Θα πετούσατε αετό χωρίς εμένα; Τί λέτε, δεν γίνονται αυτά. Να ‘μαι κι ετοιμαστείτε να βομβαρδίσω με θέματα. Όχι ένα και δύο, μέχρι και καθημερινός μπορεί να γίνω, αν και δεν μου αρέσουν οι δεσμεύσεις. Πάμε, λοιπόν, γερά και δώστε βάση:
Πολύς λόγος γίνεται για τον Κώστα Κουφό και την επικείμενη επιστροφή του στην Εθνική ομάδα. Εύχομαι, αν και στην Αμερική που βρέθηκα παρέα με έναν φίλο, διαφορετικά τα άκουσα τα πράγματα, να είναι έτσι. Ναι, έχει σπάσει ο πάγος. Ναι, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά απ’ ότι στην αρχή της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Φώτη Κατσικάρη.
Όσο κι αν η προπαγάνδα θέλει τον σέντερ από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να επιστρέφει, η αλήθεια είναι πως ενώ για τους τρεις (Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Καλάθη) δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα παίξουν με την Εθνική, για τον τέταρτο (Κουφό) δεν είναι τίποτα δεδομένο.
Θα το συζητήσουν ξανά και ξανά, όμως είναι βέβαιο ότι το γυαλί έχει ραγίσει από τα χρόνια του Γιόνας Καζλάουσκας. Τότε που ο Κουφός ήταν… ξένο σώμα (όχι με δική του ευθύνη), τότε που ένιωσε τη μοναξιά του σχοινοβάτη, τότε που τον έκραζε ακόμα κι ο μάνατζέρ του για την επιλογή που έκανε. Η Πολωνία θα τον στοιχειώνει.
Υπάρχει χώρος, αυτό είναι αλήθεια. Κι υπάρχουν και άνθρωποι δίπλα στον Κώστα που του λένε ότι πρέπει να πάει στην Εθνική. Όχι γιατί αυτό θα κάνει καλό στην καριέρα του, αλλά γιατί θέλουν να τον βλέπουν με τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Κι αυτός στις συζητήσεις δεν είναι αρνητικός, αλλά δεν το έχει αποφασίσει. Είναι απλά θετικός.
Όταν αναφερόμαστε στην Εθνική οφείλουμε να λέμε την αλήθεια. Δεν είναι χώρος για σπέκουλα, δεν είναι χώρος για να γράφουμε πράγματα που θα χαϊδέψουν τα αυτιά των επισκεπτών. Και κυρίως δεν είναι χώρος για προσωπικές πολιτικές. Κρατήστε, λοιπόν, αυτό το κείμενο, όχι ως απόρριψη από την πλευρά του παίκτη, αλλά για να οριοθετήσουμε τις ακριβείς προθέσεις του και να γλιτώσουμε τους πανηγυρτζήδες.
