
Παράγοντες του βεληνεκούς του Συμεωνίδη και του Κορομηλά (ο Ταβουλαρέας είναι άλλη κατηγορία, θα το αναλύσουμε αύριο) έχουν προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στον χώρο της διαιτησίας. Που, δηλαδή, αν ο Κωνσταντίνος Μπούσιας σέβεται τον ρόλο του, πρέπει να φτιάξει τις προτομές τους (από τον καλλιτέχνη που φιλοτέχνησε το πρόσωπο του Ρονάλντο κατά προτίμηση), αλλά νισάφι.
Πρόσφεραν, πρόσφεραν, πρόσφεραν, ας μην τους ξεζουμίσουμε άλλο. Να πάνε οι άνθρωποι σπίτια τους να ξεκουραστούν. Κι επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το κάνει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος (είναι συναισθηματικός τύπος), ας μας βοηθήσει ο Υφυπουργός Αθλητισμού με το νέο του νομοσχέδιο. Και για να μην κινδυνεύσουμε με εξώδικο από τον Γιώργο Νταλάρα, όχι άλλο Πλιάτσικα…
