Άλλη μια ζωή χάθηκε. Ένας έφηβος άφησε την τελευταία του πνοή κάνοντας ντρίπλα στο κέντρο του γηπέδου, την ώρα που έπαιζε το άθλημα της καρδιάς του. Είναι, λοιπόν, τώρα η στιγμή που όλοι μας θα στενοχωρηθούμε, θα συλλυπηθούμε, θα σκεφτούμε την οικογένεια του, τους φίλους του, τους συμπαίκτες του, θα νοιώσουμε εκεί δίπλα τους, θέλοντας -αν είναι δυνατόν- να πάρουμε λίγη από τη λύπη τους.
Θα το κάνουμε δικό μας και δεν θα μας χωράει ο τόπος. Νοιώθω μεγαλύτερο βάρος, γιατί την προηγούμενη του συμβάντος η ομάδα του παιδιού μου είχε αγώνα στο ίδιο γήπεδο.
Χωρίς να θέλω απαραίτητα να συνδέσω το συγκεκριμένο γεγονός με την ελληνική πραγματικότητα, γιατί δεν ξέρω τα στοιχεία και θα ήταν ίσως άδικο, ας αναφερθούμε στο τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας.
Είμαι στα γήπεδα του μπάσκετ για κοντά σαράντα χρόνια, συμμετέχοντας είτε ως αθλητής, είτε ως προπονητής σε όλες του τις βαθμίδες, από υποδομές – παιδικό – εφηβικό μέχρι και σε επαγγελματικές ομάδες. Στο 80% των ομάδων που συμμετείχα, την τελευταία εβδομάδα πριν το πρώτο επίσημο παιχνίδι, τα δελτία των αθλητών εμφανίζονταν στα γραφεία σφραγισμένα από γιατρό για το “καλώς έχει” των αθλητών.
Στο 80% ο γιατρός που υπέγραφε δεν ήξερε ούτε εξ όψεως τους αθλητές, για τους οποίους εγγυάτο.
Ένας φίλος του, παράγοντας, πήγαινε τα δελτία και τα σφράγιζε όλα μαζί. Τα τελευταία χρόνια που ευαισθητοποιήθηκα πάνω σε αυτό, άρχισα να βάζω τον εαυτό μου στην άσχημη θέση του ανθρώπου που κάποιος δικός του αθλητής θα πάθαινε κάτι κι εγώ ως προπονητής θα είχα δεχθεί μια τέτοια κατάσταση και -ειλικρινά σας μιλώ- το συναίσθημα που μου δημιουργούσε ήταν πολύ βαρύ. Προσπάθησα, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια να το αλλάξω και σε αρκετές περιπτώσεις το πέτυχα, άρα υπάρχει λύση.
Δεν λέω ότι το συμβάν με τον Αναστάση μπαίνει σ’ αυτήν την κατηγορία, γιατί δεν γνωρίζω, κι όπως πολύ σωστά είπε ένας φίλος επίσης προπονητής υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορούν να διαγνωστούν εγκαίρως, αλλά να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις που μπορεί να σωθεί μια ζωή. Και μια να είναι, δεν είναι λίγο…
Παράδειγμα στον ισχυρισμό μου, όπως μου επισήμανε ένας καλός φίλος χθες μετά το συμβάν, είναι η περίπτωση του Isaiah Austin, ενός αθλητή που πήγαινε για πρώτο γύρο στο draft του NBA, ο οποίος διεγνώσθη (αφότου έπαιζε χρόνια σε λυκειακό επίπεδο, ίσως και κολέγιο, δεν θυμάμαι, δεν έχει σημασία) με το σύνδρομο marfan, δηλαδή αραχνοδακτυλία, βλάβες του οπτικού νεύρου, αλλά το κυριότερο, συγγενείς καρδιοπάθειες.
Αυτός ο αθλητής στην Ελλάδα απλά θα ήταν ένα σούπερ ταλέντο, θα είχε πάρει μεταγραφή στο εφηβικό μιας καλής ομάδας και ξαφνικά θα είχε ένα επεισόδιο σε μια προπόνηση και όλοι θα έλεγαν “τί τραγικό“, “τί κρίμα” κι άλλες τέτοιες ιστορίες, ενώ θα μπορούσε να είχε σωθεί.
Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτήν την κατάσταση φταίμε όλοι. Οι ομάδες, που στα πλαίσια της λιτότητας λένε ότι δεν έχουν χρήματα για τέτοιες εξετάσεις, οι προπονητές που το δεχόμαστε γιατί νομικά δεν έχουμε ευθύνη, λες και υπάρχει μόνο η νομική πλευρά του θέματος, βεβαίως οι γονείς, οι οποίοι κάποιες φορές φτάνουν στο σημείο να αλλάζουν και γιατρό στην ομάδα, γιατί ο υπάρχων τους ζητάει εξέταση, αλλά -από ένα επίπεδο και πάνω- κι οι ίδιοι οι αθλητές.
Κάποιες προτάσεις που θα μπορούσε να κάνει κάποιος είναι οι εξής:
– Αρχικά η ομοσπονδία, που από πέρυσι παίρνεθ και χρήματα για κάθε δελτίο αθλητή, να προβλέψει όχι απλά οι σφραγίδες να είναι από δημόσιο νοσοκομείο (κάτι που ισχύει τα τελευταία χρόνια, αλλά και πάλι βρίσκεται ο γνωστός που δουλεύει σε δημόσιο νοσοκομείο), αλλά από συγκεκριμένα τμήματα σε κάθε πόλη και οι εξετάσεις να είναι πληρωμένες, χωρίς διαδικασίες βιβλιαρίων και τέτοια από γονείς.
– Κάθε γήπεδο, είτε με τη μορφή χορηγίας, να προσπαθήσει να έχει στις ημέρες αγώνων ασθενοφόρο σε επιφυλακή (στην περίπτωση του Αναστάση έκανε 40 λεπτά να φτάσει).
– Εννοείται, γιατρός στο γήπεδο με γνώση αντιμετώπισης έκτακτων περιστάσεων (σε γήπεδο τώρα τελευταία είχε δηλωθεί γιατρός… κτηνίατρος).
– Υποχρεωτικά σεμινάρια πρώτων βοηθειών σε όλους τους προπονητές, ανεξαρτήτως κατηγορίας κι επιπέδου, και το αποδεικτικό να κατατίθεται μαζί με το δελτίο προπονητή στη γραμματεία.
Υπάρχουν σίγουρα κι άλλα πράγματα να γίνουν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε την αρχή. Ας μην χάσουμε άλλες ζωές, αν μπορούμε να τις σώσουμε.
