Αν σας ρωτούσε κανείς τι σημαίνει ο αριθμός 427 ίσως να μην είχατε εύκαιρη απάντηση. Να σας βοηθήσουμε. Τόσες λέξεις χρειάστηκε η ΕΟΚ για να πάρει θέση για τον τελικό της ντροπής (ακόμα έναν), για το οργανωτικό χάλι, για τις φωτοβολίδες ευθείας βολής, για την καθυστέρηση έναρξης κατά μία ώρα, για όλα τα θλιβερά που ζήσαμε.
Τετρακόσιες είκοσι επτά λέξεις, όπου μέσα μπορείτε να βρείτε σχεδόν τα πάντα. Αόρατους εχθρούς, χαρακτηρισμούς, ακόμα και… υπενθύμιση (σαν απειλή ακούστηκε, αλλά σιγά μην φοβηθούμε) ότι παρακολουθούν τα πάντα κι επιφυλάσσονται.
Τι δεν θα βρείτε σε αυτές τις 427 λέξεις, που γράφτηκαν με χρονική απόσταση, άρα υπήρχε χρόνος να το σκεφτούν, να το αναλύσουν, να καταλήξουν σε ασφαλή συμπεράσματα; Έστω μία πρόταση, έστω μία λέξη αυτοκριτικής.
Δεν βρήκαν χώρο σε αυτό το… πόνημα να πουν “φταίμε κι εμείς“. Και δεν βρήκαν χώρο γιατί ποτέ ένας που νιώθει… “βασιλιάς” δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος και καμία “αυλή” δεν μπορεί να του πει “μεγάλε, φταίμε κι εμείς“.
Αν ο τελικός ήταν θλιβερός, η ανακοίνωση επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε: Ο επόμενος τελικός, αν γίνει με την υπάρχουσα διοίκηση της Ομοσπονδίας, θα είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Κι αυτό δεν είναι εικασία. Το πρωταρχικό θέμα για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, είναι να το εντοπίσεις.
Οι άνθρωποι ζουν στον δικό τους κόσμο. Τους έκραξε ΟΛΗ η Θράκη (συνεχίζει και τους κράζει) κι αυτοί έλεγαν “παραποιήθηκαν οι δηλώσεις μας“. Τους κράζει όλη η Ελλάδα για την ανοργανωσιά του τελικού και αυτοί τα ρίχνουν στον ΓΓΑ, στη ΔΕΑΒ, στους “Γιατρούς του Κόσμου“, στο “κόμμα Κυνηγών“.
Είναι ξεκάθαρο κι αυτό είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Ζουν έξω από την καθημερινότητα, έχουν φτιάξει τον δικό τους μικρόκοσμο, στον οποίο υπάρχει ένας αρχηγός και πιστοί (συνήθως έμμισθοι).
Αν αυτή την Ομοσπονδία ονειρεύεστε, να τη χαίρεστε. Εμείς πάλι θεωρούμε πως είναι εδώ και χρόνια ΕΠΙΖΗΜΙΑ για το ελληνικό μπάσκετ, για τον ελληνικό αθλητισμό.
