Το να αναφερθείς στα αγωνιστικά επιτεύγματα και τη σημασία του Διαμαντίδη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι μια κοινοτοπία, καθώς είναι στοιχεία καθολικά αναγνωρισμένα ως κορυφαία, από όλο τον φίλαθλο κόσμο, ανεξάρτητα συλλογικής προέλευσης. Αυτό που θα μας λείψει πιο πολύ είναι η σοφία του, που ενέπνεε τον σεβασμό σε φίλους και αντιπάλους.
Για να αντιληφθούμε την εργαλειακή σημασία του σεβασμού, που συναντάμε ως την πεμπτουσία πίσω από όλες τις μεγάλες επιτυχίες, και να αποφύγουμε τον κίνδυνο να χαρακτηρισθούμε ηθικολόγοι, δεν χρειάζεται παρά να αναλογισθούμε τη δική μας συμπεριφορά σε ανθρώπους και θεσμούς που εκτιμάμε.
Θα διαπιστώσουμε ότι είμαστε προσεκτικοί, δεν παραφερόμαστε και εν γένει βγάζουμε τα καλύτερα στοιχεία της προσωπικότητας μας. Με λίγα λόγια γινόμαστε καλύτεροι.
Ο Διαμαντίδης μάς έκανε όλους καλύτερους κι όχι μόνο τους συμπαίκτες του, και αυτή είναι η ανεκτίμητη προσφορά του, η οποία δεν καταγράφεται σε στατιστικές, αποτελέσματα και βραβεία, αλλά στη συνείδηση του κόσμου, χωρίς τον κίνδυνο της φθοράς που υπόκεινται τα υλικά αντικείμενα.
Δεν παρασύρθηκε από σειρήνες (τύπου ΝΒΑ) και πλεονεξία, ούτε ποτέ απασχόλησε την κοινή γνώμη με οικονομικές απαιτήσεις κι εκβιαστικές τακτικές “μένω – φεύγω“.
Δεν έχει φθαρεί από τις επιτυχίες και τη δόξα του, πορεύθηκε με αξιοπρέπεια και σεμνότητα, δικαιώνοντας κάθε λέξη από τον ορισμό που έδωσε ο Σωκράτης για τον μορφωμένο άνθρωπο, που θεωρούσε ότι η μόρφωση είναι θέμα συμπεριφοράς κι όχι πτυχίων (άλλο μορφωμένος κι άλλο εκπαιδευμένος).
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να συγχαρούμε τον Παναθηναϊκό, τόσο για τη γενναιόδωρη συμπεριφορά του απέναντι στον αθλητή κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του παρουσίας, όσο και για την τελετή αποχώρησης, που ήταν αντάξια του επιπέδου του τιμωμένου προσώπου, όπου οι καλύτεροι τίμησαν τον καλύτερο.
Δημήτρη ευχαριστούμε…
