Είναι μια ιστορία (φανταστική) από μια… ιδιαίτερη φυλακή. Κάπου, σε κάποια άγνωστη γωνιά του κόσμου, φτιάχτηκε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα διαφορετικό από τα άλλα. Τα κελιά ήταν σχεδιασμένα από σπουδαίους αρχιτέκτονες, εργονομικά, με αυτόνομη θέρμανση και ψύξη, τηλεοράσεις και ηλεκτρονικές συσκευές τελευταίας τεχνολογίας, δορυφορικές συνδέσεις με όλα τα καλωδιακά κανάλια του κόσμου, παντού υπήρχε wi-fi (και μπορούσαν, Μιλτιάδη μου, να κατεβάζουν εφαρμογές από το iPhone, που έπαιρναν δώρο μπαίνοντας μέσα), ενώ το φαγητό ήταν γκουρμέ.
Σούσι, ταρτάρ, black angus, φρέσκα ζυμαρικά, σαμπάνιες, εκλεκτά κρασιά από διαλεχτές ποικιλίες, νερό evian, ριζότο με μανιτάρια και λάδι τρούφας, καραβίδες, αστακομακαρονάδες και φυσικά γλυκά με σοκολάτα valrhona, φρούτα του δάσους και άλλα τέτοια, ήταν στο καθημερινό μενού.
Όπως καταλαβαίνετε οι κρατούμενοι δεν είχαν κανέναν λόγο να επιχειρήσουν να αποδράσουν. Το αντίθετο, απολάμβαναν τον… εγκλεισμό τους. Ξέχασα να σημειώσω ότι κάθε βράδυ υπήρχαν διαφορετικές επιλογές για τη διασκέδαση, με μουσικές απ’ όλον τον κόσμο, ταινίες πρώτης προβολής, κτλ.
Το εγχείρημα είχε πετύχει, οι κατάδικοι (δεν τους λες) όχι μόνο δεν δραπέτευαν, αλλά συμμορφώνονταν, όμως κάποια στιγμή η αναταραχή στα διεθνή χρηματιστήρια, δημιούργησε οικονομική ασφυξία. Ο διευθυντής της φυλακής ήταν ο άνθρωπος που διαχειρίζονταν τα κεφάλαια και βλέποντας το επερχόμενο πρόβλημα, κάλεσε τον υπεύθυνο της κουζίνας στο γραφείο του.
“Λεφτά τέλος” του είπε. “Πρέπει να ενημερώσεις τους σεφ ότι στο εξής μπορούν να μαγειρεύουν μόνο ζυμαρικά. Από αυτά του εμπορίου και δη τα φτηνά. Άντε το πολύ να βάλουμε λίγη σάλτσα και τριμμένο τυρί από πάνω“. Ο υπεύθυνος κουζίνας ταράχθηκε. “Κύριε διευθυντά, καταλαβαίνω το πρόβλημα, αλλά αν το πούμε στους κρατούμενους φοβάμαι ότι θα επαναστατήσουν. Θα έχουμε εξέγερση, θα κάψουν τη φυλακή…“.
Ελλείψει χρημάτων στάση εμπορίου, ο υπεύθυνος για την τροφοδοσία έψαχνε λύσεις, οπότε φώναξε τον αρχιμάγειρα για να τον ενημερώσει. Ίδια αντίδραση φόβου (στα όρια του πανικού). Ο αρχιμάγειρας κάλεσε τους 25 σεφ, ανακοίνωσε τα δυσάρεστα, οι αντιδράσεις ήταν ίδιες, εκτός ενός, ο οποίος έμεινε ατάραχος. “Αφήστε με να χειριστώ εγώ το ζήτημα και σας υπόσχομαι ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι” είπε και μην έχοντας άλλη εναλλακτική, του έδωσαν την πρωτοβουλία.
Ο νεαρός σεφ, πρώην κατάδικος κι αυτός, κάλεσε τους ηγέτες των φυλακισμένων και τους είπε: “Έχω άσχημα νέα. Έπεσε έξω η επιχείρηση, οπότε στο εξής θα τρώμε μόνο πατάτες μπλουμ. Σας το λέω να το γνωρίζετε, αλλά ακόμα μην το κοινοποιήσετε, γιατί παλεύουμε μπας και αλλάξει η συμφωνία“.
Οι αρχηγοί των συμμοριών, έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι. Δεν κοινοποίησαν τη συζήτηση, αλλά με μισόλογα ενημέρωσαν τους υπαρχηγούς, αυτοί το είπαν στις γυναίκες τους, κάποιες που απατούσαν τους άνδρες τους με μέλη αντιπάλων συμμοριών το μαρτύρησαν και το νέο κυκλοφόρησε ως… φήμη, αλλά χωρίς επιβεβαίωση.
Δύο μέρες μετά ο νεαρός σεφ φώναξε και πάλι τους αρχηγούς των συμμοριών. “Μετά από σκληρή μάχη που έδωσε ο υπεύθυνος κουζίνας, εξασφαλίσαμε τουλάχιστον για τους επόμενους 12 μήνες μακαρονάδα ναπολιτέν. Δεν θα έχει τριμμένο τυρί από πάνω σε καθημερινή βάση, θα προσπαθήσουμε να βάζουμε λίγο μια φορά την εβδομάδα, αλλά θα είναι ναπολιτέν“.
Όλοι πανηγύρισαν, τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν, έκλαιγαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Βγήκαν έξω, βρήκαν τον υπεύθυνο κουζίνας, τον πήραν στους ώμους και τον περιέφεραν στους διαδρόμους της φυλακής. Μιας φυλακής που ζούσε ένα πρωτόγνωρο πάρτι. Την ίδια στιγμή, ο νεαρός σεφ πήγε στον αρχιμάγειρα και του είπε: “Όλα καλά και δεν συντρέχουν λόγοι να βάζουμε τριμμένο τυρί από πάνω. Την τρώνε και σκέτη“.
Όλα καλά. Κι αν σας άρεσε αυτή η… φανταστική ιστορία, καλώς ήλθε το τρίτο μνημόνιο! Για όσους κατάλαβαν…
