Στο μπάσκετ (και γενικότερα στον επαγγελματικό αθλητισμό) ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος λοιδορήθηκε πέρυσι όταν ανακοίνωσε τη συμφωνία με τον Νικ Καλάθη. Το καλύτερο που κακοπροαίρετα (δεν ήταν όλοι έτσι) γράφτηκε, ήταν πως επρόκειτο για επικοινωνιακό τέχνασμα.
Από πέρυσι κυνηγούσε τον Έλληνα διεθνή πόιντ γκαρντ, θέλοντας να τον “χρίσει” τον επόμενο… ηγέτη. Κόστισε ακριβά η απόκτησή του, σε βαθμό που να αμφισβητείται αν τα άξιζε. Η αλήθεια είναι πως ο φετινός Καλάθης είναι… μια ομάδα μόνος του.
Πιέζει σαν παλαβός, δένει μια άμυνα που δεν έχει ούτε παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη (πλην Γκιστ), ούτε γρήγορα πόδια, ούτε καλή συμπεριφορά απέναντι στο πικ & ρολ, ούτε περιστροφές. Όταν παίζει ο Καλάθης συμμαζεύεται όλη η άμυνα, αλλά και πάλι είναι πολλά τα λεφτά, ακόμα και για τον καλύτερο των καλύτερων αμυντικών.
Μόνο που ο Καλάθης στην επίθεση είναι άλλος άνθρωπος. Σκοράρει (ακόμα και με τρίποντο, που δεν είναι το δυνατό του σημείο), πασάρει εξαιρετικά, τρέχει το γήπεδο, χτυπά τις αδυναμίες και τα κενά.
Είναι τέτοια η επίδρασή του στο παιχνίδι που όταν ο Καλάθης είναι καλά, είναι καλά όλος ο Παναθηναϊκός. Και το αντίθετο. Αυτό από μόνο του δείχνει την αξία της απόκτησης Καλάθη και πως γύρω του μπορεί να χτιστεί ο Παναθηναϊκός της επόμενης μέρας.
Κατά τα άλλα, σε παιχνίδια όπως το χθεσινό του Παναθηναϊκού, ή το προχθεσινό του Ολυμπιακού, το ερώτημα που ταιριάζουν και οι δύο απαντήσεις (άρα δεν έχει απάντηση) είναι αν πρόκειται για τόσο κακό αντίπαλο, ή η καλή εμφάνιση τον οδηγεί σε αδράνεια; Όπως και να ‘χει, οι “πράσινοι” πέτυχαν μια άνετη, όσο κι επιβλητική νίκη, απέναντι σε μια ομάδα που δεν είναι του διαμετρήματός τους, αλλά που τους πόνεσε στον πρώτο γύρο.
Δια της χθεσινής επιτυχίας μεγιστοποιείται η αποτυχία του πρώτου αγώνα. Γιατί καθένας μπορεί να χάσει από οποιονδήποτε (υπάρχει και το δόγμα που λέει “πέντε εμείς, πέντε κι αυτοί“), όμως -ακόμα κι αν κάποιος αμφέβαλε- χθες φάνηκε καθαρά πως ο Παναθηναϊκός μπορούσε να ηττηθεί, δεν μπορούσε να τον νικήσει η Ζιελόνα Γκόρα.
Αυτή η ήττα μπορεί (ενδέχεται) να οδηγήσει τους “πράσινους” στον ίδιο όμιλο με τον Ολυμπιακό. Κι όπως ήρθαν τα αποτελέσματα η μεγάλη σε έκταση σκορ νίκη επί της Ζαλγκίρις δεν βοηθά, αφού όποιος νικήσει στο μεταξύ τους ματς της τελευταίας αγωνιστικής, έστω και με μισό πόντο, οδηγεί τον άλλον στην τέταρτη θέση.
Υ.Γ.: Αν είσαι σοβαρή ομάδα κι ένας παίκτης κάνει όσα έκανε ο Ντι Μποστ (αφού πρώτα κατέστρεψε το παιχνίδι της Ζιελόνα Γκόρα, τα έβαλε με τον προπονητή του, ξάπλωσε στην καρέκλα μουρμουρίζοντας κι εκνευρίζοντας τους συμπαίκτες του κι όταν ξαναμπήκε στο παιχνίδι έπαιζε για την πάρτη του, χωρίς να αλλάζει δεύτερη πάσα) του απαγορεύεις να μπει στο αεροπλάνο και τον στέλνεις (με καράβι, ου μην και με τα πόδια) στην πατρίδα του.
