Ζούμε μεγάλες μέρες στον ΕΣΑΚΕ. Μετά τη διοίκηση παρωδία του Μιχάλη Μελή, έρχονται οι εκλογές παρωδία, στις οποίες θα… θριαμβεύσει άνευ αντιπάλου ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος, μοναδικός υποψήφιος και πρόσφατα αρνητής της ανάληψης της ευθύνης της προεδρίας. Μιλάμε για την απόλυτη απαξίωση της Ένωσης και το απόλυτο χάσιμο χρόνο για διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης και εκλογών.
Ο εκ του ΠΑΟΚ προερχόμενος παράγοντας ήταν εξ ορισμού πρόεδρος, από τη στιγμή που παραιτήθηκε ο κ. Μελής. Ο αντιπρόεδρος αναλάμβανε χρέη προέδρου, αλλά ο κ. Γαλατσόπουλος προτίμησε να οδηγήσει σε εκλογές τον ΕΣΑΚΕ; Γιατί; Κανείς δεν κατάλαβε. Κάτι… ψέλλισε περί κοινής αποδοχής.
Αν, δηλαδή, στις εκλογές της 28ης Μαρτίου δεν ψηφίσουν ή τον καταψηφίσουν (υπόθεση εργασίας, όχι ότι θα συμβεί) 4-5 σωματεία, θα παραιτηθεί; Έχει ανάγκη να βγει προς τα έξω ο “θρίαμβος Γαλατσόπουλου“, που θα νικήσει στις πρώτες (θαρρώ μετά τον Θόδωρο Καρατζά, αν δεν με απατά η μνήμη μου) εκλογές άνευ αντιπάλου; Σοβαροί να είμαστε.
Το ότι δεν ενδιαφέρθηκε κανείς άλλος να διεκδικήσει το χρίσμα είναι μια πρώτη μεγάλη αποτυχία. Το ότι ο Γαλατσόπουλος στηρίζεται από αυτούς που στήριξαν τον Μελή (συμπεριλαμβανομένου και του αποτυχημένου πρόσφατα παραιτηθέντα προέδρου), είναι η δεύτερη μεγάλη αποτυχία. Γιατί, αλήθεια, τι απ’ όσα δεν πέτυχαν οι ίδιοι άνθρωποι στην προηγούμενη φάση, θα τα πετύχουν τώρα; Τι αλλάζει;
Οι εκλογές είναι καλό πράγμα, είναι δημοκρατική κατάκτηση, όταν έρχονται να προσφέρουν κάτι στον διάλογο, όταν μέσα από τις αντιθέσεις προκύπτει σύνθεση. Εδώ έχουμε απλά μια εκλογική παρωδία.
Υ.Γ.: Αλήθεια, γιατί δεν γίνονταν εκλογές μόνο για πρόεδρο; Αφού οι ίδιοι θα είναι στις καρέκλες, γιατί μπαίνουμε στον κόπο;
