Γεια σας, σύντεκνοι. Την ώρα που όλο το μπάσκετ πήγαινε στη Μαδρίτη, εγώ είχα κάτι δουλειές στην Κρήτη και πήγα στο όμορφο νησί, με καλή παρέα. Φυσικά, πέρασα από τα μπασκετικά στέκια, ήπια τις ρακές μου κι ως Περαστικός άκουσα πολλά, που δεν θα έλεγαν αν γνώριζαν ποιος είμαι.
Να μην σας μπερδεύω με προλόγους. Σε μια πόλη δυο σερίφηδες δεν χωράνε. Το διαπιστώσαμε στην Πάτρα (αν και τώρα όσο αδυνατίζει ο Απόλλωνας και δυναμώνει ο Προμηθέας, μπορεί να έχουμε επανάληψη της ιστορίας) και Λάρισα, το γνωρίζουν κι οι πέτρες.
Στο Ηράκλειο, η τοπική ομάδα ήταν πριν από χρόνια το καμάρι της Κρήτης στην Α1. Είχε -τότε- τα λεφτά, είχε τον… τρόπο, δεν είχε κόσμο. Ο ΟΦΗ είχε πάντα κόσμο, αλλά τίποτα παραπάνω. Αμφότεροι ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς κανείς να μπορεί να ξεχωρίσει, αφού μοιράζονται τους όποιους (λίγους) πόρους υπάρχουν.
Αφού είδαν ότι έτσι δεν πάει πουθενά το πράγμα, μοιάζουν να έχουν καταλήξει στην ανάγκη συνεργασίας. Πρέπει να ενώσουν δυνάμεις, όποιο κι αν είναι το μόρφωμα που θα προκύψει. Θα λέγεται ΟΦΗ, ώστε να έχει και μεγαλύτερη εμπορική αξία; Κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά, αλλά αυτό είναι το λογικό.
Όπως και να ‘χει, οι διεργασίες είναι σε προχωρημένο στάδιο, οπότε στο επόμενο διάστημα περιμένουμε τις εξελίξεις. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, περιθώρια. Εδώ υπάρχει ομάδα που πουλάει όσο – όσο μια θέση στην Α2 και κανείς δεν αγοράζει. Βλέπετε, οι καιροί είναι δύσκολοι, οπότε μόνο όσοι μπορούν να συνεργαστούν, όσοι μπορούν να μοιραστούν τα βάρη, έχουν πιθανότητα να… επιβιώσουν.
