“Το μπάσκετμπολ είναι ποίηση σε κίνηση. Στέλνεις τον αντίπαλό σου στα αριστερά, ύστερα στα δεξιά. Αρχίζει να πέφτει κάτω. Τότε του βάζεις ένα σουτ στη…μούρη. Τον κοιτάς πίσω και του λες “τι;””.
Οι αράδες ανήκουν σε έναν μπασκετικό Ιησού. Τον υιό (όχι του Θεού, αλλά) του Τζέικ Σαλτσγουορθ. Με καταγωγή από το Κόνεϊ Αϊλαντ. Ο μπαμπάς λάτρευε τον Ερλ Μονρό, τον “Μαύρο Ιησού”, γι’ αυτό ονόμασε και το τέκνο του Ιησού.
Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι του σεναρίου του φιλμ του Σπάικ Λι, “He got game”. Ετος κυκλοφορίας το 1998. Τότε που ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τον “Ιησού Σαλτσγουορθ” διένυε μόλις το τρίτο έτος του στο ΝΒΑ. Και ακόμη βρίσκονταν στο Μιλγουόκι. Δέκα χρόνια προτού κερδίσει τον πρώτο τίτλο της καριέρας του.
Ο Ρέι Αλεν δεν είναι μόνο αθλητής. Σε εκείνη την ταινία απέδειξε πως ήταν και καλός ηθοποιός. Ισως τις υποκριτικές ικανότητές του να βοήθησε το γεγονός πως η ζωή του Ρέι και του Ιησού είχαν μερικά κοινά. Το μόνο σίγουρο είναι πως για εκείνη την ταινία, ο Αλεν δεν άλλαξε το δόγμα του: εργάστηκε σκληρά για να πετύχει. Οπως έκανε για 18 χρόνια στα παρκέ του ΝΒΑ. Κάθε ημέρα. Οχι μερικές ημέρες.
Το “Bleacher Report” επέλεξε να “κόψει” και να “ράψει” ένα σημείο της ταινίας μαζί με εικόνες από την πραγματική καριέρα του Ρέι Αλεν. Ιδού…
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να γραφτεί κάτι τόσο καλό για τον “Ρέι Ρέι”. Τούτο το φρόντισε το “The Players Tribune“. Η επιστολή προς τον νεώτερο εαυτό του είναι απλά τέλεια.
Οπως ήταν και το jump shoot του. Μπορεί να σας ακουστεί…περίεργο, αλλά διέθετε το πρότυπο jump shoot. Ξέρετε, ο ορισμός του τέλειο είναι καθαρά υποκειμενικός. Δεν είναι απαραίτητο οι γνώμες να συμπτίπτουν.
Για εμένα, ο Ρέι Αλεν είναι το τέλειο σουτ. Για κάποιον άλλον είναι εκείνο του Μάικλ Τζορνταν. Του Λάρι Μπερντ. Του Στεφ Κάρι. Διαλέγετε και παίρνετε.
Ο Αλεν διέθετε ένα προσόν που κατέχουν μόνο οι μεγάλοι αθλήτες. Ακόμη και αν ο ίδιος φρόντισε να μην χαρακτηριστεί σχεδόν ποτέ μεγάλος αθλητής. Δεν ήταν Κόμπε Μπράιαντ. Μολονότι μαζί ξεκίνησαν στο…μετερίζι του ΝΒΑ. Δεν ήταν ποτέ ΛεΜπρόν Τζέιμς. Ακόμη και αν ο “Μπρον” του…χρωστά το ένα από τα τρία δακτυλίδια του.
Ο Αλεν παραμένει ένας απίστευτος δουλευταράς. Με αυτό πορεύθηκε τόσα χρόνια. Ακόμη αυτό εφαρμόζει. Ο Ερικ Σπόλστρα δεν σταματά να λέει πως σχεδόν κάθε ημέρα, στο δρόμο για την “American Airlines Arena” βλέπει έναν τύπο, δίχως μπλουζάκι και με σμιλευμένο κορμί να τρέχει. Ναι, καλά καταλάβατε, είναι ο Ρέι Αλεν.
Ο ίδιος τύπος που στο τέλος μιας προπόνησης των Χιτ, στην χιονισμένη Γουάσινγκτον, άρχισε να βάζει γάντια και σκούφο. Οταν ο Σπόλστρα του είπε οτι το λεωφορείο είναι απέξω και δεν υπάρχει κίνδυνος να κρυώσει, εκείνος του εξήγησε πως θα επέστρεφε στο ξενοδοχείο, σχεδόν 2 χιλιόμετρα μακριά, τρέχοντας!
O ίδιος τύπος, ο οποίος ταξίδεψε νωρίτερα στο Μαϊάμι (τότε μέλος της Βοστόνης για τη σειρά των πλέι οφ με τους Χιτ) και αντί να απολαύσει το περιβάλλον, προτίμησε να κάνει στατικό ποδήλατο (spin). Στην επόμενη τάξη από εκείνη του Ερικ Σπόλστρα. Ο δάσκαλος, φανατικός φίλος του Μαϊάμι, τον αναγνώρισε και συνομιλώντας με τον Σπόλστρα, τον διαβεβαίωσε πως για δύο ώρες, ο Αλεν δεν πήρε…ανάσα! Την επομένη…πνίγηκαν οι Χιτ, με τον Αλεν να σημειώνει 25 πόντους!
Οι ιστορίες για τον 41χρονο, πια, πρώην αθλητή είναι τόσες πολλές. Ο ίδιος προσέφερε παρά πολλές και απλόχερα στο γράμμα του. Υπάρχει, ωστόσο, μία που αποδεικνύει οτι ο Αλεν δεν άφηνε τίποτε στην τύχη. Εγινε μέλος των Χιτ το 2012. Στην πρώτη προπόνησή του, ο Σπόλστρα και ο Πατ Ράιλι αντίκρισαν μία περίεργη διαδικασία.
Ο “Ρέι Ρέι” ήταν ξαπλωμένος κάτω από τη μπασκέτα. Στο άκουσμα της σφυρίχτρας ενός από τους προπονητές των Χιτ, σηκώθηκε επάνω. Με ταχύτητα…καταδίωξης βρέθηκε στη γωνία. Πατώντας, δίχως να ρίξει το βλέμμα του στο παρκέ, ανάμεσα στις δύο γραμμές (τρίποντο και άουτ). Σουτ. Εύστοχο!
“Τι στο καλό προσπαθείς να κάνεις;“, τον ρώτησε ο προπονητής του. Η απόκριση ήταν αφοπλιστική “επιθετικό ριμπάουντ, πες οτι με έχουν ρίξει στο παρκέ έπειτα από ένα λέι απ και πρέπει να βγω στη γωνία για τρίποντο. Πρέπει να το συνηθίσω. Ποτέ δεν ξέρεις”.
Πράγματι. Ποτέ δεν ξέρεις. Ενάμισι χρόνο αργότερα, αυτή η…άσκηση έδωσε τον τίτλο στο Μαϊάμι. Με εκείνο το τρίποντο απο τη γωνία, έπειτα από επιθετικό ριμπάουντ του Κρις Μπος.
Στην τύχη δεν άφησε τίποτε. Η προπόνηση ήταν πάνω απ’ όλα. Ακόμη και από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Βλέπετε, ο Αλεν παίζει και γκολφ. Και είναι καλός (και) σε αυτό.
Οταν δέχτηκε μία πρόταση να αγωνιστεί σε ένα τουρνουά, στο οποίο θα συμμετείχε και ο Μπαράκ Ομπάμα, την απέρριψε ευγενικά, εξηγώντας πως εκείνη την ώρα είχε προπόνηση με την ομάδα του…
Υ.Γ.: Αν δεν έχει τύχει να διαβάσετε το γράμμα του (δεν είναι και ο…συγγραφέας, αλλά η αποτύπωση της δικής του ιστορίας), δεν θα χάσετε να του ρίξετε μία ματιά. Είναι σίγουρο πως θα σταματήσετε μόνο στο τέλος του.
http://www.theplayerstribune.com/ray-allen-letter-to-my-younger-self/
