Η εξαίρεση είναι για να τονίζει τον κανόνα και όχι για να τον αντικαθιστά. Η υπερβολή είναι σύμφυτο της ύπαρξής μας, γι’ αυτό κι όταν βιώνουμε μια εξαίρεση, τη μετατρέπουμε με νοητικό άλμα σε κανόνα. Ίσως γιατί επιθυμία δεν είναι αυτό που βλέπουμε, αλλά αυτό που φανταζόμαστε. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που “φαντάστηκαν” πως ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι ίδιος χωρίς τον Γιώργο Πρίντεζη.
Πολύ σωστά ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ΔΕΝ αναζητεί δικαιολογίες και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα γίνουμε βασιλικότεροι του βασιλέως. Ο Ολυμπιακός ήταν κακός στη Γερμανία, έχασε με… κάτω τα χέρια από την Μπάμπεργκ κι αυτό δεν περιμένατε να το διαβάσετε εδώ για να το αποδεχθείτε.
Ζητούμενο είναι για μας η ερμηνεία της ήττας, για τον κόουτς και τους παίκτες του η αντίδραση, καθώς μπορεί να μην διαβάζουν Κοέλιο, αλλά βιωματικά γνωρίζουν πως αθλητικά “πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό“.
Το πώς θα αντιδράσει ο Ολυμπιακός θα το δούμε στον καθρέπτη, που για τους μπασκετμπολίστες και τις ομάδες είναι το παρκέ. Η ερμηνεία της ήττας, πέφτει στους δικούς μας ώμους. Για μένα είναι μάλλον απλή. Όταν χάνεις βασικά εξαρτήματα της μηχανής, δεν περιμένεις ότι θα λειτουργεί εξίσου καλά με την υπόλοιπη ισχύ, διαφορετικά δεν θα ήταν τόσο σημαντικά αυτά τα… εξαρτήματα.
Εν προκειμένω, ο Γιώργος Πρίντεζης δεν θα επέτρεπε στον Μέλι να είναι τόσο άνετος, ενδεχομένως θα έδινε περισσότερες λύσεις στο “ζωγραφιστό“, με την ικανότητά του να πετυχαίνει καλάθι με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, θα έφθειρε τους αντιπάλους του με φάουλ. Θα τα έκανε όλα σωστά; Ενδεχομένως όχι, οπότε πάλι θα έχανε ο Ολυμπιακός.
Υπάρχει η διάθεση και το ταλέντο και στους υπόλοιπους, όμως ο Πρίντεζης είναι απώλεια. Τα ίδια (κι άλλα τόσα) θα γράφαμε για τον Ντάνιελ Χάκετ, που θα πρόσφερε μια επιπλέον λύση στο μαρκάρισμα του Κοζέρ, στο να κουράσει τον Ζήση, ή στο ποστάρισμα στην άλλη άκρη του παρκέ, αλλά χωρίς τον Ιταλό είναι υποχρεωμένος να πορευτεί ως το τέλος ο Ολυμπιακός, συνεπώς είναι απρόσφορο μέσο να συζητάμε για τη δική του απώλεια.
Ο Μπογκντάνοβιτς τραυματίστηκε και η Φενέρμπαχτσε δεν προλαβαίνει να μετρά ήττες. Για την Μπαρτσελόνα και την ατυχία του Γιώργου Μπαρτζώκα ας μην συζητήσουμε. Με λίγα λόγια, συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια.
Τι κρατά ο Ολυμπιακός από την επίσκεψή του στη Γερμανία; Την εμφάνιση του Πάτρικ Γιανγκ. Ό,τι καλύτερο, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι έπεται των πολύ καλών εμφανίσεων απέναντι στον ΠΑΟΚ (για το πρωτάθλημα) και τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Αμερικανός ήταν για πρώτη φορά φέτος ο βασικός σέντερ.
Ναι, του… έσπασε τους αστραγάλους ο Μέλι, αλλά αυτό θα συνέβαινε και πριν τραυματιστεί και χάσει τα βήματα και την αυτοπεποίθηση. Πάλεψε, ζήτησε (και πήρε) μπάλες στην επίθεση, βούτηξε στο παρκέ, κυνήγησε ριμπάουντ. Έκανε πολλά πράγματα. Όχι όλα καλά, αλλά έκανε.
Είμαι βέβαιος πως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα του δώσει κι άλλο χρόνο, περισσότερη εμπιστοσύνη, οι συμπαίκτες του θα αρχίσουν να τον ψάχνουν περισσότερο στην επίθεση κι αυτός να είναι πιο απειλητικός και να πατά πιο… βαριά στο παρκέ. Ο Γιανγκ δεν απέχει πολύ από το να είναι η… μεταγραφή (που αναφέρουμε και στον τίτλο) του Ολυμπιακού.
Υ.Γ.: Ο Κώστας Παπανικολάου έχει πολύ βελτιωμένη εικόνα στον Δεκέμβριο. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποβάλλει τον δισταγμό στο σουτ. Πλέον, έχει… βρει το χέρι του, αλλά πρέπει να τολμά περισσότερο.
