Η ιστορία ενός… ποτηριού. Αυτό που κάποιος έκλεισε νωρίς τη βρύση κι άλλοι βλέπουν μισογεμάτο, άλλοι μισοάδειο, χαρακτηρίζει τον αγώνα του Ολυμπιακού στην Τουρκία. Από τη μια η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία έδωσε το προβάδισμα στην Εφές, από την άλλη το απίστευτο πείσμα για την αποφυγή της ήττας στο φινάλε. Κι αλήθεια, το ποτήρι είναι μισοάδειο, ή μισογεμάτο;
Ο Ολυμπιακός έμοιαζε… υπνωτισμένος σχεδόν σε όλο το τρίτο δεκάλεπτο (και στο τέλος του δευτέρου). Από μόνο του το γεγονός ότι έκανε το πρώτο του φάουλ στο 8ο λεπτό της τρίτης περιόδου κι ενώ το σκορ από 33-27 είχε γίνει 51-36, δείχνει ότι οι “ερυθρόλευκοι” δεν έπαιξαν σαν Ολυμπιακός. Γιατί; Πρέπει να βρει απαντήσεις ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ενόψει του τέταρτου αγώνα και… πρώτου τελικού.
Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν με απόσταση ο χειρότερος παίκτης του γηπέδου κι αρνητικός πρωταγωνιστής για την ομάδα του. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ήταν ο… καλύτερος παίκτης της Εφές, μέχρι που βρήκε το “δολοφονικό του ένστικτο“. Τρία στα τρία τρίποντα με την μπάλα να ζυγίζει τόνους, την άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του, ενδεχομένως και φάουλ στο τρίτο εξ αυτών και το σκορ 61-60.
Αν είχε πετύχει και το τελευταίο και είχε στείλει το ματς στην παράταση, θα είχε… ξεράνει τον Βόσπορο, αλλά με τα “αν” δεν γράφεται ιστορία. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του τέσσερις τελικούς, αν θέλει να πάρει το τρόπαιο. Έχει 160 λεπτά, που πρέπει να τελειώσει νικηφόρα για να κάνει την Ευρώπη να παραμιλά.
Η ιδιαιτερότητα είναι πως αν έστω ένα 40λεπτο χαθεί, χάνεται και το όνειρο. Οπότε κάθε αγώνας είναι η… μητέρα των μαχών, μέχρι τον επόμενο. Γιατί αν δεν νικήσει την Παρασκευή, τερματίζει άδοξα τη διαδρομή, αλλά ακόμα κι αν νικήσει στην Πόλη, πρέπει να το ξανακάνει στο ΣΕΦ.
Παρότι το σκορ είναι 2-1 ο Ολυμπιακός ακόμα δείχνει ότι είναι καλύτερη ομάδα από την Εφές. Αυτό, όμως, όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα, αλλά κάνει πιο ενοχλητικές τις ήττες.
