Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται πότε σαν φάρσα, πότε σαν τραγωδία. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού μάλλον είχαμε απλά την επανάληψη (το déjà vu, που λένε και οι Γάλλοι) του περσινού τελευταίου αγώνα των πλέι οφ στη Μόσχα. Αν κι ο όρος déjà vu ίσως να μην είναι απόλυτα εύστοχος, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει, ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση, αλλά την επανάληψη του ίδιου έργου.
Ήταν 25 Απριλίου (ένας χρόνος παρά 11 μέρες) όταν η ΤΣΣΚΑ Μόσχας νίκησε τον Παναθηναϊκό με 74-44. Τότε, όπως και τώρα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης τέλειωσε χωρίς πόντο την αναμέτρηση, ο Αντώνης Φώτσης είχε σημειώσει (όπως και τώρα) ένα τρίποντο όλο κι όλο. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης είχε οκτώ πόντους (τώρα 10) κι ο Τζέιμς Γκιστ 11 (τώρα 14).
Σημαντική διαφορά είναι πως απόψε δεν κρίθηκε πρόκριση, καθώς ήταν μόλις η πρώτη μιας σειράς συναντήσεων, που αν οι “πράσινοι” συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο δεν θα είναι μακρά, αλλά θα είναι επίπονη. Δεν χρειάζεται να έχεις βγάλει σχολή προπονητών (για εμάς που σχολιάζουμε το αναφέρω κι όχι για τον κόουτς του ΠΑΟ, που δεν θα κριθεί σήμερα) για να αντιληφθείς πως η ΤΣΣΚΑ δεν αντιμετωπίζεται χωρίς σκληρή άμυνα.
Ζήτημα 1ο: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίξει σε κανένα από τα ευρωπαϊκά φετινά του παιχνίδια σκληρή άμυνα. Με πολύ χειρότερες ομάδες, η λειτουργία στο πίσω μέρος του γηπέδου ήταν προβληματική, πόσο μάλλον με τους Ρώσους που -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι το φαβορί για τον τίτλο.
Ζήτημα 2ο: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τέτοιο βάθος στο ρόστερ, που να μπορεί στη διάρκεια ενός αγώνα να αντέξει στο συνεχές (στο όριο του ανελέητου) ροτέισον του Ιτούδη. Μα όταν βάζεις 11ο παίκτη τον Κριάπα (και σου λείπει κι ο Φριτζόν), τότε δεν χρειάζεται να είσαι σούπερ προπονητής για να διαλύσεις τον αντίπαλο.
Ζήτημα 3ο: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει πείσει σε όλη τη διάρκεια της ευρωπαϊκής του ρότας ότι μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τη ρωσική αρκούδα. Όχι μόνο γιατί λείπει ο Σλότερ, όχι μόνο γιατί -απόντος Λαουάλ- το βάθος στους ψηλούς είναι περιορισμένο, αλλά γιατί όπως κι αν δει κανείς τους δύο μονομάχους, όσο υπερβατική κι αν είναι η λογική του αθλητισμού, η εικόνα έχει καταγραφεί.
Ο Παναθηναϊκός -και μακάρι να κάνω λάθος- ΔΕΝ μπορεί να κερδίσει την ΤΣΣΚΑ. Δεν μπορεί να την αποκλείσει. Στα δικά μου μάτια θα είναι επιτυχία αν δεν τον… σκουπίσουν οι Ρώσοι. Μπορεί, όμως, να κερδίσει απίστευτα σημαντικές εικόνες για τα νέα παιδιά. Κι ήδη είναι σπουδαίο και το ότι ξεκίνησε στην πεντάδα ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, αλλά και το ότι έπαιξε αρκετή ώρα ο Μιχάλης Λούντζης (αν και οι συγκρίσεις είναι απαγορευτικές, ήταν ίσως ο καλύτερος εκ των τριών πόιντ γκαρντ που χρησιμοποίησε ο Ιβάνοβιτς).
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί δεν πάτησε στο παρκέ ο Γιώργος Παπαγιάννης. Δηλαδή, ποιος ο λόγος να μείνουν ως το τέλος Γκιστ, Μαυροκεφαλίδης κι εναλλακτικά ο Φώτσης; Όπως και να ‘χει, ο Παναθηναϊκός πρέπει ήδη να ξεκινήσει να σκέφτεται την επόμενη μέρα και δεν εννοώ τη συνάντηση της Πέμπτης, αλλά τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος.
