Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όσοι (με τον έναν ή άλλον τρόπο) έρχονται σε… στενή επαφή με την ΕΟΚ, απολαμβάνουν τη θαλπωρή της καρέκλας και δεν λένε να φύγουν. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να διαρκέσει η παραμονή τους στον χώρο… μια αιωνιότητα.
Πριν από πέντε χρόνια έγινε η τελευταία αλλαγή από την ΕΟΚ, αναφορικά με τα όρια ηλικίας των Κριτών. Συμπτωματικά οι “ηγέτες” πλησίαζαν στο όριο… εξόδου κι έτσι -μετά την “αλλαγή”- εξομοιώθηκαν τα όρια των Κριτών με αυτά των Κομισάριων (στα 70 έτη). Έστω και με τον τραγέλαφο, που παρουσιάσαμε χθες (πατήστε εδώ).
Γιατί πρέπει οι Κριτές να είναι μέχρι τα 70 στους αγωνιστικούς χώρους; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να πέφτουν κατηγορία (από ΕΟΚ1 σε ΕΟΚ2 και από Διεθνείς σε Α1) Κριτές ηλικίας 40 ετών και να παραμένουν (στον αφρό) “τελειωμένοι” 65άρηδες. Αφήστε που δεν έχουν κληθεί καν, να τους εξηγήσουν οι έχοντες την ευθύνη γιατί τους έκοψαν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία (θα ασχοληθούμε στο άμεσο μέλλον).
Μήπως, αφού έχει και τόση ζήτηση ο χώρος, ώστε κάποιοι να βάζουν και τις γυναίκες τους στο τραπέζι της γραμματείας (το μεροκάματο να βγαίνει), ήρθε η ώρα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία να κάνουν τόπο για να έρθουν τα νέα παιδιά; Γιατί άραγε, ένας διαιτητής δεν κρίνεται ικανός να διαιτητεύσει μετά τα 50 και οι -κατά πρόσφατη δήλωσή τους (παλιότερα το αρνούνταν μετά βδελυγμίας)- βοηθοί του να μπορούν μέχρι τα 70 να συμμετέχουν ενεργά;
Τροφή προς σκέψη και συζήτηση, αναφορικά μ’ εκείνους που αγαπούν άδολα το μπάσκετ κι έχουν εξελιχθεί σε “70άρηδες εραστές“…
