Αν και ακόμα δεν έχει βγει… άσπρος καπνός, πιστοί στο δόγμα “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά” ας δεχθούμε ότι βρισκόμαστε προ μιας συμφωνίας. Επώδυνης, αλλά συμφωνίας. Άρα γλιτώνουμε από το Grexit, οι τράπεζες (αργά) θα μπουν σε κανονικούς ρυθμούς, “η ζωή μας θα μπει σε κανονικότητα“, που λένε και στα κανάλια κι η αποστολή μοιάζει να είναι πετυχημένη. Είναι, όμως, έτσι;
Για να αντιληφθείτε ακριβώς το σημείο που βρισκόμαστε, είναι σαν να έχουμε πάει σ’ ένα πολύ ακριβό ρεστοράν, όχι από αυτά που αντέχει η τσέπη μας, να έχουμε τελειώσει το γεύμα και να λέμε “καλά φάγαμε“. Το ζήτημα είναι τί θα πληρώσουμε, γιατί αν ο λογαριασμός είναι φουσκωμένος, το θέμα δεν θα είναι τί φάγαμε, αλλά τί πληρώσαμε.
Προς άρση κάθε παρεξήγησης: Εμείς δεν τα φάγαμε μαζί κύριε Πάγκαλε. Άσχετο, αλλά καλό είναι να το θυμόμαστε.
Επιστρέφουμε στο προκείμενο. Για να χαρούμε για την επίτευξη συμφωνίας, πρέπει να δούμε τους όρους και τα… ψιλά γράμματα. Γιατί η παραμονή στο ευρώ είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη της χώρας, δεν είναι όμως πανάκεια. Κι επειδή κάποια πράγματα πρέπει να τα ξεχωρίσουμε, να καταρρίψουμε κάποιους αστικούς μύθους:
“Η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι“. Αρκεί να μην θέλουν οι… κοινοί μας γείτονες, να πάρουν το δικό μας σπίτι. Γιατί (μπορεί και να είμαι λίγο μπουρτζόβλαχος) προσωπικά νιώθω περισσότερο αλληλέγγυος με τον γείτονα που έκλεισε το μαγαζί, γιατί δεν έβγαινε, απ’ ό,τι με τη Φράου Αγκέλα, που μου κουνά το δάχτυλο λες και είμαι μαθητής κι έκανα αταξία.
“Η Ευρώπη διέπεται από δημοκρατικές αρχές και αξίες“. Όχι ακριβώς. Θα μπορούσε, θα θέλαμε, αλλά στην πραγματικότητα η Ευρωπαϊκή Ένωση που αυθαίρετα έχει απλωθεί (ωσάν επιθετική μορφή καρκίνου) στη “γηραιά ήπειρο” και οικειοποιείται όνομα και έκταση που δεν της ανήκει, είναι βαθιά συντηρητική, αντιδημοκρατική (έως και φασίζουσα), ένα κλαμπ καιροσκόπων κι εκβιαστών.
“Έξοδος από το ευρώ σημαίνει φτωχοποίηση της χώρας“. Να συμφωνήσω, αλλά πρέπει να συμπληρώσουμε ότι η παραμονή μας στο ευρώ δεν οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Αν το ερώτημα είναι “θέλετε να ζήσετε κάτω από το όριο της φτώχιας ή όχι” η απάντηση είναι αυτονόητη. Αν με ρωτάτε “με ποιο νόμισμα θέλεις να φτωχεύσεις” η απάντηση είναι πάλι αυτονόητη: “Στ’ αρχίδια μου“.
“Έντιμη συμφωνία“. Προϋποθέτει έντιμους συνομιλητές. Και μπορεί οι “φίλοι μας” να θεωρούν αναξιόπιστη τη δική μας πλευρά, όμως πόθεν προκύπτει η δική τους αξιοπιστία; Δεν είναι αυτοί που έκρυψαν την έκθεση του ΔΝΤ, που λέει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο; Δεν είναι αυτοί που παίζουν παιχνιδάκια με τις τράπεζες, που μετέχουν σε εταιρίες με στόχο την κερδοσκοπία, δεν είναι αυτοί που βομβάρδισαν το Βελιγράδι; Ποια μούρη από αυτές που βλέπετε στην τηλεόραση είναι “αξιόπιστος συνομιλητής;
Αν η… Ιφιγένεια της υπόθεσης είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, δεν θα πέσω και σε κατάθλιψη. Αν, όμως, για να γίνει πράξη η συμφωνία πρέπει να θυσιάσω τις καθαρίστριες, τις συντάξεις, να γίνονται ομαδικές απολύσεις οσάκις γουστάρει ο επιχειρηματίας, να κοπεί το ΕΚΑΣ από τη φουκαριάρα τη μάνα μου, τότε συγγνώμη αλλά δεν θέλετε Ιφιγένεια. Δίστομο θέλετε.
Για να μην το κουράσουμε: Καλά φάγαμε (λέμε τώρα, για να προχωρήσει η κουβέντα), καλά είναι που έχουμε συμφωνία, να δούμε όμως τους όρους, γιατί μπορεί για μια σαλάτα και οκτώ μπύρες (άντε να γινόμαστε Ευρωπαίοι σιγά – σιγά, με άσπρη κάλτσα και διχάλα στη σαγιονάρα) να μας βάλουν να κεράσουμε όλο το μαγαζί.
Αντί επιλόγου: Μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο και με κλειστές τράπεζες, καταστάσεις πρωτόγνωρες για τους κάτω των 60 (τουλάχιστον), αγωνία και ταυτόχρονη τηλεοπτική τρομοκρατία, τους στείλαμε στο διάολο. Τώρα ΔΕΝ θα υπογράψουμε ό,τι μας προσφέρουν.
Υ.Γ.: Κακώς μετράτε μόνο το 61% στο ΟΧΙ. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που δεν προσήλθαν να ψηφίσουν, που ψήφισαν άκυρο / λευκό, είναι του ΟΧΙ στο τετράγωνο. Μην το ξεχνάμε.
Υ.Γ.1: Όπως έλεγε κι ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, γνωστότερος ως Λένιν “όταν σε χειροκροτεί ο εχθρός σου ψάξε να δεις τι λάθος έχεις κάνει“…
