Πόσο καιρό χρειάζεται ένα προοδευτικό κόμμα, που αυτοαποκαλείται “αριστερό” (γιατί άραγε;) για να αντιληφθεί πως καμία κυβέρνηση -ούτε η “πρωτοδεύτερη φορά αριστερά“- δεν δικαιούται να στρέφεται κατά ενός εξάχρονου παιδιού; Η απάντηση είναι “σχεδόν τρεις μέρες“. Τόσο χρειάστηκε για να αντιληφθεί ο Σταύρος Κοντονής και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το αυτονόητο: Ότι το παιδί της Πόλας Ρούπα έπρεπε να πάει στη γιαγιά.
Τέλος καλό (για το παιδάκι) όλα καλά (όχι ακριβώς) και δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με τους κυβερνώντες. Αποτελεί ενδεχομένως αντικείμενο έρευνας το πόσο αλλοτριώνει η εξουσία, αλλά για προστασία του δικού σας χρόνου θα αποφύγω να το πράξω σήμερα. Ας δούμε τον καθένα από μας και τον φασίστα που κρύβει μέσα του.
- Πρέπει να είσαι πολύ σκατόψυχος για να μεταφέρεις το βάρος ευθυνών των γονιών (όποιες κι αν είναι οι πράξεις τους) σε ένα παιδάκι.
- Πρέπει να είσαι πολύ βλάκας για να μην αντιλαμβάνεσαι το πρόδηλο, πως η αγκαλιά της γιαγιάς είναι αυτονόητα πιο ζεστή από το πιο φιλικό ιδρυματικό περιβάλλον.
- Πρέπει να είσαι δίποδο ζώο για να αφαιρείς το δικαίωμα -ακόμα και σε τρομοκράτες- να φέρνουν στον κόσμο ζωές.
Αν βρήκατε στους παραπάνω χαρακτηρισμούς στοιχεία της προσωπικότητάς σας, ή ενδόμυχες σκέψεις (πόσο μάλλον… ποσταρίσματα), λυπάμαι -ειλικρινά- για σας. Έχει νικήσει ο φασίστας μέσα σας και βγαίνει προς τα έξω. Δεν μπορείτε πια να τον συγκρατήσετε. Ή είσαστε απλά φοβισμένοι.
Ό,τι κι αν σας συμβαίνει προσέξτε το. Όσοι μπλέκετε τη διαφωνία με τις επιλογές των γονιών, με την αυτονόητη προστασία του εξάχρονου παιδιού, επικαλούμενοι νομικίστικες τυπολατρικές απόψεις, που έτυχε να διαβάσετε, απλά αναλογιστείτε (όχι ότι έχετε τη δυνατότητα) την ήττα ενός συστήματος, που θυματοποιεί παιδιά, για να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες.
Η μεγαλύτερη πλάκα (αν κι η ιστορία δεν έχει κάτι αστείο) είναι πως όσοι κυριεύονται από τον φασίστα που τρώει τα σωθικά τους, διεκδικούν την ελευθερία έκφρασης της άποψής τους. Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο.
Τέλος καλό, όλα καλά; ΟΧΙ δεν είναι έτσι. Τρεις ημέρες κράτησης ενός εξάχρονου, απουσία αντανακλαστικών της κυβέρνησης, φονταμενταλιστικές απόψεις, καταδεικνύουν πως τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής δεν είναι τυχαία και πως ο υφέρπων φασισμός δεν μετριέται με ποσοστά, αλλά με πράξεις.
Έπρεπε να τηρηθούν κάποιες διαδικασίες; Ας ολοκληρώνονταν με το παιδί να βρίσκεται στην αγκαλιά της γιαγιάς του κι όχι στο Παίδων, φρουρούμενο. Αν χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από τρεις ημέρες για να διαπιστώσουν ότι το περιβάλλον είναι κατάλληλο, έπρεπε να το είχαν κάνει σε λιγότερο από τρεις ώρες. Κι αν δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό, τότε να άφηναν το παιδί στο φυσικό του περιβάλλον (στη γιαγιά, στη θεία, στους συγγενείς του) και να έψαχναν με την ησυχία τους.
Δεν εκτιμώ ιδιαιτέρως τον πολιτικό Σταύρο Θεοδωράκη, ούτε είμαι υποστηρικτής του κόμματος του νεαρού Μπακογιάννη, χαίρομαι όμως που άνθρωποι με πιο συντηρητικές από τις δικές μου απόψεις, είδαν το προφανές. Λυπάμαι που κατά δήλωσή τους αριστεροί, άνθρωποι που παλιότερα θα έδιναν μάχη στο πεζοδρόμιο για ανάλογα ζητήματα, έχουν θάψει τον άνθρωπο της αλληλεγγύης βαθιά μέσα τους και αναλύουν δεδομένα, αγνοώντας πως “άμα γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα” (στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου).
Φαίνεται, όμως, πως η μετατόπισή τους στα κυβερνητικά γραφεία, άλλαξε και τη μουσική τους κουλτούρα και ο Παύλος έγινε Πάολα (όχι πως μου φταίει κάτι η αοιδός)…
Εμείς πάλι, συνεχίζουμε να ακούμε τον Πρίγκιπα (έτσι τον λέγαμε Νίκο Φίλη και δεν νιώθαμε ότι υπηρετούμε τη βασιλεία) και να νιώθουμε αγανάκτηση για κάθε αδικημένο. Γι’ αυτό και λέμε ο ένας τον άλλο “σύντροφε” και το εννοούμε. Εσείς;
Πηγή: We24.gr
