Τελικά ποιο μπάσκετ μας αρέσει; Ποιο είναι το προβλεπόμενο; Για όλους μας, τους αθλητές, τους θεατές, τους δημοσιογράφους. Είναι αυτό που ζούμε στην Ελλάδα; Το μπάσκετ των… οπαδών της κερκίδας; Των αγαπημένων όλων (;) επειδή απέκτησαν τη δυνατότητα να… καταριούνται μανάδες, σπίτια, οικογένειες και να μπορούν να καυχιούνται πως δεν τρέχει και τίποτε;
Η… βαλίτσα των ερωτήσεων δεν πρέπει να πάει πιο μακριά. Τούτη ήταν η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που κάνω το ταξίδι στο Λονδίνο για ένα Global Game του ΝΒΑ, όπως αρέσκονται να ονομάζουν οι Αμερικανοί τη μετακίνησή τους σε μία άλλη ήπειρο προκειμένου να λειτουργήσουν ως τρόπον τινά οικονομικοί ευαγγελιστές: να πουλήσουν και να διαφημίσουν το προϊόν τους. Παγκοσμιοποίηση σε όλα τα επίπεδά της. Το κάνουν με απόλυτη επιτυχία. Μέσα στο παρκέ. Έξω από αυτό. Παντού!
“Μα καλά, στο Λονδίνο, πάνε και κάνουν παιχνίδια; Αυτοί δεν έχουν μπάσκετ…”. Σίγουρα το έχετε ακούσει από κάποιον. Μάλλον το σκέφτεστε και εσείς τούτη τη στιγμή. Δεν κάνετε τελείως λάθος.
Ναι, οι Βρετανοί ασχολούνται ελάχιστα με το μπάσκετ. Αυτό δεν τους εμποδίζει μία φορά τον χρόνο να γεμίζουν μία αρένα των 20.000 ανθρώπων, με ιδιαίτερα ακριβά εισιτήρια. Για να καταλάβετε το μέγεθος, τα φθηνά… μπιλιετάκια αξίζουν σχεδόν 120 λίρες!
Ναι, οι ομάδες που έρχονται στο Λονδίνο δεν είναι οι Σικάγο Μπουλς του… Μάικλ Τζόρνταν. Είναι αυτές που επιλέγει κάθε χρόνο το ΝΒΑ. Εμπορικές ή όχι. Αυτό δεν αφαιρεί κάτι από το θέαμα. Σκεφτείτε πως την τελευταία τριετία έχουν αγωνιστεί στην “Ο2 Αrena” οι Μπακς, οι Νικς, οι Ράπτορς, οι Μάτζικ, οι Νάγκετς και οι Πέισερς. Και τα τρία ήταν… παιχνιδάρες!
Το Ντένβερ, μία από τις ομάδες των κάτω ραφιών, πέτυχε 140 πόντους το βράδυ της Πέμπτης. Αυτό δεν είναι το μπάσκετ; Το θέαμα; Όχι; Τότε τι είναι; Η νίκη της οποιαδήποτε ομάδας μας;
Οι Βρετανοί λατρεύουν να ακολουθούν κανόνες. Απλούς και κατανοητούς. Δεν καπνίζουν σε έναν κλειστό χώρο. Δεν ανάβουν καπνογόνα σε ένα κλειστό γήπεδο. Δεν δημιουργούν υβριστικά συνθήματα για έναν παίκτη. Τουλάχιστον όχι στο μπάσκετ. Τι κάνουν στο ποδόσφαιρο, δεν αφορά το ΝΒΑ. Διαθέτουν ένα γήπεδο-κόσμημα, στο πρότυπο ασφάλειας και εργασίας που ζητά το ΝΒΑ. Στην Ελλάδα, μόνο το ΟΑΚΑ μπορεί να το πλησιάσει. Αρκεί να μην γεμίσουν τα σκαλιά και ο περιβάλλων χώρος από υπεράριθμους θεατές.
Ξέρετε τι όμορφο που είναι να μπορείς να παρακολουθήσεις έναν αγώνα, δίχως να υποβάλλεσαι στην εμετική γηπεδική (ομαδική) βωμολοχία; Ξέρετε τι όμορφο που είναι να μπορείς να χειροκροτήσεις το απίθανο καλάθι ενός αντίπαλου, δίχως να κινδυνεύσει η ζωή σου;
To σημαντικότερο είναι πως κανείς δεν έφυγε από την “Ο2 Arena” δίχως να πει πως δεν το διασκέδασε. Ίσως οι πάντα στρυφνοί διαιτητές να αποτελούν εξαίρεση, αλλά όπως είχε και μία ψυχή που έχει φύγει, είναι ό,τι χειρότερο στο μπάσκετ.
Όσοι τυχεροί πήγαν αρκετά νωρίς, είδαν μερικούς Νάγκετς να παίζουν “τρεις εναντίον τριών” δίκην πρώτης προθέρμανσης. Τριγύρω δεν υπήρχαν πανό για κανέναν… μάγκα. Ούτε πανό με ελεεινές κατάρες με αποδέκτες τους παίκτες. Το μπάσκετ του ΝΒΑ είναι σόου. Όπου και αν παίζεται. Και σε όποιον αρέσει. Σε όποιον δεν αρέσει, η έξοδος είναι… παραδίπλα.
Ναι, το κοινό διάλεξε πλευρά. Αποδοκίμασε και τον Πολ Τζορτζ όταν εκτελούσε βολές. Αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού αλλά μέχρι εκεί. Ίσως αυτό συνέβη λόγω… βαρεμάρας, επειδή το ματς ήταν στους 30 πόντους. Οι μαμάδες και τα… σπιτάκια, όμως, έμειναν στην άκρη. Τι όμορφο που ήταν!
Το ΝΒΑ έχει πάει στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Τουρκία, στην Αγγλία, στη Γερμανία, διάολε, για να ανταγωνιστεί με την Άλμπα Βερολίνου! Στην Ελλάδα, συμβιβάζεται με το πρώτο βήμα: τη Λίγκα του ΝΒΑ Junior. Με την ελπίδα πως η παρουσία του οσονούπω All Star, Γιάννη Αντετοκούνμπο, θα τοποθετήσει την Ελλάδα στον χάρτη του Άνταμ Σίλβερ. Αν και ο ίδιος εξήγησε το βράδυ της Πέμπτης πως το πλάνο επέκτασης βρίσκεται στο μυαλό του, αλλά ακόμη είναι νωρίς.
Υ.Γ.: Ο Λάρι Μπερντ, πρόεδρος της Ιντιάνα, ευτυχώς δεν αντέγραψε κανένα… ελληνικό καλούπι. Απολογήθηκε για την εμφάνιση της ομάδας του σε ένα σημαντικό για τον οργανισμό παιχνίδι, επειδή πρέσβευε το ΝΒΑ σε μία ξένη χώρα και δεν αγωνίστηκε όπως θα έπρεπε. Όχι επειδή πίκρανε κανέναν οπαδό.
