Η κουβέντα είναι μεγάλη. Και πολύ σοβαρή. Ο Στιβ Κερ φρόντισε να την… ανάψει ξανά πριν από μερικές ημέρες. Και ο Τσόνσι Μπίλαπς να τη… μοιράσει προς κάθε ενδιαφερόμενο. Η χρήση της (φαρμακευτικής) μαριχουάνας πρέπει να επιτρέπεται στον επαγγελματικό αθλητισμό; Το ερώτημα μοιάζει τόσο απλό, όμως η απόκρισή του είναι τόσο δύσκολη. Ειδικά σε έναν κόσμο, όπως αυτό του ΝΒΑ.
Η μαριχουάνα (όχι απαραίτητα προς φαρμακευτική χρήση) κυκλοφορεί στη Λίγκα. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Και θα συνεχίσει να υπάρχει, με τους παίκτες να παίρνουν το ρίσκο της απόλαυσης. Εκείνοι υπολογίζουν ότι οι τέσσερις τυχαίοι ετήσιοι έλεγχοι θα τους βρουν… καθαρούς και ξάστερους.
Για τον Στιβ Κερ, το… έγκλημα δεν ήταν ακριβώς τέτοιο. Παραδέχτηκε πως κάπνισε φαρμακευτική μαριχουάνα, στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από τον χρόνιο πόνο που ένιωθε στην πλάτη του. Δίχως, μάλιστα, να τον βοηθήσει. Το… παράπτωμα τον εξαιρεί από τον πειθαρχικό κανόνα. Στην πουριτανική αμερικάνικη κοινωνία θα… δικαζόταν μόνο για το ηθικό κομμάτι. Ένα πρότυπο να παραδέχεται τη χρήση (έστω και της φαρμακευτικής) μαριχουάνας;
Ο άλλοτε γκαρντ του Ντιτρόιτ και της Νέας Υόρκης, Τσόνσι Μπίλαπς, επέλεξε να περιπλέξει την κατάσταση. Μίλησε για συναδέλφους του, οι οποίοι εμφανίζονταν καλύτεροι στο παιχνίδι έπειτα από ένα… τσιγαράκι. Η μαριχουάνα δεν είναι ναδρολόνη, αλλά το πλεονέκτημα -έστω και της απαλλαγής του άγχους- κάνει το παιχνίδι δίκαιο;
Το ντιμπέιτ για τη νόμιμη ή όχι χρήση δεν είναι καινούριο. Συζητείται από παλιά. O Ρόμπερτ Πάρις είναι από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές της μαριχουάνας. Το ίδιο και ο Φιλ Τζάκσον. Τα χρόνια που ακόμη ήταν παίκτες.
O Τζέι Γουίλιαμς, No2 στο ντραφτ του 2002 από τους Σικάγο Μπουλς, έχει παραδεχτεί, στις αρχές τούτου του έτους, πως το 80% των παικτών καπνίζει συστηματικά.
Μία μικρή αύξηση του ποσοστού (70%) που είχε αναφέρει το 1997 ο Ρίτσαρντ Ντούμαρς, άλλοτε μέλος των Φίνιξ Σανς και τιμωρημένος από το ΝΒΑ για χρήση ναρκωτικών, είχε πει ότι “αν το ΝΒΑ έκανε ελέγχους για τη χρήση μαριχουάνας, τότε η Λίγκα δεν θα υπήρχε”. Μην λησμουνούμε πως εκείνη τη σεζόν οι Άλεν Άιβερσον, Μάρκους Κάμπι και Αϊζάια Ράιντερ αντιμετώπισαν κατηγορίες για κατοχή και χρήση μαριχουάνας.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο… διαβόητος Τσαρλς Όκλεϊ, τότε παίκτης των Ράπτορς, δήλωσε κάτι που άλλαζε τις ισορροπίες, αναφέροντας πως το 50% των παικτών… φουμάρει τον καπνό του, αλλά το πράττει συστηματικά, ακόμη και τις αγωνιστικές ημέρες!
Όπως καταλάβατε, η… μυρωδιά βαστάει κάμποσα χρόνια.
Και η αποποινικοποίησή του από το ΝΒΑ, θεωρητικά, θα απαγορεύσει το όποιο πλεονέκτημα αποκτά ένας χρήστης. Παράλληλα, θα προσφέρει μία παραπάνω λύση σε όποιον δεν επιθυμεί να χρησιμοποιήσει φάρμακα. Χώρια που αν τα αναφερόμενα ποσοστά είναι αληθινά, δεν υπάρχει λόγος να απαγορεύεται κάτι που ουσιαστικά… επιτρέπεται κάνοντας τα στραβά μάτια.
Το κίνημα έχει ξεκινήσει. Με το ορθό επιχείρημα αρκετών παικτών πως για έναν επαγγελματία είναι προτιμότερο να χρησιμοποιεί φαρμακευτική μαριχουάνα, παρά οποιοδήποτε άλλο παυσίπονο, προκειμένου να απαλύνει κάτι επίμονο.
Το… μπαλάκι της όποιας απόφασης βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του κομισάριου του ΝΒΑ, Άνταμ Σίλβερ. Ενός ανθρώπου ανοικτόμυαλου, ο οποίος, ωστόσο, δεν παύει να κάνει και…μπίζνες. Κοιτάζοντας το καλό μίας επιχείρησης δισεκατομμυρίων δολαρίων.
