Παρά τις διαφωνίες μας, έχω γράψει κατ’ επανάληψη ότι η Τάνια Μερίκα είναι άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Η απόφασή της, που την επανέλαβε στην πρόσφατη συνάντηση με τους διαιτητές της Αθήνας, να αποχωρήσει από το “τραπέζι“, δίνοντας χώρο στους νεότερους, αυξάνει τον σεβασμό μου προς το πρόσωπό της.
Η πλάκα είναι πως το είπε παρουσία του Ρήγα, ο οποίος είναι μεγαλύτερός της, αλλά δεν έχει δείξει την παραμικρή πρόθεση να κάνει πίσω, για να έρθουν οι επόμενοι. Και δεν θα ήταν καθόλου κακό αυτό, αν με την παρουσία και την εμπειρία του βοηθούσε να αναπτύσσεται η ελληνική διαιτησία.
Αν κι ακόμα δεν έχουν δείξει τις προθέσεις τους οι διεθνείς διαιτητές, με εξαίρεση τον Χρήστο Χριστοδούλου (έτσι κι αλλιώς δεν έχει να διαλέξει) κι ενδεχομένως τον Γιάννη Φούφη, δύσκολα θα δούμε άλλον Έλληνα διαιτητή στην Ευρωλίγκα. Βλέπετε, δέχονται την πίεση του Γιώργου Βασιλακόπουλου (κάτι που δεν συμβαίνει με διαιτητές άλλων χωρών), χωρίς να έχουν την υποστήριξη της Ευρωλίγκας.
Αναρωτιέται κανείς, τόσα χρόνια που ήταν επικεφαλής διαιτησίας ο Κώστας Ρήγας, δεν φρόντισε να αναδείξει τον ρόλο και την αξία των Ελλήνων διαιτητών, δεν φρόντισε ώστε μετά από αυτόν να μην υπάρξει “καμένη γη“; Εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως όχι.
Ευρωλίγκα και ΦΙΜΠΑ (δια μέσω της ΕΟΚ) παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη των διαιτητών κι ο Le Grande, που θα κέρδιζε πόντους στην εκτίμησή τους αν δήλωνε “παρών“, σφυρίζει αδιάφορα. Ενδεχομένως -και λόγω ηλικίας- δεν έχει ούτε τις δυνάμεις, ούτε τη διάθεση, οπότε ας ακολουθήσει το παράδειγμα της Τάνιας…
