Αν “εχθρός του καλού είναι το καλύτερο“, στα δικά μου μάτια η Εθνική έκανε πριν από λίγη ώρα το καλύτερο παιχνίδι της στο τουρνουά. Το πιο ώριμο, το πιο μεστό, έκανε ό,τι έπρεπε για να μετατρέψει σε περίπατο τον πρώτο δυνάμει τελικό, για να σπάσει μια… κατάρα έξι χρόνων, για να ρίξει στο καναβάτσο μια ομάδα με παροιμιώδη αγωνιστικότητα και πείσμα, για να βρεθεί στις κατά τεκμήριο καλύτερες “8” ομάδες της Ευρώπης.
Κόντρα στη Γεωργία είχαμε απίστευτα ποσοστά στα σουτ. Απέναντι στη Σλοβενία κάναμε καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο. Αυτά, όμως, δεν είναι στοιχεία που μπορείς να κουβαλήσεις, γιατί ποιος διαβεβαιώνει ότι θα έχεις -και δη σε παιχνίδι “τελικό“- ξανά 9/12 τρίποντα, σε κάποιο σημείου του αγώνα; Αντίθετα, αυτό που είδαμε σήμερα είναι… δικλείδα ασφαλείας για ανταγωνιστικότητα μέχρι τέλους.
Η Εθνική δεν είχε καμία δημιουργική ασάφεια στο παιχνίδι της. Αλτρουισμός, μαχητικότητα, προσήλωση στα ριμπάουντ, πίεση στην άμυνα, υπομονή (ίσως το σημαντικότερο στοιχείο για να φτάσεις ψηλά) στην επίθεση και το πρώτο χιαστί έμοιαζε με το παιχνίδι που κάνει η γάτα, όταν συναντήσει ποντίκι.
Ο Σπανούλης είναι πιο ώριμος από ποτέ, ο Μπουρούσης είναι ένας… άλλος Μπουρούσης, ο Ζήσης είναι ουσιαστικότατος, ο Αντετοκούνμπο είναι… δώρο Θεού, ο Κουφός είναι κολόνα, ο Καλάθης είναι… μηχανάκι. Αλλά κι ο Σλούκας είναι από τους παίκτες που ερχόμενος από τον πάγκο κάνει τη διαφορά, καθώς λίγες ομάδες έχουν τέτοια πολυτέλεια και δη σε πόιντ γκαρντ.
Ο Φώτης Κατσικάρης άνοιξε (επιτέλους) το ροτέισον. Γιατί κι ο Μάντζαρης είχε ρόλο (κυρίως στο πίσω μέρος του γηπέδου), κι ο Καϊμακόγλου, κι ο Παπανικολάου, κι ο Περπέρογλου και κανείς δεν βρίσκεται τυχαία, σε μια απίστευτα γεμάτη Εθνική. Μια Εθνική, που με εμφανίσεις σαν (και) τη σημερινή έχει πολύ υψηλές βλέψεις.
Γιατί, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εδώ -κόντρα στο Βέλγιο– τέλειωσε η υποχρέωση κι αρχίζει η φιλοδοξία. Κι αν αυτή η Εθνική δεν φιλοδοξεί να μπει στα μετάλλια, τότε ποια μπορεί να το κάνει;
Όποιος και αν βρεθεί στον δρόμο μας, σε ένα Ευρωμπάσκετ που εξ αρχής είμαστε στα φαβορί και που -βάσει εικόνας των ομάδων- “παίζει” να είμαστε κι αυτοί με το καλύτερο μπάσκετ, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας τρομάξει…
