Σε εποχή Πεδουλάκη μπήκε πλέον επίσημα ο Παναθηναϊκός, που έκλεισε το κεφάλαιο (μοιάζει με κακή παρένθεση) Τζόρτζεβιτς κι επιχειρεί ανασύνταξη και αντεπίθεση. Θαύματα στις μέρες μας δεν γίνονται, οπότε πρέπει να δούμε τι μπορεί να αλλάξει στο “τριφύλλι“, προκειμένου για να διαφοροποιηθεί η αγωνιστική του εικόνα.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι εντελώς διαφορετικός προπονητής από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Είναι η… μέρα με τη νύχτα. Έχουν τεράστια διαφορά στην εμπειρική προσέγγιση των αγώνων, δεδομένου ότι ο Έλληνας προπονητής είναι σαφώς πιο έμπειρος από τον “Σάλε“. Είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που προσεγγίζουν το παιχνίδι. Κι αν παίζαμε το… “βρείτε τις διαφορές“, θα σταχυολογούσαμε ως σημαντικότερες:
Στην επίθεση
Ο “Άρτζι” είναι θιασώτης του οργανωμένου τρόπου επίθεσης. Οι ομάδες του “σημαδεύουν” όλες τις καταστάσεις όπου έχουν πλεονέκτημα (τα λεγόμενα “μις ματς“), επιχειρούν να χαλάσουν την αμυντική ισορροπία του αντιπάλου δοκιμάζοντας τις περιστροφές της άμυνάς του, αναζητούν το καλύτερο σουτ, από το καλύτερο σημείο, με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Αν πρέπει να πηγαίνει μονότονα η μπάλα στον ψηλό, μπορεί να πηγαίνει όλη τη νύχτα. Αν πρέπει να τρέξει η ομάδα θα τρέξει κι αν τη συμφέρει το “σετ παιχνίδι“, θα κρατήσει την μπάλα.
Αντίθετα ο Τζόρτζεβιτς έπαιζε μπάσκετ ελευθέρας βοσκής, στηριγμένο στο ατομικό ταλέντο, στα χαρακτηριστικά που έχει κάθε παίκτης του. Για παράδειγμα, τη στιγμή που ακουμπούσαν την μπάλα στον Ραντούλιτσα, έβγαινε στο φτερό της δυνατής πλευράς ο Καλάθης, που δεν φημίζεται για την ευστοχία του από μακρινή απόσταση, με αποτέλεσμα να έχει εύκολη βοήθεια ο αντίπαλος στον Μαυροβούνιο σέντερ.
Πολλές φορές είδαμε τον Ουίλιαμς να επιχειρεί εξεζητημένα πράγματα, στηριγμένος αποκλειστικά στο ταλέντο του. Ο Πεδουλάκης θα προσπαθήσει να τον απομονώσει, να του δώσει το “ένας εναντίον ενός“, αλλά θα φρενάρει τον ενθουσιασμό του, όταν παίζει “ένας εναντίον όλων“.
Άλλη μια διαφορά είναι πως θα προσπαθήσει να ταιριάξει διαφορετικά τους παίκτες. Για παράδειγμα ο Γκιστ, που δεν είναι ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων, θα παίξει λογικά περισσότερο με τον Φελντέιν στην ίδια πεντάδα και λιγότερο με τον Ουίλιαμς (αν αυτό είναι εφικτό), προκειμένου να υπάρχει απειλή μέσα κι έξω από το καλάθι, αλλά και ανοιχτοί διάδρομοι (κάτι που οι δύο Αμερικανοί θέλουν στο επιθετικό τους παιχνίδι).
Κοινό σημείο αναφοράς είναι η επίδραση του Δημήτρη Διαμαντίδη στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας. Θαρρώ ότι τώρα, με τον Πεδουλάκη, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Όπως και το παιχνίδι με τις ειδικές καταστάσεις, όπου ο “Άρτζι” είναι μετρ του είδους.
Τα κοντά σχήματα (“σμολ μπολ“) είναι αγαπημένη πρακτική για τον “Άρτζι” (θυμηθείτε το δίδυμο Λάσμε – Γκιστ), ενώ ο Σάλε προτιμούσε τα βαριά πεντάρια (πάντα υπήρχε Ραντούλιτσα, ή Κούζμιτς στο παρκέ).
Στην άμυνα
Αυτό που λέγαμε “η μέρα με τη νύχτα“. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχθεί να φάει καλάθι από τον κεντρικό διάδρομο (στα πικ & ρολ), χωρίς να πολεμήσει ο Πεδουλάκης. Θα προσπαθήσει να κρύψει (δεν κρύβεται εύκολα) τις αδυναμίες του Ραντούλιτσα, να δώσει βοήθειες στον Καλάθη, που γίνεται… λάστιχο και στο τέλος της ημέρας βλέπει και τον προσωπικό του αντίπαλο (βλέπε Άνταμς) να καταγράφει εξαιρετικές στατιστικές επιδόσεις.
Ο Γκιστ θα επιστρατεύσει και πάλι την επιθετική του άμυνα στα πικ & ρολ, η ομάδα θα κάνει πιο μελετημένες περιστροφές και αλλαγές παικτών, χρησιμοποιώντας μεικτές καταστάσεις (παίκτες ισοϋψείς, με γρήγορα πόδια, που θα καλύπτουν τον Ραντούλιτσα, ή τον Διαμαντίδη).
Απ΄ όλα αυτά ο Τζόρτζεβιτς δεν έκανε τίποτα. Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Άλλωστε, για την ώρα, είναι προπονητής που προτάσσει την προσωπικότητα, δουλεύει περισσότερο στην ψυχολογία και λιγότερο με “τρικ” και “σημάδια“.
Οι ρόλοι
Ο Τζόρτζεβιτς είναι από τους προπονητές που παίζουν με το ρολόι, ο Πεδουλάκης με τους ρόλους. Τα “ζευγάρια” των αλλαγών, τα ματσαρίσματα, είναι σημεία αναφοράς. Κι είναι ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό της εποχής των Χάινς, Ουίλιαμς και Χάντερ να μοιραστούν ξανά οι ρόλοι, γιατί είδαμε (για παράδειγμα) μπλεγμένο τον Φελντέιν.
Το πρόβλημα
Αν ήμασταν στον Φεβρουάριο, θα βάζαμε στοίχημα για τη θεαματική αλλαγή στην εικόνα του Παναθηναϊκού. Γνωρίζουμε ότι ο Πεδουλάκης είναι προπονητής που δουλεύει και την τελευταία λεπτομέρεια, που χτίζει ομάδες, αλλά που δεν βγάζει… λαγούς από το καπέλο. Συνήθως οι ομάδες του Αργύρη ρολάρουν μετά το πρώτο τρίμηνο, όμως τώρα δεν έχει παρά λίγα 24ώρα και μια εβδομάδα για να πάει στα σοβαρά κομμάτια των πλέι οφ.
Τι μπορεί να καταφέρει; Πόσο μπορεί να αλλάξει την εικόνα του Παναθηναϊκού σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Το παρκέ είναι ο καθρέπτης για κάθε ομάδα, για κάθε παίκτη, για κάθε προπονητή.
Ένα είναι βέβαιο: Τις ομάδες του Πεδουλάκη σιχαίνεσαι να τις κερδίζεις. Ακόμα κι όταν ξέρουν ότι έχουν χάσει δεν παραδίδονται…
Πηγή: Sportdog
