Είναι το αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Ολυμπιακοί Αγώνες. Και μόνο διαβάζοντας αυτές τις δύο λέξεις, όποιος έχει έστω κι επιδερμική επαφή με τα σπορ νιώθει δέος. Άρα, δεν πρόκειται από εδώ να πραγματευτούμε -αν και θα άξιζε τον κόπο- την αξία και χρησιμότητα των Αγώνων. Θα παρακάμψω και τις όποιες σκέψεις (όχι ότι δεν υπάρχουν) για την πολιτική χρησιμότητα, για την παρεμβατικότητα των χορηγών (ο Πελέ πρέπει να αναδειχθεί “υπάλληλος του μήνα“), για να… σκεφτούμε φωναχτά.
- “Οι αθλητές είναι πρότυπο” κι αυτό μοιάζει να είναι αξίωμα. Κι αλίμονο αν δεν ήταν…
- Το “νους υγιής εν σώματι υγιεί” είναι κοσμοθεωρία αιώνων.
- Ποιο είναι το αγώνισμα των αγωνισμάτων στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Η απάντηση είναι δεδομένη: Ο δρόμος 100 μέτρων στους άνδρες.
Όταν έρθει η ώρα γι’ αυτό το αγώνισμα, δείτε καθέναν από τους δρομείς που θα τρέξουν στον τελικό και πείτε με ειλικρίνεια σε ποιον θα θέλατε να μοιάζει το παιδί σας; Ποιος από αυτούς θα θέλατε να είναι δίπλα σας (στις κυρίες αναφέρομαι) στην παραλία; Ποιος από τους ικανούς να τρέξουν τα 100 μέτρα σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα (υπό κανονικές συνθήκες αυτό είναι αδύνατο) είναι “πρότυπο” εμφάνισης;
Οι δρομείς (και όχι μόνο) μοιάζουν περισσότερο με χολιγουντιανές καρικατούρες, κάτι μεταξύ Ρόμποκοπ και Ράμπο και λιγότερο με άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κι είναι δεδομένο πως αυτά τα κορμιά δεν χτίστηκαν μόνο με γυμναστική. Όπως δεδομένο είναι πως μοιάζουν αποκρουστικά, όχι παραδείγματα προς μίμηση.
Με αυτό το παράδειγμα (για οικονομία χώρου και -κυρίως- χρόνου) θέλω να πω ότι έχουμε χάσει και την μπάλα, και το νόημα. Οι ίδιοι που ουρλιάζουν για την ανάγκη μείωσης της εισόδου των προσφύγων στη χώρα, πανηγυρίζουν (κλαίνε) με τις νίκες του Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί. Αν δεν σας λέει κάτι το συγκεκριμένο όνομα, πρόκειται για τον Ηλία Ηλιάδη.
Όπως ο Βαλερί Λεόνοφ (Βαλέριος Λεωνίδης), ο Καλίν (Καλλίνικος για μας) Κρεάνγκα, ο Κάχι Καχιασβίλι και πολλοί άλλοι δεν είναι “γέννημα θρέμμα” Έλληνες. Όπως και οι αδερφοί Αντετοκούνμπο (κι ας γεννήθηκαν στη χώρα μας), τα ονόματα των οποίων δεν άλλαξαν για να γίνουν πιο εύκολα αποδεκτοί στους… Ελληναράδες.
Τελικά δεν μας ενοχλούν και τόσο οι ξένοι, αρκεί να φέρνουν μετάλλια. Γιατί ο ίδιος ο Ζβιανταουρί θα μπορούσε να είναι θύμα ρατσιστικών επιθέσεων, αν δεν ήταν Ολυμπιονίκης.
Επειδή δεν είναι όλοι έξυπνοι, δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από εθνικότητα, χρώμα, ή ό,τι άλλο νιώθετε πως μας κάνει διαφορετικούς. Όλοι είναι άνθρωποι. Με ενοχλεί το παραμύθι με τις αλλαγές των ονομάτων και περισσότερο με ενοχλούν οι Ελληναράδες που βρίζουν τον Αλβανό της γειτονιάς τους και πληρώνουν για να αποθεώσουν τον Κασάμι κι έκλαιγαν με τις επιτυχίες της “μικτής κόσμου” του Χρήστου Ιακώβου.
Εσχάτως έχουν πάθει παροξυσμό με την Άννα Κορακάκη, τη χρυσή Ολυμπιονίκη. Εξαιρετική η επίδοσή της, σ’ ένα άθλημα που προσωπικά μού δημιουργεί αποστροφή, καθώς το μέσο που χρησιμοποιεί αφαιρεί ζωές, προκαλεί πόνο. Και ναι, να τη χειροκροτήσουμε, αλλά αλίμονο να λέγαμε ότι πρέπει -προς τιμήν της- να γεμίσουμε σκοπευτήρια τη χώρα.
Δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε ποια και πώς γίνονται Ολυμπιακά Αθλήματα. Όμως κι η γλυκιά Άννα, δεν θα ήθελα να είναι παράδειγμα για τις κόρες μου. Ναι, να παραδειγματιστούν από το πείσμα, από τη στοχοπροσήλωσή της, όχι από το “σπορ” στο οποίο επιδίδεται.
Εντέλει, φαίνεται πως έχουμε ανάγκη (ως λαός) να πανηγυρίσουμε για κάτι. Είτε γιατί στην καθημερινότητά μας δεν βρίσκουμε πολλούς λόγους, είτε γιατί είμαστε πανηγυρτζήδες. Αναζητούμε κάτι που θα μας προσδώσει εθνική περηφάνια. Αλλά το ψάχνουμε με λάθος τρόπο, σε λάθος μέρη.
Γιατί ναι, είναι τιμή για κάθε χώρα να έχει έναν (τουλάχιστον) Ολυμπιονίκη, αρκεί να μην τον αναζητεί ως… σωσίβιο, γιατί τότε είναι καταδικασμένη να πνιγεί!
Υ.Γ.: Στη φωτογραφία, ο άνθρωπος που βουτά στη θάλασσα, δεν μετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βουτά στον αγώνα για την επιβίωση, για τη ζωή…
Πηγή: We24.gr
