Όταν γράψαμε -στο Μ2Μ– για “ακήρυχτο πόλεμο“, κάποιοι μας θεωρούσαν υπερβολικούς. Ο ένας πίσω από τον άλλον, οι παίκτες των ομάδων της Ευρωλίγκας, βιώνουν σοβαρούς τραυματισμούς. Μυϊκούς τραυματισμούς, δείγμα του ότι δεν αντέχουν αυτή την καταπόνηση, για την οποία κανείς δεν μελέτησε. Στον βωμό του κέρδους θυσιάζονται νέοι άνθρωποι, που βάζουν σε κίνδυνο την καριέρα τους, για να χαίρονται οι χορηγοί.
Τι κοινό έχουν ο Ρίκι Χίκμαν, ο Τζέιμς Γκιστ κι ο Ντάνιελ Χάκετ; Και οι τρεις έχουν υποστεί πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, με τελευταίο (χρονικά) αυτόν του Ιταλού του Ολυμπιακού, ο οποίος αντιμετωπίζει θλάση στον οπίσθιο μηριαίο (μεγέθους 18 εκατοστών, παρακαλώ). Σύμπτωση;
Αν δείτε το βίντεο με τους τρεις τραυματισμούς, σε διαφορετικούς αγωνιστικούς χώρους, θα διαπιστώσετε πως σημειώθηκαν στα διαφημιστικά που καλύπτουν τον κύκλο της γραμμής του φάουλ. Σε αυτά τα αυτοκόλλητα, όπου διαφημίζονται οι χορηγοί και τα οποία -όπως καταγγέλλουν σε πολλές προσωπικές συζητήσεις οι παίκτες- γλιστρούν κι αποτελούν μόνιμη πηγή κινδύνου.
Αλήθεια, οι Αμερικανοί -που σε επίπεδο μάρκετινγκ είναι πολύ μπροστά- γιατί δεν βάζουν διαφήμιση στο συγκεκριμένο σημείο; Αλήθεια, έχει απασχολήσει τους υπεύθυνους της Ευρωλίγκας το γεγονός, ή από τη στιγμή που πέφτουν τα φράγκα είναι όλα καλά;
Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε παίκτη, που αδιαφορεί για το αν εσύ θα βρεθείς από το γήπεδο στο νοσοκομείο.
Οι χορηγοί πληρώνουν και πρέπει να φαίνονται. Οι τηλεοράσεις πληρώνουν και θέλουν παιχνίδια, για να πουλήσουν διαφήμιση, να βγάλουν τη… χασούρα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, από τα οποία βγαίνει εν πολλοίς ο μισθός σου.
Θα παίζεις μέχρι να μην μπορείς άλλο. Θα “τραγουδάς θεατρίνε” κι αν σε πάρουν με το φορείο, το κοινό θα σε αποθεώνει, ως άλλη ρωμαϊκή αρένα, όπου οι σκλάβοι μονομάχοι αγωνίζονταν μέχρι θανάτου, απέναντι σε άγρια ζώα, τετράποδα ή δίποδα.
Ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν διέπεται από ευγένεια, από υψηλά ιδανικά, από αθλητικά ιδεώδη. Είναι αδυσώπητος, είναι άφιλος, είναι ξεκάθαρος. Απαιτεί αφοσίωση από τους αδρά αμειβόμενους παίκτες, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πρόωρο τέλος της καριέρας τους, ή -στην καλύτερη για τους αθλητές- μακρόχρονη απουσία από τα γήπεδα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως τελειώνοντας την καριέρα τους θα έχουν να αντιμετωπίσουν ουκ ολίγα προβλήματα, στην υπόλοιπη ζωή τους.
Θέλουμε τον (επαγγελματικό) αθλητισμό υψηλού επιπέδου, γιατί ανατροφοδοτεί τον μαζικό λαϊκό αθλητισμό, γιατί δημιουργεί ήρωες -πρότυπα- για να μπουν τα παιδιά στα γήπεδα, για να προσπαθήσουν να τους μοιάσουν. Τον θέλουμε, όμως, με ανθρώπινο πρόσωπο.
