“Η ορθή διαίρεση είναι σήμερα μεταξύ όσων δέχονται το σύστημα και όσων το απορρίπτουν“.
Κάποιοι είναι ξεχωριστοί, γιατί αυτά τα απλά και κατανοητά που είπαν, έχουν διαχρονική αξία. Κι ο Κορνήλιος Καστοριάδης περιέγραψε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την πραγματική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε μας κι εκείνους. Ποιοι είμαστε εμείς; Καθένας ας διαλέξει πλευρά. Εγώ προτιμώ να είμαι σταθερά μεταξύ αυτών που το απορρίπτουν (έτσι για να… γνωριστούμε).
Μένουμε Ευρώπη, λοιπόν, και κάποιοι πανηγυρίζουν. Ο μέσος Ευρωπαϊστής φαντάζομαι ότι συμφωνεί με τη σκέψη για τη “δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης, εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα“.
Τί πιο φιλελεύθερο, μόνο που τα λόγια ανήκουν στον Χέρμαν Βίλχελμ Γκαίρινγκ, ο οποίος ήταν υπαρχηγός τού Χίτλερ. Ο φασισμός -με όποια μορφή κι αν έρχεται- δεν έρχεται από το μέλλον, καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει, που έγραψε κι ο Φώντας Λάδης.
Το φτιασιδωμένο πρόσωπο ξεγελά. Σε βαθμό, που κάποιοι πήραν τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πήγαν στο Σύνταγμα να διαδηλώσουν. Κάποιοι ονειρεύτηκαν το τέλος του “σταλινισμού“, καθώς εκπαιδεύτηκαν να φοβούνται κάθε προοδευτική φωνή, κάθε διαφορετική αντίληψη. Όλα ήταν “κομμουνισμός“, με αναγωγές στην Πηγάδα, όχι στην άμεση δημοκρατία του βουνού, στον συμμοριτοπόλεμο κι όχι στον αγώνα κατά του κατακτητή. Η ιστορία (παρα)γράφεται από τους νικητές.
Μένουμε Ευρώπη και το κάνουμε “ματώνοντας“. Αλλά το κάνουμε με χαρά, γιατί το μαχαίρι το κρατάμε με το… ζερβό, γι’ αυτό και μπαίνει πιο βαθιά. Ο δεξιός ψάλτης (βλέπε Άδωνης) απείλησε με εκπόρνευση των γυναικών μας, αν διολισθήσουμε στη δραχμή, αν βγούμε από τον ευρωπαράδεισο. Αυτός έχει μάθει να ξεχνά, δεν το κάνει από ανημποριά, αλλά με σύστημα. Εσύ;
Οι γονείς μας ήταν τσαγκάρηδες. Καλοί τεχνίτες. Κάποιοι, με επιχειρηματικό μυαλό, έφτασαν να κάνουν εξαγωγές παπουτσιών. Τώρα φέρνουμε απ’ έξω. Άλλοι ήταν κλωστοϋφαντουργοί. Είχαμε φάμπρικες, όπου και πάλι εκμεταλλεύονταν τον εργάτη, κάναμε εξαγωγές ρούχων. Τώρα φέρνουμε απ’ έξω…
Είχαμε και ναυπηγεία, είχαμε και μικροεπιχειρήσεις, είχαμε νοικοκυριά. Αν νομίζεις ότι όλα αυτά χάθηκαν επειδή κάποιοι έφαγαν τα χρήματα, επειδή ήταν επίορκοι, βλέπεις μόνο το δάχτυλο, που δείχνει το φεγγάρι. “Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε” φωνάζει ο φίλος μου, Νίκος Μπογιόπουλος κι έχει δίκιο.
Το κόλπο είναι να μην βλέπεις πίσω από τους ψηλούς τοίχους, που στήνουν μπροστά σου. Να μην έχει ποτέ ο κόσμος που παράγει τον πλούτο τη δυνατότητα να τον διαχειριστεί. Πάντα θα υπάρχει ένα… φάντασμα να πλανιέται πάνω από την πόλη. Οι Κομμουνιστές θα σου έπαιρναν τα σπίτια, αλλά στα πήραν οι φιλήσυχοι μεγαλοαστοί.
Σε στρίμωξαν στον τοίχο και όταν ένιωσαν ότι “δεν μπορεί, θα αντιδράσει” σου πέταξαν μια τάχα μου αριστερή κυβέρνηση, η οποία περνά πιο αντιλαϊκά μέτρα, από τις πλέον συντηρητικές κυβερνήσεις του τόπου. Τους ακούς στην τηλεόραση και μπερδεύεσαι. Ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός; Αν περιμένεις να τους ξεχωρίσει από τη ρητορική, σώθηκες.
Αριστερός είναι αυτός που νιώθει οργή για κάθε αδικία που συμβαίνει. Όπου κι αν συμβαίνει.
Αριστερός είναι αυτός που σκύβει μόνο μπροστά στους νεκρούς του.
Αριστερός είναι αυτός που είναι ανυπάκουος, ανυπότακτος, ονειρεύεται τη ρήξη και την ανατροπή του συστήματος.
Το ζήτημα δεν είναι να διαλέξεις ανάμεσα στους Νενέκους ποιος δένει καλύτερα τη γραβάτα, ποιος γράφει καλύτερα στον φακό. Το ζήτημα είναι αν θα αποδεχθείς τη μοίρα σου, ή αν θα παλέψεις για την ανατροπή του σκηνικού. Αν επιλέξεις το δεύτερο, θα βρεις τον πραγματικό Αριστερό δίπλα σου, στον αγώνα. Αρκεί να πας εσύ πρώτη φορά… Αριστερά.
