Ο αγώνας ανάμεσα στην Εθνική μας και την Ολλανδία δεν αξίζει κριτικής. Άλλωστε, ούτε κι οι παίκτες μας ασχολήθηκαν σοβαρά. Για τον αγώνα με το Βέλγιο που ακολουθεί και που αποτελεί τον πρώτο τελικό αυτού του Ευρωμπάσκετ για την “επίσημη αγαπημένη“, θα έχουμε τον καιρό να το… συζητήσουμε.
Αυτό που θέλω εδώ και καιρό να γράψω, αφορά όχι στην Εθνική, αλλά στην… εξέδρα. Εκεί όπου βρίσκονται και πάλι οι πιστοί “Πελαργοί“. Ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε να δείξουμε σε επίπεδο φιλάθλων. Η συμπεριφορά τους σε όλες τις διοργανώσεις είναι άψογη, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του “σκηνικού“, αλλά όλα αυτά είναι γνωστά.
Είχα την τύχη, το 2009, να βρεθώ σε μια από τις ιδιαίτερες εκδηλώσεις, που μόνο όσοι έχουν βιώσει τη μυσταγωγία γνωρίζουν. Από τα συνθήματα και τις πλάκες, από το “γεια σου Σταύρο, να ‘σαι πιο γερός κι από τον ταύρο“, μέχρι την “… πολύ κάτω Νότια Φιλανδία” (βλέπε Σκόπια).
Τους βλέπω, έναν προς έναν και διαπιστώνω πως… γεράσαμε. Ο “Τσολιάς” ασπρίζει και πάει (δεν έχω δει τον “Δάσκαλο“, αλλά αυτός έτσι κι αλλιώς ήταν πιο… χιονάτος στο μαλλί), ο “Πολίστας” είναι εκεί αλλά κι αυτός τα… περπατά τα χρονάκια κι όλη η παρέα μεγαλώνει (ηλικιακά). Γερνάμε, αλλά γερνάμε όμορφα.
Καθένας, στον… εκτός Εθνικής χρόνο του, έχει τη ζωή του. Καθένας έχει τα προβλήματά του, τις έγνοιες του, τις χαρές του. Όπως συμβαίνει με όλους. Μόνο που αυτοί, οι “Πελαργοί“, γυρίζουν τον κόσμο, συνοδεύοντας την Εθνική και σε κάθε ταξίδι γεμίζουν αναμνήσεις. Πηγαίνουν, με το ίδιο πάθος της πρώτης φοράς, έρχονται έτοιμοι να διηγηθούν όλα όσα βίωσαν, μεγαλώνουν και χαίρονται την “επίσημη αγαπημένη” τους.
Την ίδια στιγμή που σκέφτομαι, βλέποντας τα… κοντινά (πλάνα από την εξέδρα) ότι γεράσαμε, βλέπω να τραγουδούν και να χορεύουν, να χτυπούν το τύμπανο, να δίνουν ρυθμό και λες… “όχι, η εικόνα είναι λάθος. Ο χρόνος δεν τους άγγιξε“. Παραμένουν “αιώνια έφηβοι“, λες και μπορούν ταυτόχρονα να δίνουν και να παίρνουν ενέργεια από την Εθνική.
Αυτάρεσκα, οπαδοί “μεγάλων” ομάδων ανταγωνίζονται για το ποιος έχει την καλύτερη εξέδρα. Τρίχες! Αυτοί είναι οι κορυφαίοι στο είδος τους. Οι “Πελαργοί“. Γιατί δεν είναι “οπαδοί μιας ιδέας, που ξεχνούν τ’ όνομά της“, επιλέγοντας να τραγουδούν μονότονα το όνομα του “αιώνιου” αντιπάλου και να βρίζουν. Γιατί δεν έμπλεξαν τη… φούστα (του Τσολιά) με τη “σβάστικα” (του γερμανοτσολιά). Γιατί αγαπούν, δεν τους ενώνει το μίσος.
Μα πάνω απ’ όλα γιατί η Εθνική είναι η αιτία μαζί κι η αφορμή. Είναι ο λόγος για να πάνε και σ’ άλλο ένα μέρος, άλλη μια διοργάνωση. Για να κάνουν διακοπές από την καθημερινότητα, ενταγμένες στο καθημερινό τους πρόγραμμα, καθώς ξοδεύουν χρόνο για να τις οργανώσουν, αλλά και χρήματα για να τις ακολουθήσουν.
Οι “Πελαργοί” δεν πάνε πουθενά στοιβαγμένοι, μαστουρωμένοι, ημίγυμνοι, δεν ασχημονούν. Είναι φίλαθλοι, είναι η πιο αρχοντική έκφραση της Ελλάδας στην εξέδρα (Ωραίοι ως Έλληνες). Κι αν άσπρισαν τα μαλλιά, κι αν γεράσαμε, η ιστορία ΔΕΝ έβγαλε βρώμα ότι ξοφλήσαμε. Γιατί αυτοί είναι το “πιο ωραίο, από τα ωραία άσματα” (παραφράζοντας το “Ανεμολόγιο“).
Χαρείτε το αδέρφια.
