Αν υπάρχει κάτι που προσωπικά δεν μπορώ (λόγω ιδεολογίας και στάσης ζωής) να ποινικοποιήσω, είναι η διαφορετική άποψη. Αλίμονο να βλέπαμε όλοι το ίδιο… έργο. Δεν θα υπήρχαν ζωγράφοι και ποιητές, ή ακόμα κι αν όλοι μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον η τέχνη. Άρα, είτε στραβά είναι ο πίνακας, είτε στραβά τον κοιτάζουμε, καθένας βλέπει αυτό που θέλει. Αυτό, ως απαραίτητη εισαγωγή και πάμε παρακάτω.
Πολλοί φίλοι (και το εννοώ) διαφώνησαν με την… υπερβολή (και) στο άρθρο του Μάνου Κόμπα, αναφορικά με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Στις τοποθετήσεις τους ήταν κοινός παρανομαστής η σκέψη “μην τον… χαλάσουμε“, ήτοι μην πάρουν αέρα τα μυαλά του.
Χαλάει, λοιπόν, ένας νεαρός αθλητής, αν ακούσει πολλά και καλά λόγια για το ταλέντο, ή το επίτευγμά του. Ναι, χαλάει, θα συμφωνήσω. Αρκετοί μπορεί να… καβαλήσουν. Όχι όλοι, όμως. Γιατί, για παράδειγμα, δεν “χάλασε” ο Σαμπόνις, όταν όλος ο κόσμος τον ανέφερε ως “θαύμα της φύσεως“; Γιατί δεν “χάλασε” ο συγχωρεμένος Ντράζεν Πέτροβιτς, όταν του φόρτωναν μια σειρά επιθετικούς προσδιορισμούς και παρατσούκλια, από “γιος του διαβόλου“, μέχρι “Μότσαρτ” και δεν ξέρω τι άλλο.
Ο “Αέρινος” δεν… καβάλησε, παρά μόνο τους αντιπάλους του, το ίδιο κι ο Κούκοτς, που από μικρός ήταν… ο μόσχος ο σιτευτός. Κι αν αυτοί ζούσαν στο εξωτερικό, ούτε ο Παπαλουκάς “τρελάθηκε” όταν έγινε… Τσάρος του μπάσκετ, ούτε ο Διαμαντίδης κυκλοφορεί με γυαλιά που βλέπουν… τρισδιάστατα, όταν του “φορέσαμε” το “3D“.
Στον αντίποδα έχω καμιά 100αριά παίκτες, που όντως τους χάλασαν τα μεγάλα λόγια, που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες, που δεν έκαναν ανάλογη με το ταλέντο τους καριέρα. Άρα, δεν φταίνε ούτε τα μεγάλα λόγια, ούτε οι αναφορές. Καθένας έχει μέσα του και το καλό, και το κακό, και κυρίως το… μέτρο.
Αναρωτιέμαι, πόσοι από αυτούς που αγχώνονται για το αν θα “καταστρέψουμε” τον Βασιλάκη, έχουν μιλήσει έστω μια φορά μαζί του. Αν τον ξέρουν ως άνθρωπο. Αν γνωρίζουν τον χαρακτήρα, την οικογένειά του, τις βάσεις που έχει, την προσωπικότητά του. Και πριν μας γυρίσετε το ερώτημα (γιατί από εξυπνάδα σφύζει ο πλανήτης), να σημειώσουμε πως στο προπονητικό τιμ των υποδομών του Παναθηναϊκού (εκεί, δηλαδή, που “έχτιζε” χαρακτήρα ο Χαραλαμπόπουλος) μετέχει ο Αλέξανδρος Τρίγκας. Άρα, κάτι γνωρίζουμε, ως παρέα για την προσωπικότητα του “μικρού“.
Ακόμα, όμως, κι αν δεν γνωρίζαμε, ο τρόπος που έχει διαχειριστεί τη δημοσιότητα (πολύ πριν κατακτήσει το χρυσό, όταν τον διεκδικούσε η Μπαρτσελόνα), ο τρόπος με τον οποίο πανηγύρισε (καλώντας τους συμπαίκτες του να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο), δείχνουν τον χαρακτήρα του. Κράτησα τα -κατά τη γνώμη μου- δύο καλύτερα, για το τέλος.
Ανδρώθηκε δίπλα στον Αργύρη Πεδουλάκη. Βρείτε έναν παίκτη του “Άρτζι” που… καβάλησε. Από τον Τσαρτσαρή μέχρι τον Παπαμακάριο, από τον Πιτ Μάικλ μέχρι τον Βασιλάκη. Είναι μεγάλο σχολείο ο Αργύρης, βάζει τα μέτρα, τα όρια και τα σταθμά. Κι όσοι έχουν (είτε στο μυαλό τους, είτε στο βίντεο) εικόνες από τους πανηγυρισμούς του Παναθηναϊκού στους επί των ημερών του τίτλους και τη δική του… συμμετοχή, καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Ακόμα κι όλα αυτά να τα πετάξουμε στα σκουπίδια, από μόνο του το γεγονός ότι ο Βασίλης έστειλε… αδιάβαστο τον… Βασίλη (αδερφό του ομοσπονδιακού τεχνικού) και το site του, που θέλησε να τον παρουσιάσει ως Λεωνίδα, ο οποίος αν και τραυματίας καθάρισε όλο το αντίπαλο ασκέρι, δείχνει τον χαρακτήρα του.
Δικαίωμά σας, λοιπόν, να πιστεύετε αυτό που πιστεύετε. Την επόμενη φορά που θα σας πιάσει πανικός, για το αν θα “χαλάσουμε” κάποιο παιδί με τα παχιά μας λόγια, σκεφτείτε λίγο πως κι εμείς στην Ιερουσαλήμ κατοικούμε και γνωρίζουμε και πρόσωπα, και καταστάσεις.
Υ.Γ.: Όταν ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού έχει πει δημόσια πως η ομάδα του θα κατακτά την Ευρωλίγκα, με τον Χαραλαμπόπουλο αρχηγό, τί μπορεί να γράψει κάποιος για να… φουσκώσει τα μυαλά του Βασίλη; Πρόδηλο είναι πως εμείς, που τον γνωρίζουμε, ξέρουμε ότι δεν καβαλάει καλάμια…
