Είναι ένα όμορφο, συναρπαστικό καλοκαίρι, το οποίο εξελίσσεται, μεγαλώνει. Λέμε, εμείς οι προπονητές, πως “οι ομάδες γίνονται, χτίζονται το καλοκαίρι“. Ναι, φυσικά, μα και τα γεγονότα του καλοκαιριού μας συνοδεύουν το χειμώνα.
Το φετινό καλοκαίρι ξεκίνησε με τη λήξη των play off. Δυο εξαιρετικοί αθλητές, μέσα από την απόδοση και την εν γένη συμπεριφορά τους, ξεπέρασαν τα συνήθη γεγονότα. Διαμαντίδης και Σπανούλης άλλαξαν τον κανόνα των τελικών και ουσιαστικά η ποιότητα του χαρακτήρα τους έβαλε το αποτέλεσμα σε δεύτερη μοίρα. “O φόβος να μεγαλώνεις” αξιοποιήθηκε σε αρετή.
Ακολούθησε το διεθνές σεμινάριο προπονητών στη Θεσσαλονίκη. Υψηλό επίπεδο ομιλητών, μεγάλο γήπεδο, πάρκινγκ, βοηθητικά εποπτικά μέσα, κλιματισμός, αξιοποίηση βοηθών-ομιλητών. Συνθήκες μάθησης κι εξέλιξης. Ο “φόβος να μεγαλώνεις” μεταφράζεται σε πρόοδο, χειρισμό καταστάσεων, συνεργασίες, επαγγελματική ανέλιξη.
Δυστυχώς, έγινε από συναδέλφους, που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, που έχουν ή άλλαξαν το ταμπεραμέντο τους και την άποψη στη ζωή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν σοβαρά θέματα, τα οποία θα πρέπει να εξετάσει ο Σύνδεσμος προπονητών μας για την επαρκέστερη δραστηριοποίησή του και ρόλο του.
Έπειτα είχαμε την Εθνική Ομάδα. Η δουλειά κάθε προπονητή είναι ιερή. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, δεν θα μπορούσα ποτέ να μπω σε διαδικασία κρίσης, ανάλυσης επιλογών, κριτηρίων, συνεργατών. Θα πω κάτι το οποίο μοιράστηκα με τον coach στο Final Four της Μαδρίτης πριν καιρό:
“Αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μπορούν να κερδίσουν τα πάντα, γιατί προχωρούν άφοβα, δυναμικά κι αλόγιστα”. “Ο φόβος να μεγαλώνεις” κι εδώ εννοούμε όχι σε ηλικία, αλλά σε χρόνο παραμονής και ευκαιριών στην Εθνική Ομάδα, θα έπρεπε να λειτουργήσει τελείως διαφορετικά, από τη λογική της πίεσης, του “ελλιπής χρόνος προετοιμασίας”, “νέα ομάδα” κ.τ.λ..
Γιατί όλα τα παραπάνω συμβαίνουν πάνω κάτω σε όλους και παντού. Αντιθέτως, έπρεπε να λειτουργήσει ως κίνητρο, ως τόλμη και τελικά ως παρέμβαση εξέλιξης, ανεξαρτήτου αποτελέσματος.
Έπειτα ακολούθησαν οι μικρές Εθνικές Ομάδες. Άλλες έπεσαν κατηγορία, άλλες ανέβηκαν, άλλοι πανηγύριζαν, άλλοι προβληματίζονταν και δικαίως, γιατί χάσαμε από ομάδες τύπου Ισλανδίας, στην έδρα μας κ.τ.λ., όμως το θέμα είναι αλλού:
Δεν υπάρχει χώρος για να παίξουν νέα παιδιά σε υψηλό επίπεδο. Οι μεγάλες ομάδες έχουν “στουμπώσει” από ταλέντα, τα οποία προπονούν τους “μεγάλους” την επόμενη μέρα της Euroleague, ή του Eurocup, οι μικρές ομάδες ασχολούνται με τους πέντε-έξι ξένους, ή κοινοτικούς για να σωθούν, προπονητικό πρόγραμμα δεν υπάρχει για νέους παίκτες ( εκτός από την απόφαση του Ολυμπιακού να μην πάρει ξένο παίκτη στη θέση “4”). Στην Α2, δε, παίζουν μόνο με αθλητές 30+ κι η κατάσταση διαιωνίζεται.
Γίνεται ακόμα χειρότερη, όταν εμείς οι προπονητές δεν κάνουμε προπόνηση, δεν υπάρχει δομημένο off season πρόγραμμα, managers πιέζουν και βαφτίζουν εύκολα νέα παιδιά σε super παίκτες και κάποιοι στέλνουν την μπάλα στην εξέδρα, λέγοντας “δώστε χρόνο στα νέα παιδιά“.
Τα νέα παιδιά θα παίξουν, όταν η μέρα ξεκινά από την αυστηρά δομημένη προπόνηση, ζωή, διατροφή, χαρακτήρα κι ο coach με γνώση τολμά, έχει υπομονή και δεν τον νοιάζει τι λένε οι δίπλα του. Γιατί, άμα λειτουργεί διαφορετικά, έχει χάσει πριν ξεκινήσει το ματς…
“Ο φόβος να μεγαλώνεις“, στη προκειμένη περίπτωση είναι μια διαδικασία όμορφη, δελεαστική, όπου κουράζεσαι, μοχθείς, (αδειάζεις), αλλά ξέρεις ότι στο τέλος του δρόμου θα δικαιωθείς. Έτσι είναι οι διαδικασίες με τους νέους παίκτες κι η δημιουργία νέων καταστάσεων.
Τελειώνοντας, και φυσικά ενώ το όμορφο καλοκαιράκι βρίσκεται σε εξέλιξη, η τελική σύσταση της Α1 είναι ακόμη αδιαμόρφωτη. Το καλύτερο, ή ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, ψάχνει τα χρυσά αυγά που θα κουβαλήσουν τα 2-3 εναπομείναντα κάρα.
Το μάρκετινγκ της Λίγκας, το promotion, το καλύτερο μοίρασμα των εσόδων προς ενίσχυση των μικρών για καλύτερο ανταγωνισμό, η συνεργασία φορέων, η διαιτησία και η αξιολόγησή της, τα κίνητρα για τους νέους παίκτες, το χαμένο ALL STAR είναι θέματα που προφανώς δεν ενδιαφέρουν. “Ο φόβος να μεγαλώνεις“, εδώ σημαίνει ότι δεν έχεις ανησυχίες, προγραμματισμό, συνοχή και τελικά πρόγραμμα.
Τελικά, είναι ένα όμορφο καλοκαίρι, όπως κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα και σίγουρο είναι ότι σύντομα θα μας βρει ο χειμώνας. Θα έχουμε μεγαλώσει ως τότε και εύχομαι να έχουμε γίνει σοφότεροι…
Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους…
