Ο Ολυμπιακός πάει… “Σφαίρα“. Και μπορεί να είναι νωρίς ακόμα, μπορεί αυτή η Αρμάνι που σέρνεται να διεκδικεί ως το τέλος την πρόκριση στους “8” κι αν τα καταφέρει μπορεί μέχρι και φάιναλ φορ να βρεθεί και μετά κανείς δεν ξέρει (προσωπικά δεν πιστεύω τους Ιταλούς), γιατί αυτό είναι το Top16 της Ευρωλίγκας, όμως οι “ερυθρόλευκοι” μοιάζουν να είναι σε εξαιρετική κατάσταση.
Αυτή τη φορά νίκησαν και χωρίς την τόσο μεγάλη επίδραση του Βασίλη Σπανούλη (δεν ήταν κακός όσο έπαιξε) στο παιχνίδι τους κι αυτό είναι επίσης καλό νέο για την ομάδα του Πειραιά, που αν είχε άλλον έναν σέντερ -ώστε να μην πηγαίνει η ψυχή στην κούλουρη όταν κάνει μορφασμό πόνου ο Οθέλο Χάντερ– θα ήταν γεμάτοι όσο λίγες ομάδες στη διοργάνωση (τηρουμένης πάντα της αναλογίας κόστους / απόδοσης).
Αυτό που άλλαξε φέτος, με την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, είναι πως βρήκε (ακόμα βρίσκει) καθένας τον ρόλο του. Γι’ αυτό και ο Μπρεντ Πέτγουεϊ από το… Κάτω Παρτάλι (ή δεν ήταν έτσι πέρυσι;), είναι πολυτιμότατος, γι’ αυτό και ο Ματ Λοτζέσκι είναι ακόμα πιο αθόρυβος και συνάμα πιο λειτουργικός.
Ο Κώστας Σλούκας ωριμάζει και στα καλά του παιχνίδια είναι πολύ καλός. Δεν έχει την απαιτούμενη σταθερότητα, αλλά αν την αποκτήσει θα είναι κάτι παραπάνω από ένας χρήσιμος περιφερειακός. Παρότι στα τελευταία ματς Βαγγέλης Μάντζαρης και Τρεμέλ Ντάρντεν έχουν αποσυνδεθεί από το καλάθι, προσφέρουν βοήθειες στο πίσω μέρος του γηπέδου, ο Δημήτρης Κατσίβελης μπαίνει κι αυτός στην εξίσωση (όπως έγινε και με τον Δημήτρη Αγραβάνη πριν τον τραυματισμό του).
Ο Ολυμπιακός έχει γίνει πιο σκληρός από πέρυσι, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μοιάζει πολύ πιο απενοχοποιημένος από τον προκάτοχό του (αναφέρομαι στον Γιώργο Μπαρτζώκα κι όχι στον ενδιάμεσο Μίλαν Τόμιτς) στο να παραδώσει τα κλειδιά της ομάδας στον Βασίλη Σπανούλη (και γιατί όχι, δηλαδή;), ενώ οι σέντερ κάνουν τη δουλειά, άλλοτε καλύτερα, άλλοτε όχι, όμως τα βγάζουν πέρα.
Αυτό που έχει ήδη καταφέρει ο Ολυμπιακός είναι να πηγαίνει χωρίς να νιώθει υπέρμετρο άγχος στην Κωνσταντινούπολη. Έχει να κερδίσει πολλά και δεν θα χάσει τίποτα, αν απλά μείνει ως το τέλος στο παιχνίδι με τη Φενερμπαχτσέ, που ακολουθεί. Και με την εικόνα που δείχνει, δεν είναι ομάδα η οποία θα πάθει εύκολα κάζο σαν την Αρμάνι, απλά και μόνο γιατί είναι πιο σκληρή στην άμυνα.
Όλα αυτά ανατρέπονται εύκολα -αλήθεια, πόσοι περίμεναν (εγώ πάντως όχι) τη νίκη της Άλμπα επί της Μπαρτσελόνα;- σε ένα βράδυ, όμως αυτό που μπορούμε είναι να κρίνουμε τις ως τώρα εμφανίσεις, χωρίς αναγωγή στο μέλλον. Κι ως τώρα ο Ολυμπιακός είναι πάρα πολύ καλός, είναι γεμάτος (και λείπει κι ο Γιάννης Παπαπέτρου από την αρχή και τώρα ο Αγραβάνης), είναι λειτουργικός στην άμυνα κι έχει τη δυνατότητα να βγάζει τον… παίκτη της ημέρας (κάτι σαν πιάτο ημέρας). Ο Χάντερ στη Μάλαγα, ο Λαφαγιέτ χθες, αύριο ποιος ξέρει…
