Οι διοικητικοί ηγέτες του Ολυμπιακού υποστήριξαν τις πρώτες πρωινές ώρες με πάθος ότι η ομάδα τους είναι η πιο πετυχημένη της τελευταίας επταετίας, καθώς μετρά πέντε συμμετοχές σε φάιναλ φορ (2009 στο Βερολίνο, 2010 στο Παρίσι, 2012 στην Κωνσταντινούπολη, 2013 στο Λονδίνο και -πλέον- φέτος στη Μαδρίτη), δύο κατακτήσεις τροπαίου (2012 και 2013), αλλά και μια συμμετοχή σε τελικό (2010). Οι αριθμοί αν δεν λένε την αλήθεια, σίγουρα δεν λένε ψέματα, αλλά κι αυτό μικρή σημασία έχει.
Μια ελληνική ομάδα πηγαίνει στο φάιναλ φορ. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του ανθρώπου, ο οποίος βαυκαλίζεται ότι είναι ο ισχυρός άνδρας του ελληνικού μπάσκετ. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του Γιώργου Βασιλακόπουλου και γίνετε πρόεδρος της ΕΟΚ για μία ημέρα.
Τί θα κάνατε; Προσωπικά θα ήθελα μια φωτογραφία ανάμεσα στους αδερφούς Αγγελόπουλους, αλλά πείτε πως για παραπάνω από ένα λόγους αυτό είναι ανέφικτο. Το λιγότερο που θα έπραττα θα ήταν να σηκώσω το τηλέφωνο, να επικοινωνήσω μαζί τους και να τους συγχαρώ.
Παράλληλα θα έπαιρνα σβάρνα ραδιόφωνα και τηλεοράσεις (ειδικά αν είχα στη δούλεψή μου 20 νοματαίους), για να υπερτονίσω την επιτυχία του Ολυμπιακού, κάτι που πρόδηλα θα έκανα αν ήταν στη θέση των “ερυθρόλευκων” ο Παναθηναϊκός, ο Άρης, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, το Μαρούσι, ο Μακεδονικός, ο Πανελλήνιος (για να θυμηθούμε τις ομάδες που τα τελευταία χρόνια έχουν παίξει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Τί έκανε ο πρόεδρος; Έστειλε ένα τηλεγράφημα, τυπικό όσο δεν πάει, ανάλογο που όφειλε να στείλει στη Ρεάλ, ή στην Ντιναμό Κουρσκ, ως άνθρωπος του μπάσκετ. Ουδεμία επαφή. Και πώς να έχει, από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει καμία ελληνική επιτυχία, αν δεν έχει τη σφραγίδα του, αν δεν είναι το όνομά του πρώτο στη μαρκίζα;
Πώς να έχει επαφή, από τη στιγμή που πολεμά τον επαγγελματικό αθλητισμό, που στέκεται απέναντι στις εκάστοτε διοικήσεις της λίγκας, αν δεν είναι της αρεσκείας του; Πώς να έχει επαφή, από τη στιγμή που η μόνη του ενασχόληση με το μπάσκετ είναι για να προβληθεί;
Το ελληνικό μπάσκετ διαπρέπει. Αλλάζουν σήματα και χρώματα φανέλας, αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, τον… περασμένο αιώνα, την προηγούμενη χιλιετία, βρίσκεται με συνέπεια στην κορυφή της Ευρώπης. Παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο, σε αντίθεση με τη φθαρμένη, γερασμένη, πολυκαιρισμένη ηγεσία της ΕΟΚ, που θεωρεί ότι το παρκέ είναι ο καθρέπτης για να ρωτάει πόσο όμορφη και ισχυρή είναι, που αρνείται να αποδεχθεί πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ξοδεύουν εκατομμύρια για να μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι.
Εμείς είμαστε. Για τον κ. Βασιλακόπουλο δεν παίρνω όρκο…
