Είναι από αυτές τις βραδιές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Ο Βασίλης Σπανούλης, ανακοίνωσε ότι “έκλεισε ο κύκλος τους στην Εθνική“. Μαζί κλείνει κι ένα κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ. Μεγάλο κεφάλαιο, τεράστιο από κάθε άποψη, καθώς μεγάλος (τεράστιος) παίκτης είναι ο Βασίλης.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποτιμήσει την παρουσία του, όπως και των Γιάννη Μπουρούση και Νίκου Ζήση, οι οποίοι άφησαν τον Βασίλη να ζήσει την… ξεχωριστή (έστω και από την αντίθετη όψη) βραδιά, κρατώντας τις δικές τους ανακοινώσεις αποχώρησης για το άμεσο μέλλον.
Ζητούμενο πλέον είναι η Εθνική της επόμενης μέρας, απογαλακτισμένη από τα “ιερά τέρατα” του πρόσφατου παρελθόντος (Διαμαντίδη – Παπαλουκά) και πλέον και των άλλων δύο “ηγετών” (Σπανούλη – Ζήση).
Πρώτη επισήμανση: Από τη στιγμή που η “επίσημη αγαπημένη” παρέμεινε ψηλά, μετά την αποχώρηση του Νίκου Γκάλη και της Εθνικής του ’87, δεν πρόκειται να χάσει τον δρόμο της, όποιος κι αν αποχωρήσει. Άλλωστε, ο χρόνος κυλά και κανείς δεν μπορεί ούτε να τον σταματήσει, ούτε να τον νικήσει.
Δεύτερη επισήμανση: Βεβαίως η επιτυχία είναι αυτή που καθιερώνει αθλητές και ομάδες, όμως ο Σπανούλης ήταν “πιστός στρατιώτης” (όπως και οι άλλοι δύο) και πρέπει όλοι να του το αναγνωρίσουμε.
Επειδή, όμως, το Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε, η Εθνική επιστρέφει, ας κρατήσουμε δυο – τρεις σημειώσεις, τροφή προς σκέψη…
Κακός προπονητής
Στο σχόλιο μου μετά την ήττα από την Ισπανία ήμουν ιδιαίτερα προσεκτικός, στον τρόπο που “έκρινα” (ποιος είμαι εγώ;) τον Φώτη Κατσικάρη. Είτε φοβήθηκε το παιχνίδι, είτε το είδε λάθος, είτε δεν ήταν σε καλή βραδιά, είτε (βάλτε ό,τι θέλετε) καθένας έχει δικαίωμα στο λάθος.
Περίμενα πως θα έβλεπε το λάθος και θα άλλαζε, έστω και στο τελευταίο ματς, τον τρόπο διαχείρισης του υλικού του. Είπε ότι “αναλαμβάνω την ευθύνη“, αλλά το είπε για να το πει, αφού επέμεινε (στείρα) να αποδείξει κόντρα στη Λετονία, ότι δεν έκανε λάθος κλείνοντας το ρόστερ με την Ισπανία.
Αποτέλεσμα ήταν να θέσουμε εν αμφιβόλω μια πρόκριση στο Προολυμπιακό τουρνουά, για το καπρίτσιο του Φώτη. Συγγνώμη κόουτς, αλλά αυτό είναι… “εσκεμμένο φάουλ“. Και προπονητής που είναι ξεροκέφαλος, που δεν βλέπει αυτό το οποίο βλέπουν και οι τυφλοί, είναι κακός προπονητής.
Το… αύριο της “επίσημης αγαπημένης”
Η εικόνα με τους τρεις ΝΒΑερς (Καλάθη – Αντετοκούνμπο – Κουφό) είναι εικόνα βγαλμένη από το… αύριο, που είναι ήδη σήμερα. Με τον Σλούκα και τον Πρίντεζη μαζί (τους άλλους δεν τους είδαμε για να έχουμε άποψη), μπορούν να σηκώσουν το βάρος της “επίσημης αγαπημένης” στους ώμους τους.
Αν, μάλιστα, συμφωνήσουμε στο αυτονόητο, ότι Αντετοκούμπο και Κουφός έχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης κι ο Καλάθης θα μάθει ακόμα περισσότερο τα τερτίπια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν έχουμε κανέναν λόγο να μεμψιμοιρούμε.
Αντί επιλόγου: Αν αναλογιστούμε πως κλείσαμε το τουρνουά με 7/8 νίκες και μια ήττα στο καλάθι (και δη από την Ισπανία), διαπιστώνουμε πως… εκεί που οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι δυστυχούν. Γιατί, ποιος είναι ευτυχισμένος από την παρουσία μας στο Ευρωμπάσκετ; Γιατί, δεν είμαστε σαν τους ποδοσφαιρικούς, να πανηγυρίσουμε τη νίκη (αν κι όταν έρθει) επί των Φερόε…
