Διαφωνώ μ’ αυτά που λες και σε σκοτώνω. Τα “… θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα να τα λες” ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Με άλλα αξιακά συστήματα, με μεγαλύτερο σεβασμό στη ζωή, με περισσότερη ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με ουμανισμό. Κι όπως καταλαβαίνετε αναφέρομαι στη δολοφονική επιδρομή στα γραφεία της Charlie Hebdo.
Ο Γιώργος Νικολάου με πρόλαβε (ας όψεται και το κρυολόγημα –η ηλικία Γιώργο μου-, που δεν μου επιτρέπει να είμαι διαρκώς πάνω από το πληκτρολόγιο). Πάντα με προλαβαίνει σε τέτοιου είδους ζητήματα, γιατί είναι (και το εννοώ) πιο ευαίσθητος στα όποια κελεύσματα, αντιδρά με απίστευτη ταχύτητα.
Έχουμε, όμως, μια διαφορά. Ο Γιώργος νιώθει να αδικείται οσάκις κάποιος έχει αδικηθεί (κι αυτό τον κατατάσσει μεταξύ των συντρόφων μου, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές), νιώθει να έχει δεχθεί αυτός τη σφαίρα στο κορμί του. Και πονά, και φωνάζει, κι εξοργίζεται, και νιώθει να πνίγεται, και καταθέτει -με τον δικό του μοναδικό τρόπο- άποψη. Άποψη δημοσιογραφική, όχι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Εγώ πάλι, ψάχνω πιο βαθιά στην αιτία, προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από το γεγονός. Και βλέπω μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Κι έτσι ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, αλλά πάμε σ’ αυτά που θέλω να γράψω.
Δύο σκέψεις για το μακελειό στο Παρίσι. Η πρώτη: Αυτοί, που χθες βγήκαν με κουκούλες και καλάζνικοφ και αφαίρεσαν χωρίς αιτία και δισταγμό ανθρώπινες ζωές, είναι οι αιμοσταγείς Τζιχαντιστές. Αυτοί που σήμερα προκαλούν φόβο στον πολιτισμένο κόσμο. Μα αλήθεια, αυτοί δεν ήταν που αποθέωνε όλος ο δυτικός κόσμος, που τους έντυσε με το υπέροχο (μα πόσο ποιητικό;) “αραβική Άνοιξη“;
Όλα τα ΜΜΕ, όλες οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είχαν ταχθεί ανοιχτά υπέρ τους. Όπως παλιότερα είχαν κάνει με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν οι Αμερικανοί, όταν πολεμούσε τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Ο κροκόδειλος δεν γίνεται κατοικίδιο κι αυτό το γνωρίζουν όλοι. Τώρα, αν κάποιοι επιλέγουν να τον βάλουν στο σαλόνι τους, παίρνουν και το ρίσκο να μπουν στην τροφική του αλυσίδα, να γίνουν ένα από τα γεύματά του.
Όσο επωάζουμε το αυγό του φιδιού, τόσο κινδυνεύουμε να δεχθούμε επίθεση από το φίδι, όταν αυτό μεγαλώσει. Δεν αντέχω τόση αθωότητα από τους δυτικούς. Κι ακόμα περισσότερο με εξορκίζουν οι φωνές των δυτικών φονταμενταλιστών (βλέπε φασίστες), που ανεβάζουν με μανία βίντεο με κομμένα κεφάλια, για να αποδείξουν ότι οι βάρβαροι έρχονται από την Ανατολή, ου μην και να θέσουν νέα ζητήματα Άριας φυλής.
Ο φασισμός δεν έχει ένα πρόσωπο. Ο Τζιχαντιστής που σκοτώνει όποιον έχει διαφορετική άποψη, δεν διαφέρει από τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα.
Δυστυχώς πολλοί, με μικρότερη πείρα ζωής, θεωρούν πως διαλέγοντας στρατόπεδο θα αντισταθούν στο φάντασμα που απειλεί τον πολιτισμό μας. Αυτή είναι η πραγματική θεωρία των άκρων κι όχι οι ψευδεπίγραφες αναλύσεις στην ελληνική πολιτική ζωή.
Το δεύτερο ζήτημα: Ο Τύπος πρέπει να είναι ή φιμωμένος, ή ελεγχόμενος. Ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει η εξουσία (όποιας μορφής) προσπαθεί να το φιμώσει, να το τρομοκρατήσει. Κι είναι βέβαιο πως οι επόμενο που θα θελήσουν να φτιάξουν σκίτσα θα το σκεφτούν δεύτερη και τρίτη φορά.
Οι εν ψυχρώ δολοφονίες δημιουργούν αντανακλαστικά συναισθήματα, συμπάθειας για τα θύματα, αντιπάθειας για τους δειλούς δολοφόνους. Το ζήτημα, όμως, είναι κατά πόσο στην καθημερινότητά μας/σας, νιώθετε την ανάγκη της προάσπισης της ελευθεροτυπίας. Πόσες φορές δεν έχετε επιχειρήσει (όπου σας παίρνει) να… στείλετε μήνυμα σε αυτούς που γράφουν εναντίον της ομάδας σας, του κόμματός σας, της θρησκείας σας, πως “καλό είναι να προσέχουν“.
Καθημερινά γινόμαστε κι εμείς δέκτες τέτοιων μηνυμάτων. Δεν μασάμε. Κι όσοι επιχείρησαν κατάλαβαν την ίδια στιγμή ότι σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει. Για να το κάνουμε αυτό, ζούμε με το… (δημοσιογραφικό) μαχαίρι στα δόντια, παλεύουμε καθημερινά, βάζοντας ως κορυφή στην πυραμίδα των “θέλω” και των “πρέπει” αρχές, αξίες, λόγους που μας ώθησαν να κάνουμε αυτό το επάγγελμα.
Είναι άλλο πράγμα να σκοτώνεις κάποιον, άλλο να βγάζεις ανακοίνωση κατά του δημοσιογράφου που περιέγραψε έναν αγώνα, άλλο να ζητάς την απόλυσή του (προσωπικά το έχω βιώσει τουλάχιστον τρεις φορές στη διαδρομή μου), άλλο να του στέλνεις μηνύματα στο inbox. Η αρχή, όμως, είναι ίδια. Ή είσαι υπέρμαχος της ελευθερίας, ή είσαι με τους Τζιχαντιστές. Διαλέξτε και πάρτε.
Υ.Γ.: Μοιάζει να είναι αστείο, αλλά δεν γελάς όταν άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους. Τσάρλι ήταν και ο κωδικός της επιχείρησης των Αμερικανών στο Βιετνάμ (έστω κι αν γράφονται διαφορετικά). Τελικά, πάντα ο εχθρός είναι… Τσάρλι.
