Το να επιχειρήσουμε να σχολιάσουμε τον αγώνα του Ολυμπιακού κόντρα στη Λιμόζ είναι μάλλον άσκοπο. Η διαφορά είναι τέτοια, που δεν αποτελεί επιτυχία το να κερδίζεις στο “Ωραίο Λευκό“, ακόμα και αν αυτή είναι η πρώτη νίκη στην ιστορία σου, ακόμα κι αν με αυτόν τον τρόπο σπάει η κατάρα χρόνων (αρχής γενομένης από το 1983).
Υπάρχουν, όμως, ενδιαφέροντα στοιχεία, που κατά τη γνώμη μας αξίζει να σταθούμε και να καταδείξουμε:
Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα, στην προηγούμενη αναφορά μου σε ευρωπαϊκό αγώνα του Ολυμπιακού. Ο Γιάννης Αθηναίου έπιασε τον μέσο όρο συμμετοχής του (έπαιξε 20.40, είχε 20.1), ήταν πάνω από τον μέσο όρο στο σκοράρισμα (σημείωσε 8 πόντους, είχε 6.6), ενώ με 2/5 τρίποντα “έπεσε” στο 40% (είχε 56.2%). Βεβαίως, ένα τρίποντο ήταν “σκοτωμένο“, στο τέλος του χρόνου, αλλά η στατιστική καταγράφει νούμερα κι όχι συνθήκες.
Όλα αυτά δείχνουν πως η… έκπληξη Αθηναίου έχει διάρκεια και πως πλέον καθιερώνεται ως ένας από τους παράγοντες του επιθετικού παιχνιδιού του Ολυμπιακού.
Ο Βαγγέλης Μάντζαρης δεν περιορίζει πλέον τη δράση του στο πίσω μέρος του γηπέδου. Παίρνει πρωτοβουλίες, ποστάρει όσο ποτέ, δεν σκέφτεται όταν έχει χώρο για να σουτάρει, γι’ αυτό και είναι σημείο αναφοράς και στην επίθεση.
Αν ενώσετε τις δύο παραπάνω προτάσεις, διαπιστώνουμε πως ο Ολυμπιακός κάλυψε το κενό του Κώστα Σλούκα με τη διαφοροποίηση στο παιχνίδι του Μάντζαρη και την ενσωμάτωση του Αθηναίου. Και σε απόλυτους αριθμούς, και σε χρόνο, αλλά με πολύ μεγαλύτερη επίδραση στο αμυντικό κομμάτι.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, στην προσπάθεια του να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε με τον τραυματισμό του Γιώργου Πρίντεζη, βρήκε ένα… δεύτερο σχήμα (πίσω από το βασικό, όταν είναι όλοι διαθέσιμοι) με τον Ντι Τζέι Στρόμπερι στο “3” και τον Ιωάννη Παπαπέτρου στο “4”. Έτσι, λύθηκε ένα θέμα που… σέρνονταν, αναφορικά με τη θέση που παίζει ο Έλληνας διεθνής.
Ο Παπαπέτρου στο “4” είναι εξαιρετικός, γεμίζει τη θέση μαζί με τον Πρίντεζη (όσο μεγαλώνει, τόσο ολοκληρώνεται ως παίκτης) κι έχει χώρο να κινηθεί. Χθες παρότι έκανε γρήγορα φάουλ και βγήκε εκτός ρυθμού, πέτυχε πόντους, βοήθησε επιθετικά, είχε ρόλο.
Στην άμυνα ο Ολυμπιακός θυμίζει… Παναθηναϊκό στα καλύτερά του. Όπως και στην επίθεση, βάζοντας “σημάδια” και τιμωρώντας τα κενά της αντίπαλης άμυνας. Ο Ολυμπιακός -το ξαναγράφω- παίζει όπως ο Παναθηναϊκός στα καλύτερά του.
Χάκετ, Μάντζαρης, Στρόμπερι και Χάντερ, δημιουργούν μια απίστευτα σκληρή επιθετική άμυνα. Σημειώστε ότι έρχεται κι ο Σον τζέιμς, με την ικανότητα που έχει στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, αλλά και πως ο Νίκολα Μιλουτίνοφ βελτιώνεται διαρκώς.
Ο Ολυμπιακός είναι σε καλό μονοπάτι και αν δει κανείς συνολικά την πρώτη φάση, είναι μέσα στις 3-4 καλύτερες ομάδες σε αποτελέσματα, ουσία, θέαμα. Κι όλα αυτά με απανωτούς τραυματισμούς (αν υπήρχε ο Γιανγκ, πόσο πιο αποτελεσματική θα ήταν η άμυνα;), με λύσεις ανάγκης, με παιχνίδια όπου δεν συμπλήρωνε καν 12άδα.
Υ.Γ.: Άρχισε να φαίνεται ελληνικός “εμφύλιος“;
