Είναι αρκετές οι φορές που έχω σταθεί απέναντι στο Διοικητικό Συμβούλιο του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ), θεωρώντας πως πάει σε… λάθος ρότα το καράβι. Αυτά είναι συντεχνιακά μας κι οσάκις νιώθω ότι συντρέχουν λόγοι, δημοσιοποιώ τις αντιρρήσεις μου.
Επίσης, γνωρίζουν οι φίλοι και γνωστοί, ότι απέχω χρόνια της ψηφοφορίας των κορυφαίων αθλητών της χρονιάς. Από τον καιρό που εμείς (οι μπασκετικοί) γράφαμε τον Τάρλατς και τον Τόμιτς με τα επίθετά τους κι όχι με Κωνσταντινίδης και Γιαννακόπουλος, και την ίδια στιγμή ψηφίζονταν ως κορυφαίοι αθλητές που κατάκτησαν χρυσά (με την αξία τους) κι ως… Λεόνοφ, κι ως Λεωνίδης.
Αυτά ως πρόλογο και πάμε στην ουσία: Η γιορτή του ΠΣΑΤ ήταν εξαιρετικά πετυχημένη. Επιβλητικό το Μέγαρο Μουσικής, προσδίδει μεγαλοπρέπεια σε κάθε εκδήλωση, σπουδαία η παρουσία των μεγάλων αθλητών, εξαιρετικές και οι δηλώσεις (κορυφαία για μένα αυτή του Κώστα Κατσουράνη).
Μοναδική παραφωνία ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, ο οποίος είδε κόσμο κι είπε να “νοικιάσει” το μικρόφωνο για αρκετή ώρα. Δεν σκέφτηκε στιγμή ότι κούρασε με τον υπερβολικά μεγάλο χαιρετισμό. Ούτε προεκλογική (ή απολογιστική) προσωπική του εκδήλωση να ήταν.
Δεν μπαίνω στην ουσία όσων είπε. Άλλωστε, αν δεν μας πει τί θα κάνει με το Αθλητικό Νομοσχέδιο, δεν έχει να μας πει τίποτα.
Όταν στο ακροατήριο βρίσκονται τόσο μεγάλες προσωπικότητες, άνθρωποι που έχουν πετύχει πράγματα που άλλοι δεν μπορούν να ονειρευτούν, όταν απέναντι έχεις “ιερά τέρατα” του αθλητισμού κι είσαι ο πολιτικός ταγός, φροντίζεις με μινιμαλιστικό χαιρετισμό να δείχνεις τον σεβασμό που (οφείλεις να) τους τρέφεις.
Φευ. Άλλος ένας πολιτικός, μετρίου (πολιτικού) αναστήματος, που θεωρεί ότι η γη γυρίζει, απλά για να βρίσκεται αυτός επάνω. Άλλος ένας πολιτικός, περιορισμένου (πολιτικού) εκτοπίσματος, που χρησιμοποίησε μια εκδήλωση -στην οποία ήταν απλά καλεσμένος- για να μας/σας υποχρεώσει να ακούσουμε τις παρόλες του.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν πήγε στο στάδιο των Ολυμπιονικών, στη Ζάκυνθο, εκεί όπου δόθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, για να εκφωνήσει τον λόγο του. Μα δεν θα ασχολιόταν κανείς, δεν θα υπήρχε ενδιαφέρον. Αλλά, αν δεν έχει ενδιαφέρον (πέραν του ότι είναι η μονοεδρική στην οποία εκλέγεται), γιατί να ξοδευτούν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για βελτιωτικά έργα;
Ας μην χάσουμε το κύριο θέμα μας. Κάθε μέρα που περνά ο Σταύρος Κοντονής δείχνει να είναι πολιτικός παλιάς κοπής. Από αυτούς που όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν να ξεφύγουν. Από αυτούς που ο λαός καταδίκασε με την ψήφο του. Δεν είναι κάτι… κακό, είναι μια από τα ίδια.
Δηλαδή, αν στη θέση του Σταύρου Κοντονή ήταν ο πρώην ΓΓΑ, Σταύρος Δουβής τί λιγότερο θα είχαμε; Σταύρος και κυρ Σταύρος. Ο ένας άοσμος, άχρωμος και άγευστος, ο άλλος επανάληψη του χθες, με κενό πολιτικό λόγο, μηδενικό έργο, μακριά από τα προβλήματα του αθλητισμού, αλλά υπερβολικά κοντά σε ανθρώπους του. Εμφανής η ανάγκη δανεικής λάμψης, σ’ ένα πρόσωπο που δεν λάμπει ούτε στα εσωκομματικά όργανα, ούτε στον Τομέα Αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ…
Την επόμενη χρονιά, ανεξάρτητα με το ποιος θα κυβερνά αυτόν τον τόπο, καλό θα είναι η εκδήλωση του ΠΣΑΤ να είναι εξίσου λαμπερή, ή και καλύτερη αν γίνεται. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Κάλλιστο είναι να έχουμε άλλον Υφυπουργό Αθλητισμού. Που να τολμά, που να μην κλείνει τα μάτια, που να έχει τη διάθεση σύγκρουσης με το παρελθόν, που να ξέρει με ποιον μιλά στο τηλέφωνο, που να μην εκτονώνει την ορμή του στο ηλεκτρονικό εισιτήριο, που να είναι έτοιμος να κάνει τομές στον χώρο του αθλητισμού κι όχι δημόσιες σχέσεις.
