Εντάξει, χαλαρώσαμε. Και; Είπε κανείς ότι θα κάνουμε το τέλειο τουρνουά και θα φτάσουμε στην κορυφή, χωρίς να κοιτάξουμε πίσω; Παίζουμε άνευ αντιπάλου; Προφανώς και όχι. Η Εθνική έβαλε πολύ γερές (πιο γερές δεν γίνονταν) βάσεις στο πρώτο μισό, εξασφάλισε τη μεγαλύτερη διαφορά στην ιστορία της στα Ευρωμπάσκετ σε… μισό αγώνα (ο Γιάννης Ψαράκης τα γνωρίζει αυτά κι εγώ απλά το… δανείστηκα), οπότε όλα καλά.
Το μόνο… ψεγάδι είναι πως δεν άνοιξε (πάλι) το ροτέισον, όσο θα μπορούσε να συμβεί, όμως και γι’ αυτό υπάρχει υπεύθυνος προπονητής κι ένα ολόκληρο τεχνικό τιμ, που αποφασίζουν αν, ποιον και πότε θα ξεκουράσουν.
Η Γεωργία δεν είναι ατάλαντη (το αντίθετο), αλλά δια της παρουσίας της δείχνει γιατί η Εθνική μας έχει τον… δρόμο ανοιχτό. Ομάδες που δεν ξεκινούν να χτίσουν από το πίσω μέρος του γηπέδου, δεν έχουν τύχη, όσο καλούς παίκτες κι αν διαθέτουν. Γιατί στο “βάλε με να σου βάλω“, πάντα θα υπάρχει ένας καλύτερος από σένα, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος από τους αντιπάλους σε καλή βραδιά. Εξ ου και το 0/3 της παρέας του Κοκόσκοβ, εξ ου και το 3/3 της “επίσημης αγαπημένης” μας.
Το “έχουμε 12 παίκτες” σημαίνει πως απόψε μπορεί να… βγάζει λαγούς από το μανίκι ο Καλάθης, που χθες ήταν τραγικός κι ο εξαιρετικός χθες Σπανούλης να… σβήσει σήμερα τη μηχανή. Να είναι καλός ο Κουφός, ή να ευστοχεί σε τρίποντο ο Αντετοκούνμπο. Αυτό σημαίνει έχω 12 παίκτες και δεν περιμένω τα πάντα από έναν – δύο.
Η Εθνική αποδεικνύει στα πρώτα τρία ματς, όλα όσα περιμέναμε να αποδείξει στο Ευρωμπάσκετ. Είναι “Ομάδα“, οι παίκτες βάζουν το “εγώ” κάτω από το “εμείς“, έχει ζητήματα να επιλύσει, ξεκινά βασισμένη στην πολύ καλή αμυντική της συμπεριφορά. Εν ολίγοις, ως εδώ πάμε μια χαρά και… καλύτερα.
Αυτή η Εθνική σού δίνει την εντύπωση ότι δεν κάνει λάθος, απλά ψάχνει τρόπους για να μάθει άλλο ένα κεφάλαιο, στο χρυσόδετο βιβλίο του Ευρωμπάσκετ. Και -κακά τα ψέματα- οι ως τώρα εμφανίσεις, ο τρόπος με τον οποίο κινούνται παίκτες και προπονητικό τιμ, οι δηλώσεις, η ηρεμία που βγάζουν ακόμα κι αυτοί που θα είχαν λόγο να “βράζουν“, λόγω μικρής συμμετοχής, μας ψήνει ότι μπορεί να πάει πολύ μακριά.
Επειδή, όμως, έχουμε το κακό –ως λαός- να ενθουσιαζόμαστε εύκολα, πάμε βήμα – βήμα, να βρούμε τον δρόμο για την κορυφή της Ευρώπης.
