Αγγίζει τα όρια του… υπερβατικού (για όσους δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις) η εμμονή των μελών της ΚΕΔ/ΕΟΚ να κρατηθούν στις καρέκλες τους. Με όποιο (προσωπικό) κόστος. Κι αλήθεια, γιατί να το κάνουν για θέσεις άμισθες, για θέσεις που ναι μεν είναι τιμητικές, αλλά (στη θεωρία του πράγματος) δεν έχουν παρά μόνο κούραση, κόστος και φθορά;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Κώστα Κορομηλά. Όσοι τον άκουγαν να μιλά για τον Κώστα Ρήγα, θυμούνται έναν οργισμένο τύπο, να χρησιμοποιεί εκφράσεις που δύσκολα μπορεί κανείς να μεταφέρει σε κείμενο. Το “θα τον φτύσω όπου τον δω” ήταν η πιο light εκδοχή αυτών που εκστόμιζε.
Έλα, όμως, που ο Κώστας Ρήγας, ο οποίος χρησιμοποιούσε εξίσου σκληρές εκφράσεις για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, έκανε την πρώτη κυβίστηση, αποσπώντας όχι το χειροκρότημα, αλλά τη συγχώρεση του “αφεντικού“. Κι αφού ο “μεγάλος” είπε ότι ο Ρήγας “είναι δικός μας“, οι υπόλοιποι πειθάρχησαν. Μήπως του έχουν πει ποτέ όχι;
Ακόμα κι αυτό είναι αποδεκτό. Όχι από μένα, αλλά μπορώ να το καταλάβω, ακόμα κι αν δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Αλλά να τον δει, να αγκαλιαστούν και να αρχίσουν να φιλιούνται, αγγίζει το όριο της φάρσας. Θα έγραφα κωμωδίας, αν δεν ήταν τόσο αηδιαστικό. Κι όσοι είχαν ακούσει τον “Αυστριακό” να βρίζει τον “Le Grande” έμειναν με ανοιχτό το στόμα.
Η αλήθεια είναι πως μπορεί το μπάσκετ να κέρδισε έναν μεγάλο παράγοντα διαιτησίας (δεν τον λες), η γυμναστική έχασε έναν πρωταθλητή. Γιατί τέτοια τούμπα θα τη ζήλευαν οι καλύτεροι του είδους…
